Από τα πρώτα βήματα του ανθρώπου, αυτό που ονομάζουμε εξουσία σκηνοθετεί και αυτοσκηνοθετείται. Όσο και να το σημειώνει κουραστικά κανείς το «ιδρυτικό» αυτό στοιχείο μας διαφεύγει, εκτιμώντας ότι η διαχείριση, η μέριμνα για τα καθημερινά, οι αποφάσεις, δύσκολες ή απλές, είναι αυτά που απορροφούν τη ζωτικότητά της. Προτεραιότητα έχει η σκηνοθεσία. Η επιμελής εργασία, η οργανωμένη συνειδητά διάταξη στον δημόσιο χώρο προσώπων και ρόλων με σκοπό τον προσανατολισμό της ματιάς των ανθρώπων σε μια κατεύθυνση, τη θέαση και κατανόηση του κόσμου, των σχέσεων και των πραγμάτων, με βάση το συμφέρον της εξουσίας, προσωρινό ή λιγότερο προσωρινό, εκλογικό μεταξύ άλλων για παράδειγμα.
Μετά την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή για τα Τέμπη, όλα, από την πλευρά της Κυβέρνησης, τελούν υπό τη σκηνοθετική ανάγκη των Ευρωεκλογών. Κινητικότητα, εσπευσμένες αποφάσεις, ένταση στον λόγο, τροφοδοσία ανησυχίας, εριστικότητα. Παρά την εμφανή πολιτική αδυναμία της Αντιπολίτευσης να ανταποκριθεί στο κενό και το αριθμητικό προβάδισμα του κυβερνητικού σχήματος αισθητό, ένας φόβος πλανάται. Φόβος για την απώλεια στην κάλπη της διακριτής επιρροής, της αυτονόητης κυριαρχίας και της λαϊκής αποδοκιμασίας μιας φιλοσοφίας διαχείρισης, που, πέντε χρόνια χωρίς αντίπαλο, φθάνει στην γραμμή μιας κρίσιμης αποτίμησης.
Αν και δεν έχω καμιά συμπάθεια για την έννοια της νομοτέλειας, υποχρεωτικά καταφεύγει κανείς όταν βλέπει καταστάσεις και συνθήκες να επανέρχονται, όπως ακριβώς τις έχει στο παρελθόν συναντήσει. Εκεί που καμιά σκηνοθεσία δεν αντέχει και καμιά χειραγώγηση δεν αποδεικνύεται επαρκής. Οι συνθήκες υπερβαίνουν πάντα πρόσωπα και σχεδιασμούς. Σε μια παρόμοια στιγμή βρισκόμαστε. Στο υπέδαφος ο χρόνος διαμόρφωσε μια συνθήκη αμφιβολίας, ρωγμής στην εμπιστοσύνη, αμφισβήτησης λειτουργιών και θεσμών. Με την Δικαιοσύνη πρώτη να συγκεντρώνει αυτή τη διαλυτική φθορά.
Για μια ακόμη φορά τα γεγονότα διατηρούν τον τελευταίο λόγο. Στην μεθόριο η χώρα, τα γεγονότα πολλαπλασιάζουν τη γενικευμένη φθορά, την ανακεφαλαιώνουν και ορίζουν αυτά, τα γεγονότα, τη νέα θέαση των πραγμάτων και τη συνακόλουθη συνειδητοποίηση που εξαίφνης μπορεί να γίνει – ακούμε την υπόκωφη βουή του – απειλητικό ποτάμι. Μια κοινωνική πράγματι αντιπολίτευση έχει συγκροτηθεί. Υπάρχει δίπλα μας, άλλοτε ως απογοήτευση, άλλοτε ως τιμωρία, αποδοκιμασία ή καταδίκη της συνολικής κυβερνητικής στάσης και άλλοτε ως ανορθολογική επιλογή τυφλής απόρριψης και άλογης εναντίωσης, κάτι σαν την σκοτεινή αντίδραση που θέριεψε στην προηγούμενη κρίση.
Η καταφυγή σε φθαρμένες μεθόδους και παλαιές προεκλογικές τακτικές καλλιεργούν το αδιέξοδο και αυτό πέρα από τα εκλογικά αποτελέσματα της 9ης Ιουνίου. Η επίκληση της αποσταθεροποίησης και η απειλή του χάους είναι παλαιός λόγος, αντιδημοκρατικός στην ουσία του και πολλαπλασιαστικός μιας συνθήκης κρίσης. Και καμιά συνθήκη κρίσης, όπως αυτή που διατρέχει τη χώρα, με χαρακτήρα υπαρξιακό πλέον, δεν μπορεί να μεταμφιεστεί με επικοινωνιακές κατασκευές και εξαντλημένες σκηνοθεσίες. Η συνάντηση με την κάλπη είναι σωστική.
Ο κύριος Λευτέρης Κουσουλής είναι πολιτικός επιστήμονας.
