Πριν από επτά χρόνια 104 οικογένειες καταστράφηκαν. Έχασαν με τον πιο τραγικό τρόπο, που ακόμη και σήμερα δεν χωράει ο ανθρώπινος νους ότι μπορεί να συμβεί τέτοια καταστροφή μια ανάσα έξω από την πρωτεύουσα, τους ανθρώπους τους. Πολλοί περισσότεροι έχασαν τις περιουσίες τους, αλλά και τις δουλειές τους. Σήμερα, επτά χρόνια μετά, τα τραύματα – σωματικά και ψυχικά – των συγγενών των θυμάτων και των τραυματιών στο Μάτι, εξακολουθούν να τους βασανίζουν. Τότε είχαν να διαχειριστούν τις απώλειές τους. Τώρα έχουν να διαχειριστούν και την καθημερινότητά τους. Την αξιοπρεπή διαβίωσή τους.
Χτυπούν υπουργικές πόρτες ζητώντας βοήθεια, αφού τους περισσότερους έχουν «πνίξει» τα χρέη, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω…
Στην ανακοίνωση που εξέδωσαν αναφέρουν ότι έχουν θέσει προς τους αρμόδιους υπουργούς Κυριάκο Πιερρακάκη (Οικονομικών) και Νίκη Κεραμέως (Εργασίας) αιτήματα που αφορούν την οικονομική στήριξη των συγγενών θανόντων και εγκαυματιών, τα οποία δεν έχουν απαντηθεί. «Δεν έχει υπάρξει καμία ανταπόκριση από τα αρμόδια υπουργεία, έστω για μια συνάντηση μαζί μας σχετικά με αυτά», καταγγέλλουν.
Σύμφωνα με την αντιπρόεδρο του Συλλόγου Συγγενών Θανόντων και Εγκαυματιών της τραγωδίας στο Μάτι, Μαίρη Αβραμίδου, «ζητάμε από το κράτος να δώσει μία σύνταξη ανά οικογένεια. Τα θύματα – ο επίσημος αριθμός – είναι 104 και 30 οι σοβαρά εγκαυματίες. Συνολικά δηλαδή μιλάμε για 134 συντάξεις. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο μεγάλο το κόστος μπροστά στο κακό που μας βρήκε τότε και για το οποίο δεν φταίγαμε».
Τραγωδία χωρίς τέλος
«Η τραγωδία μας ήταν πολύπλευρη. Χάσαμε τους ανθρώπους μας, χάσαμε τα σπίτια μας, χάσαμε την εργασία μας. Εγώ έχασα τέσσερις δικούς μου ανθρώπους. Επί δύο χρόνια δεν μπορούσα να εργαστώ. Είχα δική μου δουλειά. Την έκλεισα. Έπρεπε να συντρέξω δικούς μου ανθρώπους που επέζησαν της τραγωδίας. Έπρεπε να τακτοποιήσω ένα σωρό διαδικαστικά θέματα… Ξέρουμε ότι οι άνθρωποί μας δεν γυρνούν. Εμείς όμως, που μείναμε πίσω πρέπει να έχουμε μια αξιοπρεπή διαβίωση», λέει στο Βήμα.
«Αισθάνεσαι ότι σε εξευτελίζουν»
Στα λόγια της Μαίρης Αβραμίδου διακρίνεις παράπονο και απογοήτευση. «Το 2020 δεν είχα τίποτα και δέχθηκα τη θέση που μου προσέφεραν στο Δημόσιο με 635 ευρώ. Αυτό δεν ήταν ανακούφιση. Ήταν μια ακόμη κλωτσιά… Αισθάνεσαι ότι σε εξευτελίζουν. Κανείς δεν καταλαβαίνει πως ζούμε εμείς όλα αυτά τα χρόνια. Μέσα σε λίγες ώρες χάσαμε τα πάντα και βρεθήκαμε με χρέη. Τα χρέη συσσωρεύτηκαν και το πρόβλημα διαιωνίζεται. Όλα έγιναν στάχτη και μέσα απ’ αυτή προσπαθούμε επτά χρόνια μετά να ξανασταθούμε στα πόδια μας».
