Σε όλη την Ευρώπη η άκρα ή «εθνική» Δεξιά έχει εξελιχθεί σε σημαντική πολιτική δύναμη.
Ηγείται κυβερνήσεων μονοκομματικών ή συνεργασίας (Ουγγαρία, Ιταλία). Μετέχει σε κυβερνητικά σχήματα (Αυστρία, Φινλανδία, Σουηδία, Πολωνία). Χτυπάει την πόρτα της εξουσίας (σύντομα στην Ισπανία, ενδεχομένως στη Γαλλία).
Διαθέτει μεγάλη κοινοβουλευτική ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο και παρουσία στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Εχει ηγέτες που δεν είναι για τα καλαμπούρια – διαβάστε το «Είμαι η Τζόρτζια» της Μελόνι…
Συνολικά έχει ξεπεράσει προ πολλού σε πολιτικό βάρος και σημασία την ευρωπαϊκή «όλη Αριστερά» – η οποία παρεμπιπτόντως έχει εξελιχθεί σε αρχαϊκό μεσογειακό προϊόν, κάτι σαν το σαπούνι από ελαιόλαδο.
Εκτός από την Ελλάδα. Στα μέρη μας, η άκρα Δεξιά (που αυτοαποκαλείται «πατριωτικός χώρος» ή κάπως έτσι) είναι απλώς ένα μάτσο από ψώνια και μαχαιροβγάλτες.
Δεν θα κάνω τώρα ανάλυση του φαινομένου. Αλλά δεν μπορώ να μην επισημάνω πως οι μόνοι που νοιάζονται για τη μοίρα της είναι οι καταναλωτές του σαπουνιού από ελαιόλαδο.
Από το 2010 και μετά, ο ζωτικός μύθος της ελληνικής Αριστεράς είναι η Ακροδεξιά. Είτε δεξιά από τη Δεξιά, είτε μέσα στη Δεξιά, αδιάφορο. Αρκεί να υπάρχει.
Αν διαβάσεις τον καθημερινό Τύπο του ΣΥΡΙΖΑ ή ακούσεις τους φίλους του νομίζεις ότι ζούμε τις τελευταίες μέρες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Ευτυχώς τα παρατράγουδα τύπου Κασιδιάρη αντιμετωπίστηκαν από τη δημοκρατική πολιτεία και μάλιστα χωρίς τη συνδρομή της Αριστεράς που έκανε την πάπια.
Και η οποία για να δικαιολογήσει το «πα, πι, το παπί» επινόησε και άλλο φάντασμα επί του φαντάσματος, τη «θεσμική Ακροδεξιά» (Μιχ. Καλογήρου, 3/5).
Δεν ξέρω τι είναι αυτό. Υποθέτω κάτι σαν τη μαγιονέζα λάιτ.
Κακά τα ψέματα όμως οι άνθρωποι είναι τουλάχιστον ειλικρινείς. Η Ακροδεξιά τούς βολεύει. Οχι επειδή είναι ακροδεξιοί – αν και…
Αλλά επειδή μια στοιχειωδώς σοβαρή Ακροδεξιά θα ήταν ένας μπαμπούλας στα δεξιά της ΝΔ. Ετσι χωρίς την Ακροδεξιά που χρειάζονται κατασκευάζουν μια «Ακροδεξιά που βολεύει».
Πρώτα τους έφταιγε ο Σαμαράς. Μετά ο Βορίδης ή ο Γεωργιάδης. Τώρα ο ίδιος ο Μητσοτάκης.
Λογικό. Κι εμένα αν ήμουν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μου έφταιγε ο Μητσοτάκης με τέτοιες δημοσκοπήσεις. Κυρίως όμως θα με στενοχωρούσε ότι δεν υπάρχει μια Ακροδεξιά να τον αποσταθεροποιήσει στο δεξιό ακροατήριο.
Ο Τσίπρας είπε ευθέως το παράπονό του. Εκείνος έχει τόσους στα αριστερά του κι ο Μητσοτάκης μόνο κάτι νούμερα δεξιά του (Σκάι, 3/5).
Εχει δίκιο ο άνθρωπος. Αλλά δυστυχώς με ψώνια και μαχαιροβγάλτες δουλειά δεν γίνεται.
