Η εξιδανίκευση της Αριστεράς ήταν έργο του ΠαΣοΚ που η Δεξιά δεν κατόρθωσε να αποτρέψει γιατί η τραγωδία της Κύπρου αμαύρωσε την ιδεολογία της εθνικοφροσύνης. Η ΝΔ στράφηκε στο Κέντρο, ολοκλήρωσε τον εξαγνισμό της Αριστεράς με τη συγκυβέρνηση του 1989 και τελικά μετεξελίχθηκε σε μια παραλλαγή του ΠαΣοΚ. Χάρη στην αναγκαιότητα της εθνικής συμφιλίωσης μια ολόκληρη γενιά δεν έμαθε ποτέ «τι σημαίνει Αριστερά». Δεν μάθαμε ποτέ ότι ήδη από το 1943 η Αριστερά αποπειράθηκε να καθοδηγήσει την Αντίσταση για να επιβάλει κομμουνιστικό καθεστώς ζητώντας την υποστήριξη του Στάλιν που ποτέ δεν ήρθε. Ούτε φανταστήκαμε ότι στο ΕΑΜ προσχώρησαν πρώην βενιζελικοί και βασιλικοί που σύντομα αποχώρησαν, συνασπίστηκαν και εντάχθηκαν στα Τάγματα Ασφαλείας για να αποτρέψουν την επιβολή δικτατορίας του προλεταριάτου.
Το βιβλίο «Εμφύλια πάθη» του Στάθη Καλύβα και του Νίκου Μαραντζίδη (εκδ. Μεταίχμιο) σοκάρει τον μετριοπαθή αναγνώστη. Αναρωτιέσαι: Γιατί γνώριζες μόνο τα «εγκλήματα της Δεξιάς»; Γιατί νόμιζες ότι η Αριστερά είναι απλώς μια πιο «ηθική» εκδοχή του Κέντρου; Μα γιατί αυτά σου έμαθε το ΠαΣοΚ! Με την εξιδανίκευση της Αριστεράς το ΠαΣοΚ μαγνήτιζε αριστερούς και ηγεμόνευε στο Κέντρο, αλλά το τίμημα ήταν να χάσει κάθε δυνατότητα ιδεολογικής αντιπαράθεσης με την Αριστερά και να μετασχηματίσει την Ελλάδα σε μια κοινωνία ανεπίδεκτη φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Οταν φτάσαμε στο 2010 και οι μεταρρυθμίσεις έπρεπε να εφαρμοστούν όλες μαζεμένες, το ΠαΣοΚ, έχοντας πρωτοστατήσει στον εξαγνισμό της Αριστεράς, συνετρίβη από ένα κόμμα-παραφυάδα του ΚΚΕ που διατήρησε το ίδιο DNA, την ίδια μνήμη, αλλά και την ίδια πολιτική μεθοδολογία. Με την έξυπνη διασκευή της εαμικής αφήγησης για τη «γερμανική Κατοχή» οι «συριζαίοι αντιστασιακοί», εξιδανικευμένοι και φαινομενικά ακίνδυνοι, πήραν τη ρεβάνς από τον Γέρο που χάρη στον Τσόρτσιλ και στη Δεξιά νίκησε στα Δεκεμβριανά. Κάπως έτσι αναβίωσε η πραγματική Αριστερά, σακατεύτηκε η Δεξιά και πέθανε το ΠαΣοΚ.
