Ακούγεται ίσως παράλογο, αλλά είναι μια σοβαρή πραγματικότητα ότι άνθρωποι που βρίσκονται καθημερινά σχεδόν αντιμέτωποι με τη θανατηφόρα πανδημία αρνούνται να εμβολιαστούν. Και δίνουν έτσι με τη στάση τους ένα κακό παράδειγμα στην υπόλοιπη κοινωνία, η οποία πέφτει θύμα μιας αδιανόητης συνωμοσιολογίας, η οποία υπό κανονικές συνθήκες θα αντιμετωπιζόταν με χλευαστικό τρόπο.
Ομως εδώ το πράγμα τείνει να λάβει χαρακτήρα κοινωνικού φαινομένου. Ανθρωποι οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες δεν θα απασχολούνταν καν με το θέμα, τώρα ενσκήπτουν με μανία στο Διαδίκτυο και προσπαθούν να εντοπίσουν απόψεις ή παραδείγματα που να τους δίνουν ένα αληθοφανές άλλοθι για να μην εμβολιαστούν.
Και από κοντά και το (γενικό) αντιεμβολιαστικό κίνημα, το οποίο προωθεί τις πιο ακραία αντι-επιστημονικές απόψεις προκειμένου να αποτρέψει τους γονείς να εμβολιάσουν τα παιδιά τους. Αδιαφορώντας για τον κίνδυνο να αναβιώσουν ασθένειες οι οποίες είχαν σβήσει από τον επιδημιολογικό χάρτη της χώρας εδώ και πολλές δεκαετίες.
Η κυβέρνηση, εξ όσων είπε πρόσφατα στη Βουλή και ο Πρωθυπουργός, προβληματίζεται σοβαρά με το τι θα κάνει προκειμένου οι αρνητές του εμβολιασμού να άρουν τις αντιρρήσεις τους. Ακούγονται διάφορα περί προνομίων και ορισμένα εξ αυτών έχουν πραγματικά φέρει αναστάτωση – ειδικά εκείνα που αναφέρονται στη σίτιση. Εχεις κάνει το εμβόλιο, μπορείς να επισκεφθείς ένα εστιατόριο. Δεν το έχεις κάνει, δεν θα σου επιτρέπεται η είσοδος.
Προσωπικά δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικά μπορεί να είναι όλα αυτά – τα πλεονεκτήματα και οι απειλές περί των «πέναλτι» στους μη εμβολιασμένους. Από τη στιγμή που ο εμβολιασμός του γενικού πληθυσμού δεν είναι υποχρεωτικός, τίποτε εξ όλων αυτών που εξετάζονται δεν πρόκειται να αποδώσει πραγματικά αποτελέσματα.
Το πολύ-πολύ να δημιουργήσει άλλα ζητήματα, όπως αυτά που θέτουν οι δικαιωματιστές αναφορικά με τα συνταγματικά κατοχυρωμένα ατομικά δικαιώματα των πολιτών και την ισότιμη μεταχείριση όλων από την κυβέρνηση και τις αποφάσεις της.
Είναι μια μεγάλη συζήτηση αυτή και είναι, νομίζω, αρμοδιότητας των ειδικών επιστημόνων που απασχολούνται με τον συνταγματικό χάρτη της χώρας και τα ατομικά δικαιώματα. Δεν είναι πάντως πολιτική.
Πολιτική είναι η υποχρέωση της κυβέρνησης να ασχοληθεί σοβαρά με τους αρνητές του εμβολίου τους υπηρετούντες στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Αλλα και όσων άλλων υπάρχουν μέσα στις δομές της πολιτείας και που έρχονται σε επαφή με τους πολίτες. Αστυνομικοί, πυροσβέστες, στρατιωτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι σε θέσεις αιχμής κ.λπ.
Αυτοί πρέπει υποχρεωτικά να εμβολιαστούν. Τι σημαίνει υποχρεωτικά; Οτι όποιος αρνηθεί δεν μπορεί να υπηρετεί στο Δημόσιο και δεν μπορεί να υπηρετεί στη θέση που έχει διοριστεί. Το παράδειγμα του ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι, ο οποίος έλαβε μια ανάλογη απόφαση σχετικά με τους αρνητές νοσηλευτές και γιατρούς που υπηρετούν στο ιταλικό σύστημα Υγείας, είναι μια λύση. Δεν μπορώ να πω αν πρόκειται για ΤΗ λύση, αλλά είναι κάτι. Δείχνει έναν δρόμο. Είναι μια αρχή, μια καλή αρχή.
Η ελληνική κυβέρνηση, αναρωτιέμαι, πιστεύει ότι μόνο με ευχολόγια και παραινέσεις θα καταφέρει κάτι;
