Κατέβαινα μοναχικά την οδό Αχαρνών. Λίγο νωρίτερα, είχα πάει σε μια εκδήλωση στην περιοχή του Αγίου Ελευθερίου. Καθώς θέλω να έχω άμεση εικόνα της κατάστασης στην πόλη, επιλέγω όταν βρίσκω χρόνο να περπατάω ή και να… τρέχω. Η εικόνα γκρίζα ανέκαθεν στην τσιμεντούπολη. Τα προβλήματα πολλά και τα όνειρα λίγα. Κόντευα να φτάσω στην οδό Αγίου Μελετίου. Σκεφτόμουν τα όνειρα, αυτά τα λίγα, των κατοίκων της Αθήνας μας, αλλά και των μεταναστών που βιώνουν τα ίδια με εμάς. Τα Κάτω Πατήσια, η πλατεία Βικτωρίας, η Κυψέλη, η πλατεία Αμερικής, ο Αγιος Παντελεήμονας, η πλατεία Αττικής, η πλατεία Κουμουνδούρου, ο Αγιος Παύλος, τα Εξάρχεια. Περιοχές με προβλήματα και πριν την έλευσή τους. Τώρα, με ακόμα περισσότερα…
Δίπλα μου, πιάτσες ναρκωτικών, περίεργες ομάδες, πορνεία μέρα-μεσημέρι, στέκια διακίνησης, αυτοσχέδια τζαμιά, καταλήψεις. Αλήθεια, πού εγκαθίστανται αυτοί οι άνθρωποι; Στο «στόμα του λύκου»; Και οι Ελληνες; Αλλο ένα μεγάλο δράμα. Ποια άστοχη πολιτική επέτρεψε να εγκατασταθούν μετανάστες σε τέτοια σημεία; Ποια σαθρή πολιτική κατάντησε ιστορικές αστικές περιοχές άντρα εγκληματικότητας, περιθωρίου και εξαθλίωσης;
Αρχισα ασυναίσθητα να κάνω αναλύσεις. Γύρω μου χρήστες, άστεγοι, ρακένδυτοι, επαίτες, αλλοδαποί, Ελληνες. Ενα χάος.
Πάντα πίστευα ότι πρόσφυγες και μετανάστες πρέπει να διαβιούν σε αξιοπρεπείς χώρους, μακριά από την εγκληματικότητα. Πάντα πίστευα ότι η σωστή μεταναστευτική πολιτική είναι προγραμματισμένη, σχεδιασμένη και ισορροπημένη πολιτική. Οταν σε έναν κεντρικό δρόμο της πόλης, με κάθε είδους εγκληματική δραστηριότητα, βλέπεις έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων από χώρες του Τρίτου Κόσμου, τότε κάτι δεν πάει καλά στη μεταναστευτική σου πολιτική. Οι άνθρωποι δεν λιάζονται. Αγωνιούν για τη ζωή τους και μαζί οι Ελληνες για τη δική τους ζωή. Καμία ΜΚΟ δεν μπορεί να φέρει τον ήλιο, όταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις εγκαταλείπουν τον άνθρωπο και συγχρόνως τους πολίτες τους, δημιουργώντας μόνο θλίψη σε όλους.
Το εκρηκτικό μείγμα έχει ήδη σκάσει. Είναι ζήτημα χρόνου να βιώσουμε τα χειρότερα. Η μία «Αμυγδαλέζα» έγιναν πολλές. Οι πόρτες είναι ανοιχτές στα σύνορα. Δυστυχώς όμως, το ίδιο ανοιχτές είναι και οι πόρτες στις φυλακές για αυτούς τους ανθρώπους που οδηγούνται εκεί εξαιτίας αυτής της πολιτικής. Ανοιχτά σύνορα και ανοιχτές είσοδοι προς τις φυλακές. Αυτό είναι το όραμα;
Οχι, δεν είναι αυτή μεταναστευτική πολιτική. Αλλη πρέπει να είναι: Παρεμβάσεις για να σταματήσουν οι πόλεμοι. Ευρωπαϊκές επενδύσεις στον Τρίτο Κόσμο. Ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας. Σύγχρονοι και εξαιρετικοί χώροι εκτός πόλεων και εστιών εγκληματικότητας με σχολεία, κλιματισμό, αξιοπρεπή διατροφή και περίθαλψη. Κατάργηση των «Δουβλίνων». Εφαρμογή της νομοθεσίας για τις απελάσεις. Ανθρώπινο πρόσωπο στις υπηρεσίες. Αναβάθμιση του αστικού ιστού. Σχέδιο και Προγραμματισμός.
Τα όνειρα Ελλήνων και μεταναστών είναι κοινά. Αυτοί που τα καταστρέφουν δεν αγαπούν κανέναν, ούτε τους αλλοδαπούς ούτε τους Ελληνες και σίγουρα οι πολυτελείς κατοικίες τους δεν βρίσκονται σε αυτές τις περιοχές της «μεγάλης θλίψης»…
Ο κ. Γιώργος Αποστολόπουλος είναι δημοτικός σύμβουλος Δήμου Αθηναίων και μέλος ΚΕ του ΚΙΝΑΛ.
HeliosPlus
