Ο κ. Τσίπρας δείχνει αμήχανος αλλά δεν είναι. Εχει σχέδιο. Αν επιστρέψει στο Μέγαρο Μαξίμου, θα επαναλάβει την ίδια στρατηγική κωλυσιεργίας, προσχηματικής ασυνεννοησίας και αέναων πολιτικών ελιγμών. Οχι γιατί είναι ανίκανος και ανόητος. Αντιθέτως. Είναι ευφυέστατος και ικανότατος και γι’ αυτό γνωρίζει ότι η αριστερή πολιτική των παροχών και των προνομίων που απονέμονται «ηγετικά» δεν είναι εφικτή μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Στην Ευρώπη οι πρωθυπουργοί έρχονται και παρέρχονται. Για να γίνεις μεγάλος και τρανός πρέπει να τυπώνεις χρήμα και να ταΐζεις τον λαό εθνική και σοσιαλιστική ρητορική μέσα σε μια χώρα περίκλειστη. Ετσι, μετά το ρωσικό «όχι» στη δραχμή (που επιβεβαίωσε πρόσφατα ο κ. Καμμένος), πραγματικός στόχος μιας κυβέρνησης Τσίπρα θα είναι και πάλι η δραχμή, αυτή τη φορά με γερμανική χρηματοδότηση: «Πληρώστε μας για να φύγουμε». Απώτατος σκοπός, η οικοδόμηση μιας πολιτικής ηγεμονίας με ορίζοντα δεκαετίας. Θα αποθεώνουμε τον Αλέξη και σιγά-σιγά θα εξοικειωθούμε με τη ζωή σε μια χώρα κάπου ανάμεσα στα Βαλκάνια και στα κράτη-παρίες της περιοχής μας.
Η Ευρώπη δεν απαιτεί τεράστιες θυσίες. Μπορεί η λέξη «μνημόνιο» να είναι μισητή αλλά εκείνο που ουσιαστικά μας «επιβάλλει» είναι να ισχύει εδώ ό,τι ισχύει και στην υπόλοιπη Ευρώπη, κάτι που φοβηθήκαμε και αποφύγαμε –και γι’ αυτό ακόμη σερνόμαστε. Το κέρδος είναι μια δημοκρατική κοινωνία όπου επικρατούν οι κανόνες του δυτικού κόσμου.
Μια χώρα που δεν μπορεί ποτέ να κυβερνάται σαν δουκάτο, χαλιφάτο ή καπετανάτο οποιουδήποτε οξύνου πολιτικού με ένα κρυφό όραμα προσωποπαγούς εξουσίας. Σε αντίθεση με τον «μοντέρνο» κ. Τσίπρα που επιστρατεύει τη φρεσκάδα του για να μετατρέψει μια ευρωπαϊκή χώρα σε αριστερό καπετανάτο, ο «καπετάνιος» κ. Μεϊμαράκης αξιοποιεί τη λαϊκότητά του για να κρατήσει την Ελλάδα ζωντανή στην Ευρώπη. Γι’ αυτό πολλοί πολίτες, που θέλουν την Ελλάδα ευρωπαϊκή και δημοκρατική, παραμερίζουν τις αναστολές, εγκαταλείπουν το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ και ετοιμάζονται να ψηφίσουν «πρώτη φορά Δεξιά».
