Η ταινία τρόμου και φαντασίας «28 χρόνια μετά» με την οποία ο Ντάνι Μπόιλ συνεχίζει τον κύκλο ταινιών που ο ίδιος άνοιξε το 2002 με τις «28 ημέρες μετά» και δυο διαφορετικού περιεχομένου σύγχρονες ισπανικές παραγωγές, δίνουν τον τόνο των ταινιών της εβδομάδας που φυσικά περιέχει και καλές επανεκδόσεις.

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

28 χρόνια μετά (28 years later)

Παραγωγή: Αγγλία/ ΗΠΑ, 2025

Σκηνοθεσία: Ντανι Μπόιλ

Ηθοποιοί: Ααρον Τέιλορ-Τζόνσον, Αλφι Γουίλιαμς, Ρέιφ Φάινς κ.α.

Σκηνοθέτης επιτυχιών όπως οι «Trainspotting», «Η παραλία» και «Slumdog millionaire», ο Ντάνι Μπόιλ είναι επίσης ο δημιουργός μιας παραλλαγής των «ζόμπι» που ξεκίνησε με την cult επιτυχία «28 ημέρες μετά», παραγωγής το 2002. Μεσολάβησε μια ακόμη ταινια, η «28 εβδομάδες μετά» του Χουάν Κάρλος Φρεσναντiγιο που ούτε κρύο ούτε ζέστη, απλώς επανάληψη και να που τώρα, ο ίδιος ο Μπόιλ αποπειράται μια δυναμική (και ανανεωτική) επιστροφή σε αυτόν τον κόσμο.

Στην ταινία του 2002 όλα ξεκινούν από έναν ιό που «ξέφυγε» από εργαστήριο βιολογικών όπλων και το αποτέλεσμα ήταν η πλειοψηφία των μολυσμένων (που μοιάζουν με ζόμπι) να απειλεί την μειοψηφία των αμόλυντων που πια σκέφτονται μόνο πως θα επιβιώσουν. Στη νέα ιστορία, φυσικά, η γη έχει πάει προς το χειρότερο και ένα νησί στο οποίο συνυπάρχουν μολυσμένοι και μη (περιφραγμένοι σε μια πόλη- στρατόπεδο) είναι αποκλεισμένο από τον υπόλοιπο κόσμο – σε καραντίνα.

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ένα αγόρι (Aλφι Γουίλιαμς) του οποίου ο πατέρας (Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον) είναι ένας ατρόμητος μαχητής των αμόλυντων. Για να βοηθήσει την άρρωστη μητέρα του (Τζόντι Κόμερ), το παιδί θα φύγει μαζί της προς αναζήτηση ενός γιατρού εκτός συνόρων, στην επικίνδυνη ζώνη.

Ο Μπόιλ ακολουθεί την γνωστή πεπατημένη των ταινιών αυτού του είδους αλλά το εντυπωσιακό εδώ είναι το αναζωογονητικό film making του, ιδίως στις μάχες μολυσμένων και αμόλυντων, πολλές φορές σε slow motion, ή freeze frames με το αίμα να χύνεται «ποιητικά» στην οθόνη. Επίσης, ενδιαφέρον βρίσκεις στην επιστροφή των ανθρώπων στα όπλα μακρινών αιώνων στο παρελθόν – π.χ. οι αμόλυντοι πολεμούν με τόξα και βέλη.

Εν ολίγοις το θέαμα είναι χορταστικό, η ιστορία έχει εξέλιξη και το κλείσιμο του ματιού στο τέλος αφήνει την υπόνοια ότι ο κύκλος «28» δεν τελειώνει με αυτήν την ταινία.

Βαθμολογία: 2 ½

Προβάλλεται σε παραπάνω από 110 αίθουσες όλης της Ελλάδας

—————————————————————-

Πάρτι χωρισμού (Volveréis)

Παραγωγή: Ισπανία/ Γαλλία, 2024

Σκηνοθεσία: Χονάς Τρουέμπα

Ηθοποιοί: Ιτσάσο Αράνα, Βίτο Σανζ, Φερνάντο Τρουέμπα κ.α.

Συμπαθέστατη, επίκαιρη κομεντί πάνω στις σχέσεις των ζευγαριών έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί στον χρόνο, παραμένοντας ουσιαστικά οι ίδιες, η ταινία του Χονάς Τρουέμπα ακολουθεί παντρεμένους, την Αλε (Ιτσάσο Αράνα) και τον Αλεξ (Βίτο Σανζ), που έχουν αποφασίσει να χωρίσουν ήρεμα γιορτάζοντας μάλιστα το γεγονός με ένα πάρτι.

Εχει σημασία εδώ να πούμε ότι ο Χονάς Τρουέμπα, γιός του βετεράνου σκηνοθέτη Φερνάντο Τρουέμπα, είχε την ιδέα της ταινίας από τότε που άκουσε τον πατέρα του να λέει «τα ζευγάρια πρέπει να γιορτάζουν όταν χωρίζουν, όχι όταν σμίγουν». Στην ταινία η Αλεχάντρα θυμάται να την έχει ακούσει από τον δικό της πατέρα (τον υποδύεται ο ίδιος ο Φερνάντο Τρουέμπα) και τώρα θέλει να την κάνει πράξη. Όπως και να το κάνουμε ως ιδέα έχει ενδιαφέρον λαμβανομένου υπόψη ότι έτσι ο πόνος του χωρισμού μειώνεται και αυτό που μένει είναι μια γλύκα και μια αίσθηση αισιοδοξίας για το μέλλον.

Βεβαίως η ανακοίνωση του γεγονότος δεν θα περάσει απαρατήρητη όταν το ζευγάρι αρχίζει να την λέει σε γνωστούς, συναδέλφους, φίλους και συγγενείς, οπότε δουλεύοντας πάνω σε εντελώς ρεαλιστικούς βάσεις και με πολλή ευγένεια, ο Χ. Τρουέμπα έφτιαξε μια ανάλαφρη αλλά την ίδια ώρα σκεπτόμενη ταινία που σου δίνει την αίσθηση μιας ισπανικής παραλλαγής ενός θέματος που κάποτε θα έβρισκες σε ρομαντική κωμωδία του παλιού Χόλιγουντ, αργότερα σε κομεντί του Γούντι Άλεν (τα «Παντρεμένα ζευγάρια» περνούν από το μυαλό) ή ακόμα και σοφιστικέ κομεντί του Ερίκ Ρομέρ, του τύπου «Ο τέλειος γάμος».

Σε κάθε περίπτωση επιτυχία της ταινίας είναι ότι νιώθεις ότι βρίσκεσαι πραγματικά δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους και θέλεις να ακούσεις τι έχει να πει ο καθένας.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: CINE ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ (εκτός Δευτέρας) – TAINIOΘHKH EΛΛΑΔΑΣ –

ΑΝΟΙΞΙΣ – ΑΡΤΕΜΙΣ – CINE ΨΥΧΙΚΟ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ – ΑΛΟΜΑ κ.α.

—————————————————————-

«Διπλή ταυτότητα» (La infiltrada)

Παραγωγή: Iσπανία, 2024

Σκηνοθεσία: Αράντξα Ετσεβαρία

Ηθοποιοί: Λουίς Τοσάρ, Καρολίνα Γιούστα κ.α.

Αν η μία ισπανική ταινία αυτής της εβδομάδας είναι γεμάτη από ενάρετα ρομαντικά συναισθήματα κοιτάζοντας την ιδέα του χωρισμού με αισιοδοξία, η άλλη, είναι γεμάτη κυνισμό, φανατισμό και σκέτο μίσος. Η έμπειρη σκηνοθέτιδα της τηλεόρασης και του κινηματογράφου Αράντξα Ετσεβαρία, πλάθει το πορτρέτο μιας μυστικού αστυνομικού (Καρολίνα Γιούστα), διακριτικό της οποίας είναι το μυστήριο που κρύβει ως χαρακτήρας γιατί δεν μαθαίνουμε ποτέ τον λόγο για τον οποίο αποφασίζει να αναλάβει την πιο δύσκολη αποστολή της καριέρας: να εισχωρήσει στην ΕΤΑ των Βάσκων και να αντλεί πληροφορίες.

Μια αποστολή αυτοκτονίας λοιπόν στην καρδιά της ΕΤΑ την δεκαετία του 1990. Ο προϊστάμενος της αστυνομικού που υποδύεται με την γνωστή ήρεμη δύναμη του ο Λουίς Τοσάρ της έχει ξακαθαρίσει από την αρχή ότι στην επιτυχία δεν θα υπάρξει κανένα μπράβο και στην αποτυχία δεν θα σταθεί κανείς δίπλα της να σε βοηθήσει. Θα είναι persona non grata. Αρα γιατί το κάνει; Μήπως επειδή είναι μια γυναίκα που θέλει να αποδείξει την αξία της στο «μάτσο» περιβάλλον του «ανδρικού» επαγγέλματός της; Θέλει άραγε να δείξει ότι έχει τα κότσια που πολλοί άνδρες δεν έχουν;

Η απόφασή της είναι μια μάλλον προσωπική της υπόθεση, κάτι που έχει να κάνει με κάποιο σκοτεινό σημείο στο εσωτερικό της, το οποίο είναι που ενδιαφέρει την Ετσεβαρία. Πέρα από το ότι το ολοκληρωμένο, σφιχτό σενάριό της ταινίας (εμπνευσμένο από πραγματικά περιστατικά που έλαβαν χώρα στην ισπανία την δεκαετία του 1990), οι γρήγοροι ρυθμοί, το στακάτο μοντάζ και η αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι ανατρεπτικό βοηθούν την ταινία να αναπτυχθεί σε ένα θρίλερ της πρώτης γραμμής, με την προσθήκη συγχρόνως μιας πινελιάς πολιτικής χροιάς – αν και σε ένα δεύτερο επίπεδο.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΔΕΞΑΜΕΝΗ – ΦΙΛΟΘΕΗ – ΧΛΟΗ ΚΗΦΙΣΙΑ – ΕΛΛΗΝΙΣ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΛΙΛΑ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΕΛΛΗΝΙΣ- ΑΛΕΞ

—————————————————————-

Ελιο (Elio)

Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025)

Σκηνοθεσία: Εντριαν Μολίνα, Μαντελίν Σαράφιαν, Ντόμι Σι – ANIMATION

Ανία και ψευτιά βρίσκει κανείς στην τελευταία ταινία κινουμένων σχεδίων της θρυλικής PIXAR, στην οποία ένας 11χρονος, ο Έλιο, λάτρης του διαστήματος και εμμονικός με τους εξωγήινους, πέφτει θύμα απαγωγής τουs, όπως ανέκαθεν ευχόταν. Θα διακτινιστεί βαθιά στο σύμπαν του Communiverse, ενός διαπλανητικου οργανισμού με εκπροσώπους κάθε λογής ον από μακρινούς γαλαξίες, θα θεωρηθεί αρχηγός της Γης και θα πρέπει να συνεργαστεί με εκκεντρικές εξωγήινες προσωπικότητες και να ανακαλύψει ποιος είναι ο προορισμός του. Το πουθενά δείχνει πάντως να είναι ο προορισμός αυτής της ταινίας γενικότερα, που θυμίζει πασαρέλα του «ότι να’ ναι», φορτωμένη από «ότι να’ναι». Μακαρι να βγω ψεύτης όμως πολύ φοβάμαι ότι ακόμα και οι τους θεατές της μικρής ηλικίας στους οποίους κατά κύριο λόγο απευθύνεται, θα βαρεθούν ασυστόλως. Ακόμα χειρότερα βλέποντάς την μεταγλωτισμένη ένιωσα …εγώ εξωγήινος και εντελώς ανίκανος να επικοινωνήσω με το οτιδήποτε μέσα της (προβάλλεται και με υποτίτλους).

Βαθμολογία: 1 ½

Προβάλλεται σε περισσότερες από 150 αίθουσες όλης της Ελλάδας

—————————————————————-

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ

Η νύχτα των σαλτιμπάγκων (Gycklarnas afton)

Παραγωγή: Σουηδία, 1953

Σκηνοθεσία: Ινγκμαρ Μπέργκμαν

Ηθοποιοί: Χάριετ Άντερσον, Χάσε Έκμαν κ.α.

Μια διεισδυτική, στενάχωρη ματιά του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν πάνω στον ίδιο ον κόσμο του θεάματος μέσα από τη συγκινητική ιστορία ενός περιπλανώμενου θιάσου σαλτιμπάγκων οι οποίοι αγωνίζονται για την επιβίωση στην Σουηδία του 1900 ελπίζοντας στην βοήθεια ενός θεάτρου. Ξεκινώντας από εκεί, ο κορυφαίος Σουηδός σκηνοθέτης πλέκει ανατριχιαστικές ανθρώπινες ιστορίες σχετικές με κάποια μέλη του θιάσου και συγχρόνως επιτρέπει στην ταινία να «κινηθεί» υπερβατικά, να μετατραπεί σε μια πραγματικά εφιαλτική εμπειρία, όπου εφιάλτης δεν είναι άλλος από την ανθρώπινη ψυχή.

Βαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΚΑΡΜΕΝ – ΔΑΦΝΗ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ – ΣΤΕΛΛΑ

Ρώμη ανοχύρωτη πόλη (Roma città aperta)

Παραγωγή: Ιταλία, 1945

Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Ροσελίνι

Ηθοποιοί: Άννα Μανιάνι, Άλντο Φαμπρίτσι κ.α.

Πραγματικά γεγονότα και μαρτυρίες από την αντίσταση των Ιταλών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι η βάση αυτού του μνημειώδους κινηματογραφικού ντοκουμέντου, που διαδραματίζεται λίγο πριν την απελευθέρωση στη Ρώμη του 1944. Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι μας παρέδωσε έναν πραγματικό φόρος τιμής προς την αντίσταση του λαού του απέναντι στη ναζιστική κατοχή που είχε ως αποτέλεσμα τη θυσία ανθρώπων της καθημερινότητας. Να σημειωθεί ότι το σενάριο που ο Ροσελίνι συνυπέγραψε με τους Σέρτζιο Αμιδέι και Φεντερίκο Φελίνι προτάθηκε για Οσκαρ και ότι ερασιτέχνες κυρίως ηθοποιοί πλαισιώνουν την Άνα Μανιάνι και Άλντο Φαμπρίτσι που εμφανίζονται στην ταινία.

Βαθμολογία: 4 ½

ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ

Το παιδί και το δελφίνι (Boy on a dolphin)

Παραγωγή: ΗΠΑ, 1958

Σκηνοθεσία: Ζαν Νεγκουλέσκο

Ηθοποιοί: Σοφία Λόρεν, Αλαν Λαντ, Κλίφτον Γουέμπ

Το αρχαίο άγαλμα που θα έρθει στην κατοχή μιας υδραίας, προκαλεί φασαρίες στην ίδια, στον αμερικανό αρχαιολόγο που την φλερτάρει αλλά και σε έναν πλούσιο συλλέκτη αρχαιοτήτων. Μια από τις πιο διάσημες «καλοκαιρινές» ταινίες περασμένων μεγαλείων, το «Παιδί και το δελφίνι» που γυρίστηκε σε πολλούς φυσικούς χώρους της Ελλάδας (Αθήνα, Υδρα, Παρθενώνας, Επίδαυρος) αν και κάπως τουριστική ,μας δίνει την ευκαιρία να δούμε τη Σοφία Λόρεν… σφουγγαρού του Αιγαίου στην πρώτη εμφάνισή της σε αμερικάνικη ταινία. Στους ρόλους των κυρίων που την πολιορκούν ο Αλαν Λαντ και ο Κλίφτον Γουέμπ, ενώ αξέχαστη η σκηνή στην ταβέρνα οποία η Λόρεν τραγουδά με τον Τώνη Μαρούδα στην κιθάρα.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: CINE PARIS

Αλφαβίλ (Alphaville)

Παραγωγή: Γαλλία, 1965

Σκηνοθεσία: Ζαν Λυκ Γκοντάρ

Ηθοποιοί: Εντι Κονσταντίν, Ανα Καρίνα, Ακίμ Ταμίροφ κ.α.

Ανατρέποντας κάθε κανόνα κινηματογραφικής αφήγησης ,ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ καταθέτει την δική του, αναρχική άποψη για το νουάρ και την επιστημονική φαντασία πλάθοντας έναν ασυνήθιστο ιδιωτικό ντετέκτιβ, τον πράκτορα Λέμι Κόσιον (Εντι Κονσταντίν), ο οποίος προκειμένου να εξουδετερώσει έναν σατανικό επιστήμονα παριστάνει τον δημοσιογράφο σε μια φουτουριστική πόλη με το όνομα του τίτλου. Ο σκηνοθέτης μιλα περισσότερο για τον κίνδυνο της υποταγής του ανθρώπου στην «Απόλυτη Μηχανή» αλλά και για μας τους ίδιους, τους σκλάβους της μηχανιστικής ζωής. Μια πολύ ενδιαφέρουσα και επίκαιρη ταινία.

Βαθμολογία: 3 ½

AΘHNA: ΖΕΦΥΡΟΣ – ΟΑΣΙΣ – ΡΙΒΙΕΡΑ – ΑΜΙΚΟ κ.α.