Η βραβευμένη ταινία «Βερμίλιο: Η νύφη του βουνού» και η αυστραλέζικη «The surfer», έχουν κάτι παραπάνω να δώσουν μπροστά στο ξαναζεσταμένο φαγητό, χαρακτηριστικό των «Ballerina» και «Karate Kid: Θρύλοι».
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
***
«Βερμίλιο: Η νύφη του βουνού» (Vermiglio)
Παραγωγή: Ιταλία, 2024
Σκηνοθεσία: Μάουρα Ντελπέρο
Ηθοποιοί: Τομάσο Ράνιο, Μαρτίνα Σκρίντζι, Τζουζέπε Ντε Ντομένικο κ.α.
Χρόνος δραματουργίας ενός μεγάλου τμήματος αυτής της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ταινίας είναι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όμως αυτό ο θεατής δεν το καταλαβαίνει με απόλυτη καθαρότητα διότι για τους κατοίκους του χωριού Βερμίλιο, όπου η ιστορία τοποθετείται, είναι μια κατάσταση που απλώς υπάρχει. Μόνον η άφιξη ενός στρατιώτη – φυγά που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, είναι που κυρίως μας υπενθυμίζει ότι κάπου γίνεται ένας πόλεμος.
Στόχος της ιταλίδας σκηνοθέτριας Μάουρα Ντελπέρο που έχει ξεκινήσει από τον χώρο του ντοκιμαντέρ (Nadea e sveta, Signori proffesori) και πέρασε με επιτυχία στη μυθοπλασία με το «Maternal» (2019) είναι να χρησιμοποιήσει (και) την κατάσταση πολέμου ως εργαλείο για την απεικόνιση των μεγάλων αλλαγών τις οποίες οι κάτοικοι του χωριού και κυρίως τα μέλη της πολύτεκνης οικογένειας του δασκάλου της περιοχής (που βρίσκεται στον πυρήνα της ιστορίας), αναπόφευκτα θα ζήσουν.
Στην σκέψη της δημιουργού σημασία έχουν οι μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες της ίδιας της ζωής στο χωριό, τις οποίες αποτυπώνει με ευαισθησία και ευλάβεια – από την διαδικασία του φαγητού, ως το μάθημα στο σχολείο, από τις εργασίες των ντόπιων στο χιονισμένο τοπίο, ως την ιερή ώρα της ξεκούρασης και του ύπνου.
Ενδιαφέρον επίσης έχει ότι δεν υπάρχει ένα κεντρικό πρόσωπο αλλά ένα σύνολο προσώπων που αποκτούν βάρος αναλόγως με την στιγμή που βρίσκονται σε πρώτο πλάνο και το καθένα με το δικό του τρόπο.
Όπως μια άλλη πρόσφατη ιταλική ταινία, τα «Οκτώ βουνά» (2022) των Φέλιξ Βαν Γκρένιγκεν και Σαρλότ Βαντερμερς, έτσι και η βραβευμένη με τον Aργυρό Λέοντα μεγάλο βραβείο της επιτροπής και υποψήφια αργότερα για την Χρυσή Σφαίρα καλύτερης διεθνούς ταινίας, δημιουργία της Ντελπέρο, συνδυάζει με αρμονία την δύναμη της φύσης με την ανθρώπινη ύπαρξη • ένας συνδυασμός που άπαξ και τον δεις, δύσκολα θα φύγει από την μνήμη σου, παρά την στατικότητα των κάδρων ή – πολύ πιθανόν – εξαιτίας της.
Βαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΒΑΝΑ – ΑΛΟΜΑ – ΔΑΝΑΟΣ – ΔΑΦΝΗ – ΔΙΑΝΑ – ΚΑΡΜΕΝ – ΟΡΦΕΑΣ ΣΑΡΩΝΙΔΑ- ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ – ΣΙΝΕ ΒΑΡΚΙΖΑ – ΣΤΕΛΛΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΘΗΝΑΙΟΝ
***
«The surfer»
Παραγωγή: ΗΠΑ/ Αυστραλία, 2024
Σκηνοθεσία: Λόρκαν Φίνεγκαν
Ηθοποιοί: Νίκολας Κέιτζ, Τζούλιαν Μακ Μαχόν κ.α.
Αυτή η ψυχεδελική, ψυχαναλυτική και ψυχαναγκαστική (τόσο θεματικά όσο και αισθητικά) ταινία, νιώθεις ότι γρονθοκοπεί διαρκώς τις αισθήσεις σου μέχρι να σε αποτελειώσει. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον κεντρικό ήρωα της, για τον οποίο μαθαίνουμε απλώς ότι είναι «ο Surfer» (Νίκολας Κέιτζ).
Ενώ στην εισαγωγή της η ταινία δείχνει ότι κινείται σε συμπαγείς, ρεαλιστικές βάσεις με τον Surfer να έχει επιστρέψει στην περιοχή όπου μεγάλωσε στην Αυστραλία όπου θέλει να αγοράσει το πατρικό του και να κάνει, επί τόπου, surfing με τον γιό του, όσο ο χρόνος περνά, βλέπουμε το ύφος της να αλλάζει. Θαρρείς ότι ο Surfer βρίσκεται σε μια «άλλη διάσταση». Ο κόσμος στην παραλία του συμπεριφέρεται επιθετικά.
Για ποιον λόγο; Και τι ακριβώς είναι αυτή η ομάδα «εκκλησιαστών» του surfing που με τον αρχηγό τους (Τζούλιαν Μακ Μαχόν), έχουν εγκατασταθεί στην παραλία και απαγορεύουν στον surfer την πρόσβαση; Για ποιο λόγο ο αστυνομικός που έρχεται όταν ο surfer τον καλεί, απειλεί ότι θα τον συλλάβει;
Ερωτήματα διαρκώς, το ένα μετά το άλλο, μέσα από περιστατικά που βγάζουν και δεν βγάζουν νόημα και που οδηγούν, σταδιακά τον Surfer στην κατάρρευση. Ο «Surfer» μου θύμισε πολλά χωρίς να είναι τίποτα από όσα μου θύμισε. Κάπου πέρασε από το μυαλό μου ο Οδυσσέας του Ομήρου και το ταξίδι της επιστροφής του στην Ιθάκη, όπου σαν άλλοι μνηστήρες της Πηνελόπης, τον περιμένουν οι αιρετικοί της παραλίας.
Συγχρόνως βρήκα ότι ο ήρωας έχει κάτι από την απόγνωση εκείνου που υποδύθηκε ο Μπαρτ Λάνκαστερ στην cult ταινία «Ο κολυμβητής» (1968), όπου παρακολουθούμε έναν άντρα με μαγιό αποφασισμένο να φτάσει σπίτι του έχοντας πρώτα βουτήξει στις πισίνες όλων των κατοίκων της περιοχής. Τι είδους λογαριασμοί με τον πατέρα του παραμένουν ανοιχτοί και για ποιο λόγο ο Surfer είναι τόσο κολλημένος με τον παρελθόν του;
Στοιχεία μυστηρίου συμπυκνώνονται πιεστικά σε μια ταινία που έχει την όψη «ταξιδιού» με LSD το οποίο κάπου, για τα καλά «στράβωσε». Βεβαίως, το σενάριο διακρίνεται από κάποιες αυθαιρεσίες, όμως η αίσθηση που το «The surfer» αφήνει πίσω του είναι σαν να περπατάς σε κινούμενη άμμο.
Το δίχως άλλο θα βυθιστείς, ή θα δεις να σε καταπίνει το κύμα που τόσο πολύ ο Surfer θέλει να δαμάσει. Κατά πάσα πιθανότητα πολλοί από όσους δουν αυτήν την τόσο παράξενη ταινία που «κολλάει» στο μυαλό σου (συνέβη με μένα) θα θελήσουν να την ξαναδούν για να την εμπεδώσουν (επίσης συνέβη με μένα). Και αυτό το βρίσκω στα υπέρ της.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MALL – VILLAGE PΕΝΤΗ – OPTIONS ESCAPE ΙΛΙΟΝ – ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΣΙΣΣΥ – ΦΙΛΙΠ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – OPTIONS ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ κ.α.
***
«Μαθήματα από ένα πιγκουίνο» (The Penguin Lessons)
Παραγωγη: Αγγλία/ Ισπανία/ ΗΠΑ, 2024
Σκηνοθεσία: Πίτερ Κατανέο
Ηθοποιοί: Στιβ Κούγκαν, Τζόναθαν Πράις κ.α.
Τα χαρτομάντηλα απαραίτητα για όσους φιλόζωους αποφασίσουν να πάνε να δουν αυτήν την ταινία γιατί όταν θα πέσουν οι τίτλοι τέλους, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα χρειαστούν. Ωστόσο, κάπου αυτό το περιμένεις βλέποντας μια ταινία πάνω στην σχέση ενός κυνικού Βρετανού καθηγητή ονόματι Τομ Μισέλ (Στιβ Κούγκαν) με έναν πιγκουίνο ο οποίος με τον τρόπο του θα τον κάνει να ξανακοιτάξει από άλλο μάτι την ζωή. Καταλαβαίνεις ότι η συγκίνηση είναι εδώ το ατού – και όντως είναι.
Πίσω από αυτή την σχέση υπάρχει η πραγματική ιστορία του Μισέλ (πάνω στην οποία στηρίχθηκε και το μπεστ σέλερ μυθιστόρημά του), ενώ το αρκετά φιλόδοξο σενάριο που υπογράφει ο Τζεφ Πόουπ (Φιλομένα) προσπαθεί να δώσει στην ταινία και μια πολιτική χροιά: το στόρι τοποθετείται στην Αργεντινή του πραξικοπήματος του 1976, χώρα όπου ο Μισέλ έχει μόλις προσληφθεί στο σχολείο της αυστηρής βρετανικής παράδοσης (απόλαυση ο Τζόναθαν Πράις στο ρόλο του διευθυντή που λέει αστεία με τα οποία μόνον ο ίδιος γελάει).
Πολλά απαγορεύονται στους καθηγητές μέσα στο σχολείο όπου ο Μισέλ διαμένει και μια από τις απαγορεύσεις είναι τα κατοικίδια ζώα. Οπότε όταν ένας ο πιγκουίνος προκύπτει στην ιστορία, τον οποίο ο καθηγητής δεν χωνεύει αλλά εν τέλει συνδέεται μαζί του, ο ρόλος του πτηνού θα είναι καταλυτικός.
Γνωστός από την μεγάλη επιτυχία «Ανδρες με τα όλα τους», ο Πίτερ Κατανέο, είναι πολύ καλός στον χειρισμό δραματικών καταστάσεων σε feelgood διάθεση και αυτό ακριβώς είναι το χάρισμα της ταινίας. Θα μπορούσες να πεις ότι ο ρυθμός της είναι κάπως πιο αργός απ’ όσο θα έπρεπε και ότι το ζήτημα του πραξικοπήματος αντιμετωπίζεται κάπως επιδερμικά.
Όμως τελικά η ταινία σε κερδίζει και πράγματι, για καλοκαίρι και χαλαρή διάθεση, πάντα σε αυτό το light feelgood, είναι η ιδανική πρόταση.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΒΑΝΑ – ΑΛΟΜΑ – ΛΙΛΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΝΑΝΑ – CINE ΒΑΡΚΙΖΑ – CINE ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ – CINE ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ – CINE ΚΗΠΟΣ ΜΟΣΧΑΤΟ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΒΑΚΟΥΡΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.
***
«Ballerina»
Παραγωγή: ΗΠΑ/ Καναδάς, 2025
Σκηνοθεσία: Λες Γουάιζμαν
Ηθοποιοι: Ανα Ντε Αρμάς, Ιαν Μακ Σέιν, Γκάμπριελ Μπάιρν, Κιάνου Ριως κ.α.
Προερχόμενη από το «σύμπαν» του John Wick, του σούπερ δολοφόνου στις περιπέτειες του γνωστού franchise με τον Κιάνου Ριβς (στον ρόλο του τίτλου), αυτή η ταινία, όπως ακριβώς το περιμένεις, ακολουθεί βήμα – βήμα την λογική τους. Απλώς, ο κεντρικός ήρωας των προηγούμενων ταινιών έχει αντικατασταθεί από μια γυναίκα (ο ίδιος ο Ριβς, που είναι και συμπαραγωγός εμφανίζεται ως Wick).
Και κάπου εδώ τελειώνει το παραμύθι. Όπως στην πρώτη ταινία John Wick, έτσι και στην «Ballerina» όλα ξεκινούν από την χιλιοειπωμένη και χιλοιοχρησιμοποιημένη ιδέα της εκδίκησης, με την σχηματική πλοκή να θέλει την κεντρική ηρωίδα, την Ιβ Μακάρο (Ανα ντε Αρμάς) να αναζητά τον άνθρωπο που σκότωσε τον σούπερ δολοφόνο πατέρα της. Οπότε αφού στρατολογηθεί ως εκτελέστρια υψηλών προδιαγραφών (υπό την προστασία του ιδίου μεσάζοντα που είχε ο Wick και που πάλι υποδύεται ο Βρετανός ηθοποιός Ιαν Μακ Σέιν), oι ατελείωτοι φόνοι θα αρχίσουν. Και μαζί τους θα ξεκινήσει το replay.
Oπως όλες οι ταινίες του John Wick έτσι και αυτό το spin-off θα περιοριστεί στις εντυπωσιακές σεκάνς χορογραφιών μάχης – Πολεμικών τεχνών που κακά τα ψέματα. Απαξ και δεις μια είναι σαν τις έχεις δει όλες.
Βαθμολογία: 1 ½
Προβάλλεται σε παραπάνω από 100 αίθουσες της Ελλάδας
***
«Karate Kid: Θρύλοι» (Karate Kid Legends)
(Παραγωγή: ΗΠΑ/ Καναδάς, 2025
Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Εντουίστλ
Ηθοποιοί: Τζάκι Τσαν, Μπεν Γουάνγκ, Ραλφ Μάτσιο κ.α.
Ακόμα μια ταινία της νέας κινηματογραφικής εβδομάδας που επιστρέφει στο παρελθόν προσπαθώντας με αγκομαχητά να του προσθέσει μια φρεσκάδα στο σήμερα. Δέκα πέντε χρόνια πριν, ο μύθος του franchise των eighties «The Karate kid» ανανεώθηκε με τον Τζάκι Τσαν στην θέση του Πατ Μορίτα, του δασκάλου των πολεμικών Τεχνών ο οποίος τότε είχε αναλάβει την εκπαίδευση του Τζέιντεν Σμιθ (του Karate Kid εκείνης της εποχής που όμως δεν είχε διάρκεια).
Η ταινία αυτή σύντομα ξεχάστηκε, οπότε σήμερα, ο Τσαν επιστρέφει και πάλι στον ίδιο ρόλο με εκπαιδευόμενο στη νέα ταινία τον Μπεν Γουάνγκ, ένα νεαρό Κινέζος που αναγκάστηκε να μετακομίσει από το Πεκίνο στη Νέα Υόρκη με την γιατρό μητέρα του (και είναι γνώστης κουνγκ φου).
Κάποιο ρόλο στην πληρότητα της εκπαίδευσης του νεαρού (φυσικά για τον μεγάλο αγώνα που πρόκειται να διεξαχθεί, άρα το απόλυτο κλισέ αυτών των ταινιών) θα παίξει και ο Ραλφ Μάτσιο, ο πρώτος διδάξας Καράτε Κιντ. Βέβαια, το σενάριο είναι τόσο αδύναμο που έχεις την αίσθηση ότι ο Ραλφ Μάτσιο βρίσκεται στη διανομή της ταινίας απλώς επειδή είναι ο… Ραλφ Μάτσιο.
Θα συμφωνήσω στο ότι η ταινία έχει κάποιες φρέσκιες ιδέες όπως το γεγονός ότι ο μικρός, για λίγο, γίνεται ο ίδιος εκπαιδευτής του πατέρα της κοπέλας που φλερτάρει. Τίποτα όμως το συνταρακτικό.
Βαθμολογία: 2
Προβάλλεται σε παραπάνω από 110 αίθουσες της Ελλάδας
***
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
«Και μετά δεν έμεινε κανένας» (And then there were none, HΠA, 1945). Όπως και να το κάνουμε μια ταινία βασισμένη σε μυθιστόρημα μυστηρίου της Αγκάθα Κρίστι αποτελεί πάντα πειρασμό, ιδίως για καλοκαιρινή έξοδο. Ενας λόγος παραπάνω για την παρακολούθηση της ταινίας του Ρενέ Κλερ (1898- 1981) η οποία ανήκει στις καλύτερες μεταφορές έργων της Κρίστι στο σινεμά (το βιβλίο είναι γνωστό και ως «Οι δέκα μικροί νέγροι» και έχει γυριστεί ποικιλοτρόπως στο σινεμά).
Η πλοκή λαμβάνει χώρα σε μια απομονωμένη βίλα σ’ ένα νησί, όπου έχουν κληθεί δέκα άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, καθένας εκ των οποίων κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό. Ο θάνατος τους περιμένει… Αλλά το γιατί θα αργήσει να φανερωθεί στην ταινία που προβάλλεται με ψηφιακά αποκατεστημένες κόπιες (παίζουν: Μπάρι Φιτζέραλντ, Γουόλτερ Χιούστον κ.α.)
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΑΜΙΚΟ – ΖΕΦΥΡΟΣ – ΟΑΣΙΣ – ΑΝΟΙΞΙΣ
***
«Βιριδιάνα» (Viridiana, Ισπανία/ Γαλλία, 1961). Από την εποχή του «Ανδαλουσιανού σκύλου» η λέξη σκάνδαλο ήταν ταυτόσημη με τον Λουίς Μπουνιουέλ (1900- 1983) και αυτό φάνηκε αργότερα σε πολλές ταινίες του – κυρίως την «Βιριδιάνα» την πρώτη ταινία που ο Ισπανός σουρεαλιστής γύρισε στην πατρίδα του ύστερα από 29 χρόνια απουσίας στο Μεξικό.
Η ταινία πραγματεύεται την ζωή μιας νεαρής μοναχής (Σίλβια Πινάλ) που λίγο πριν τους τελευταίους όρκους της, επισκέπτεται τον χήρο θείο της (Φερνάντο Ρέι) κατόπιν αιτήματος της Ηγουμένης της.
Με την ακραία επίθεση εναντίον του τρόπου σκέψης και των παραδόσεων των Καθολικών και σκηνές όπως η αναπαράσταση του μυστικού δείπνου, η «Βιριδιάνα», ήταν φυσικό (για την εποχή της) να προκαλέσει οργή, οπότε παρά τον Χρυσό Φοίνικα που κέρδισε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1961, λογοκρίθηκε βάναυσα όταν προβλήθηκε για πρώτη φορά στις αίθουσες .
Βαθμολογία: 4
ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ
***
«Οκτώμιση» (8 1/2, Ιταλία, 1963). Στην κλασική ταινία του Φεντερίκο Φελίνι (1920 -1993) έχουμε αναφερθεί πολλές φορές λόγω των συχνών επανεκδόσεών της. Μέσα από την περιπλάνηση ενός επιτυχημένου σκηνοθέτη (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, το απόλυτο alter ego του Φελίνι) σε κάποια λουτρόπολη της Ιταλίας, ο maestro αναρωτιέται για την ίδια του την ύπαρξη και συγχρόνως μας ξεναγεί με τον μοναδικό του τρόπο στον μαγικό (και παράλογο) κόσμο του ιδίου του μέσου που υπηρετεί, του κινηματογράφου.
Το φιλμ κέρδισε το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 1963 και παραμένει το μεγάλο αριστούργημα του δημιουργού του.
Βαθμολογία: 5
ΑΘΗΝΑ: ΒΟΞ
