Αν μια κυβέρνηση δεν καταφέρνει να δώσει –την όποια –λύση στο ζήτημα της παράτασης της απόσυρσης, με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, θέμα που αφορά μερικές δεκάδες χιλιάδες Ελληνες, τότε τι πραγματικά μπορεί να κάνει;
Να αντιμετωπίσει τις προσφυγικές ροές; Να πείσει τον ελληνικό λαό για την ορθότητα των μέτρων που εισηγείται στο Ασφαλιστικό; Να αντιπαρατεθεί με τους εκπροσώπους των θεσμών σε πολύ σοβαρότερα από την απόσυρση ζητήματα; Πώς; Με έναν νόμο και ένα άρθρο, όπως θα καταργούσε το Μνημόνιο; Αστεία πράγματα.
Ακόμη και όσοι αρχικά απέδιδαν τις καθυστερήσεις στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων στην απειρία διακυβέρνησης της χώρας από την εκλεγμένη κυβέρνηση, τώρα αναγνωρίζουν ότι η λέξη που χαρακτηρίζει τις πράξεις και τις παραλείψεις της είναι άλλη: αδυναμία. Αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας, αδυναμία ουσιαστικής διαπραγμάτευσης με τους συνομιλητές της, αδυναμία επίλυσης και του παραμικρού προβλήματος στην καθημερινότητά μας.
Κούφια συνθήματα, διαρκής παραγωγή εντυπώσεων για να περνά ο καιρός, αρθρογραφία, συνεντεύξεις και τσιτάτα, αλλά κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Η απόσυρση αποτελεί απλώς ένα μικρό παράδειγμα. Δύο μήνες μετά την ολοκλήρωσή της στις 20 Δεκεμβρίου 2015 και τις περί παράτασης δεσμεύσεις της κυβέρνησης ώστε να πραγματοποιηθεί ομαλά η μετάβαση από το ισχύον φορολογικό καθεστώς σε ένα νέο, που θεωρητικά θα είναι έτοιμο την άνοιξη, τα πράγματα στην αγορά πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Από τις αρχές του μήνα ως την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου είχαν ταξινομηθεί 2.200 αυτοκίνητα, ούτε τα μισά από όσα ταξινομήθηκαν τον προηγούμενο Φεβρουάριο. Στελέχη της αγοράς υπολογίζουν την υστέρηση των δημοσίων εσόδων από την καθυστέρηση λήψης μιας τελικής απόφασης για την τύχη της απόσυρσης περίπου στα 25 εκατομμύρια ευρώ από τις αρχές του 2016.
Περίπου 5.000-7.000 συμπατριώτες μας περιμένουν με ένα πιστοποιητικό διαγραφής στα χέρια τους για να αποκτήσουν καινούργιο αυτοκίνητο. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο σε αυτές τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, αλλά είναι αληθινό.
Η περαιτέρω εφαρμογή του μέτρου της απόσυρσης δεν αποτελεί πανάκεια για τα δεινά της αγοράς αλλά παρέχει τη δυνατότητα σε χιλιάδες Ελληνες να αποσύρουν τα παλαιά, ρυπογόνα, λιγότερο ασφαλή αυτοκίνητά τους.
Η μη εφαρμογή του μέτρου της απόσυρσης δεν θα φέρει την καταστροφή. Η αγορά αυτοκινήτου, με μια περιττή καθυστέρηση που οφείλεται στην αναποφασιστικότητα των αρμοδίων, τελικά θα αυτορυθμισθεί. Ορισμένοι ίσως αναβάλουν –ξανά –την απόκτηση ενός πιο οικονομικού, αναμφίβολα ασφαλέστερου και φιλικότερου προς το περιβάλλον αυτοκινήτου.
Το «κράτος» θα αναζητήσει αλλού τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που εισπράττει από μια εμπορική πράξη –την απόκτηση αυτοκινήτου –που του αποφέρει ΦΠΑ, τέλη ταξινόμησης και μερικούς απίθανους φόρους όπως ο φόρος πολυτελούς διαβίωσης.
Και εμείς θα παρακολουθούμε καθημερινά την παράσταση «Το παιχνίδι της κοροϊδίας» μέχρι να διαλυθεί ο θίασος.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
