Ενόψει των ημερών θα ήταν καλό να στοχαστούμε σε σχέση με ένα ερώτημα το οποίο έχει απαντηθεί εντελώς διαφορετικά στο πέρασμα των αιώνων.

Με άλλα λόγια ήταν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ένας «κοινωνικός ή πολιτικός επαναστάτης» της εποχής εκείνης;

Προσωπικά η ανάλυση η οποία με γοήτευε πάντοτε πάνω σε αυτό το θέμα (χωρίς να είμαι ειδικός), ήταν η ανάλυση εκείνη η οποία είχε υιοθετηθεί από τον Ισπανό συγγραφέα , θεολόγο και δημοσιογράφο Juan Arias στο βιβλίο του «Ιησούς o μεγάλος άγνωστος» (2002).

Άσχετα με το εάν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί, είναι μια έξοχη προσέγγιση που αξίζει να την ανιχνεύσουμε δογματικά.

Σύμφωνα λοιπόν με την ανωτέρω φιλοσοφία, ο Ιησούς διακήρυξε μια ριζοσπαστική αλλαγή, όχι όμως βίαια. Μια αλλαγή που ξεπερνούσε την έννοια της απλής πολιτικής ή κοινωνικής επανάστασης.

Δεν θα ήταν αρκετό μόνο να εγκαταλείψουν οι Ρωμαίοι την Παλαιστίνη. Θα του άρεσε βέβαια, αλλά δεν θα του αρκούσε. Αν αυτό συνέβαινε, τότε θα είχε μείνει απλώς ένας από το πλήθος των προφητών και των μεσσιών της εποχής του, χωρίς να αφήσει το ίχνος του στην Ιστορία. Η δική του επανάσταση ήταν μια επανάσταση πιο ουσιαστική και οικουμενική.

Η δική του επανάσταση δεν βασιζόταν στα όπλα ή στην επιβολή και σε μια πιο δημοκρατική και λιγότερη άδικη κοινωνική αλλαγή. Ο Ιησούς πρότεινε μια επανάσταση που ξεκινά από τα θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η θρησκεία – τόσο της εποχής του όσο και κάθε εποχής- με την έννοια του Θεού εκδικητή και τιμωρού που παρουσίαζε, ήταν εκείνη που υποδούλωνε τους ανθρώπους και υπέτασσε τις συνειδήσεις τους, εκείνη που τρομοκρατούσε και δικαιολογούσε την ύπαρξη των κοινωνικών τάξεων (Arias, 292).

O Iησούς αντίθετα ήθελε να επιφέρει τη μεγάλη επανάσταση ενός θεού που δίνει ελπίδα σε δίκαιους και αμαρτωλούς, που δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, πιστούς και άπιστους, αγνούς και ακάθαρτους.

Η αλλαγή τούτη που πρότεινε ο Ιησούς κήρυσσε την παγκόσμια αδελφοσύνη και την μεταβολή την οποία είναι απαραίτητο να κάνει κάθε άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του στην άβυσσο της ψυχής και της προσωπικότητας του. Έτσι, στόχευε στη ριζική αλλαγή του σκέπτεσθαι και των ανθρώπινων σχέσεων, ώστε να αναδυθεί ένα κόσμος με περισσότερη αξιοπρέπεια.

Και ο συγγραφέας Juan Arias προσθέτει και κάτι άλλο.

Δηλαδή, ότι η πλειονότητα των επαναστάσεων που έγιναν κατά την εξέλιξη της παγκόσμιας Ιστορίας απέτυχαν, γιατί αντί να επικεντρωθούν στην αποκατάσταση της καταρρακωμένης ανθρώπινης αξιοπρέπειας , κατέληξαν στο τέλος να ευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (αυτές οι ίδιες οι «επαναστάσεις»), με την υιοθέτηση αυταρχικών ή φασιστικών λογικών.

Υπό την έννοια αυτή αναφέρει επιπλέον, ότι « Επανάσταση δεν σημαίνει να πυρπολήσουμε ένα δημόσιο κτίριο. Επανάσταση σημαίνει να θεραπεύσουμε αυτό που δεν μπορεί να θεραπευτεί εύκολα. Να κάνουμε κάθε άνθρωπο υπεύθυνο για τη ζωή του. Να γνωρίζουμε πώς να επικοινωνούμε με τον πλησίον με υπομονή και σοφία».

Ενόψει, λοιπόν, των ημερών που έρχονται αξίζει να στοχαστούμε πάνω σε αυτές τις ωραίες σκέψεις (άσχετα με το εάν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς)!

*Ο κ. Καλφέλης Γρηγόρης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ (kalfelis@law.auth.gr)