Από την Ευρώπη δεν λείπει το χρήμα για να χτίσει την άμυνα που επιβάλλουν οι καιροί. Λείπει όμως ο χρόνος.
Σ’ αυτήν την πραγματικότητα βασίζονται επί της ουσίας τα ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα, αρχής γενομένης από το πρόγραμμα SAFE ύψους 150 δισ. ευρώ που προβλέπει τη συμμετοχή τρίτων χωρών στην παραγωγή οπλικών συστημάτων.
Ανάμεσα σε αυτές τις τρίτες χώρες είναι και η Τουρκία. Για την οποία ευλόγως διατυπώνονται επιφυλάξεις από τη χώρα μας ή αποτυπώνονται στο καθεστώς της ίδιας της συμφωνίας: Ενώ, για παράδειγμα, η Νορβηγία ή το Ηνωμένο Βασίλειο μπορούν να συμμετάσχουν σε ποσοστό 65% ή οροφή για την Τουρκία είναι 35%.
Ο όρος πιθανότατα δεν είναι αρκετός για την Αθήνα. Η απάλειψη του «casus belli» από την Αγκυρα είναι μια λογική επιδίωξη στη βάση του διεθνούς δικαίου. Είναι όμως αρκετή;
Το βέβαιο είναι ότι η μετατροπή μιας ευρωτουρκικής συμφωνίας σε διμερές πρόβλημα Αθήνας – Αγκυρας δεν θα αποφέρει κανένα όφελος στην ελληνική πλευρά.
Οφελος θα υπάρξει αντιθέτως εάν ενισχυθεί η ελληνική αμυντική βιομηχανία. Όχι μόνο με το χρήμα των κοινών προγραμμάτων αλλά και με την τεχνογνωσία των εταίρων μας.
