Τη γνωρίσαμε ως ταλαντούχα φλαουτίστα που βρισκόταν συχνά στο πλευρό δημοφιλών καλλιτεχνών όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος. Πριν από έναν χρόνο η Εύη Μάζη μας συστήθηκε και επισήμως ως τραγουδίστρια με τον «Μονομάχο» (σε μουσική Δημήτρη Τσάκα και στίχους Πολύ Κυριάκου), ενώ εδώ και κάποιες μέρες κυκλοφόρησε ψηφιακά και το νέο τραγούδι της με τίτλο «Σαν Πριγκηπέσα» (σε μουσική και στίχους της Στέλλας Γαδέδη).
Γνωρίζατε ανέκαθεν ότι θα ασχολούσασταν με τη μουσική; «Η καταγωγή μου είναι από την Κέρκυρα και μεγάλωσα στη Πάτρα, μέσα σε μια οικογένεια που αγαπάει πολύ την μουσική. Υπήρχε πάντα πολύ έντονα στη ζωή μας. Όποτε η ενασχόληση μου προέκυψε τελείως φυσικά. Δεν θα πω το γνωστό κλισέ, πως από τότε που θυμάμαι το εαυτό μου τραγουδάω και παίζω μουσική. Νομίζω όμως πως έγινε η διέξοδος μου στα χρόνια της εφηβείας και πως τότε αποφάσισα σοβαρά πως θα γίνω μουσικός».
Πως προέκυψε η συνεργασία σας με τη Στέλλα Γαδέδη; «Τη Στέλλα Γαδέδη τη θαύμαζα από τα παιδικά μου χρόνια, ακούγοντας τη στις ιστορικές εκτελέσεις της στο φλάουτο. Όχι μόνο στα κλασσικά έργα αλλά και στα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου και του Μάνου Χατζιδάκι. Έγινα μοιραία μαθήτριά της και γίναμε και φίλες. Πάντα μου άρεσαν πολύ οι συνθέσεις και τα τραγούδια της. Θεωρώ πως έχουμε έναν κοινό μουσικό ορίζοντα.Έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν σε πολλές συναυλίες. Το τραγούδι το είχε συνθέσει το 2008 για τις ανάγκες της παράστασης “Λα Πουπέ” σε στίχους του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και σκέφτηκε να του δώσει μια άλλη ευκαιρία, με δικούς της στίχους που την αυτοβιογραφούν. Από την πρώτη στιγμή που τους διάβασα ήθελα οπωσδήποτε να το τραγουδήσω. Με εμπνέει επειδή αναφέρεται σε ένα πλάσμα που βρίσκεται σε έναν δικό του κόσμο και προσπαθεί να υπάρξει μαζί με τις ιδιαιτερότητες του και να ζήσει στο έπακρο. Πιστεύω πως με αντιπροσωπεύει».
Πως ονειρεύεστε την πορεία σας σε αυτόν τον χώρο; Βαδίζετε βάσει σχεδίου ή αφήνετε τα πράγματα στην τύχη; «Αγαπώ πολύ το τραγούδι. Με ενδιαφέρουν οι ωραίες συνεργασίες και να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν! Ονειρεύομαι να έχω μια πορεία που να με κάνει να ανακαλύπτω τον εαυτό μου και να εκφράζομαι με τη δίκη μου φωνή. Προσπαθώ να πραγματοποιώ τα όνειρα μου όπως μπορώ. Δεν είμαι όμως ο τύπος που καταστρώνει σχέδια και έχει υπέρμετρη φιλοδοξία. Δεν κυνηγάω την καριέρα. Αφήνω λίγο τα πράγματα να με πάνε από μόνα τους. Δεν ξέρω άμα αυτό είναι καλό. Με ενδιαφέρει φυσικά η προβολή και να αρέσει αυτό που κάνω. Θέλω τα βήματα μου να είναι ουσιαστικά και να με αντιπροσωπεύουν καλλιτεχνικά. Ο χώρος μας έχει γίνει παραπλανητικός και πολλές φορές μπερδευόμαστε για το τι είναι άξιο λόγου και τι όχι. Πολλές φορές υπερισχύουν πράγματα γύρω μας που δεν έχουν καμμία υπόσταση. Τα φαινόμενα συχνά απατούν! Όπως και να έχει, προσπαθώ να ακολουθώ το ένστικτο και την καρδιά μου χωρίς αγωνία».
Ποιες τραγουδίστριες θαυμάζετε; «Είμαι λίγο παλιομοδίτισσα σε αυτό το θέμα. Θαυμάζω τις πιο παλιές τραγουδίστριες που είχαν πνευματικότητα και καλλιτεχνική προσωπικότητα. Αγαπώ πολύ τη Μαρία Φαραντούρη. Πέρσι συνεργαστήκαμε σε ένα αφιέρωμα στο εργατικό τραγουδι με το Διονύση Σαββόπουλο και πραγματικά θαύμασα το εκτόπισμα της. Άκουσα τότε προσεκτικά όλες τις παλιές τις ηχογραφήσεις της και κατάλαβα πόσο μοναδική καλλιτέχνης είναι. Για τους ίδιους λόγους θαυμάζω τη Χάρις Αλεξίου, τη Βίκυ Μοσχολιού, τη Μαρίκα Νίνου. Επίσης πάντα με συγκινούσαν τραγουδίστριες που εκτός από την καλλιτεχνική τους αρτιότητα, είχαν μια προσωπικότητα που έβγαινε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Και αυτό φυσικά έβγαινε και στη φωνή τους. Όπως η Αμάλια Ροντρίγκεζ, η Μερσεντές Σόζα και φυσικά η Μαρία Κάλλας. Μου αρέσουν οι τραγουδίστριες που έχουν μια βαθιά λαϊκότητα και ένα μυστήριο. Δεν έχουν ναρκισσισμό, οδηγούν το τραγούδι εκεί που πρέπει χωρίς να οδηγούνται από μικροεγωισμούς. Αγαπώ πολύ και την Τζόαν Μπαέζ επειδή έχει μια καθαρότητα στη φωνή της και την έχω συνδέσει και με τα παιδικά μου χρόνια. Μου αρέσει που αγωνίζεται μέχρι τώρα για αυτά που πιστεύει και δεν επαναπαύεται.Όλα αυτά φυσικά δεν σημαίνουν πως και σήμερα δεν έχουμε πολύ ωραίες φωνές».
Πως σας φαίνεται η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε αυτή την περίοδο; «Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια δύσκολη κατάσταση σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Εκτός από την οικονομική κρίση, προέκυψε τελευταία και η απειλή του κορονοϊού. Νιώθουμε πλέον όλοι μας ότι απειλείται και η υγεία μας. Με ένα διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας και με τόσα προβλήματα στη καθημερινότητα μας, κοινωνικά και οικονομικά, νιώθουμε όλοι πολύ ευάλωτοι. Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Προσπαθούμε όλοι να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Όλα αυτά που μας κατακλύζουν, είναι φυσικό να μας προκαλούν τεράστια ανασφάλεια για ευνόητους λόγους. Παραμένω πολύ ψύχραιμη και παρατηρώ τα φαινόμενα, προσπαθώντας να ερμηνεύσω τις καταστάσεις και να μην είμαι απόλυτη σε αυτά που σκέφτομαι και λέω. Και να κάνω ό,τι μπορώ μέσα από την ζωή μου για το καλύτερο, χωρίς να σκέφτομαι πάνω απ’ όλα τον εαυτό μου. Ευκαιρία όλοι μας να δράσουμε και να σκεφτόμαστε πιο συλλογικά. Τα γεγονότα σίγουρα μας ξεπερνάνε, αλλά καλό είναι να προσπαθούμε να εστιάζουμε στο καλό που θα βγει μέσα από κάθε δυσκολία».
Πείτε μου κάποιο βιβλίο, κάποια ταινία, κάποιο τραγούδι που να σας άρεσε πολύ τελευταία.«Ένα βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά και ξαναδιάβασα πρόσφατα είναι η αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη. Το θεωρώ συγκλονιστικό βιβλίο. Είναι μοναδικός ο τρόπος που εξιστορεί πως έφτιαξε την τέχνη του. Δυστυχώς από τις τελευταίες ταινίες είδα μόνο την “Ιστορία γάμου”. Μου άρεσε πάρα πολύ. Συγκινήθηκα πολύ με το τραγούδι του Άνταμ Ντράιβερ στο τέλος. Είδα πρόσφατα και μια πιο παλιά ταινία του Καουρισμάκι, “Το Λιμάνι της Χάβρης” που είναι αριστούργημα. Μου αρέσει πολύ αυτό το είδος του κινηματογράφου που είναι ανθρωποκεντρικό, έχει απλότητα και χιούμορ. Τραγούδια ακούω στο αυτοκίνητο από το ραδιόφωνο. Μου αρέσουν πολύ τα κομμάτια του Κραουνάκη γιατί έχουν μια αμεσότητα που με αγγίζει».
