Επρεπε η χώρα να βρεθεί με το ένα πόδι σε καθεστώς χρεοκοπίας, να εξευτελίζονται καθημερινά οι πολίτες από ΑΤΜ σε ΑΤΜ, να διχαστούμε ακόμη περισσότερο ως κοινωνία, για να αποφασίσει επιτέλους ο Πρωθυπουργός να αναλάβει τις ευθύνες του. Πληρώσαμε ήδη ακριβά και θα πληρώσουμε ακόμη περισσότερο από εδώ και πέρα τις ιδεοληψίες, τις μεγαλοστομίες και τον λαϊκισμό του αριστερού συνονθυλεύματος που επιλέξαμε για να μας σώσει.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι η άτακτη υποχώρηση του κ. Τσίπρα θα οδηγήσει στη διασφάλιση της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Οτι θα τελειώσουν επιτέλους οι ερασιτεχνισμοί και ότι θα οδηγηθούν οριστικά στο περιθώριο τα νεο-παλαιο-κομμουνιστικά ζόμπι που βρήκαν πρόσφορο έδαφος μέσα στον ορυμαγδό της κρίσης να αναγεννηθούν. Οτι θα αρχίσουν να μπαίνουν στο περιθώριο οι φοβικές, εθνικο-λαϊκίστικες αντιλήψεις, η συνωμοσιολογία και ο ηθικοπλαστικός λυρισμός που κυριάρχησαν στην πολιτική ρητορική και καλλιέργησαν τις αυταπάτες που οδήγησαν στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος-παρωδία.
Η αναγκαστική και πολιτικά επώδυνη στροφή του κ. Τσίπρα, αν ολοκληρωθεί με την υπογραφή της συμφωνίας, ανοίγει επίσης τον δρόμο για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του διχασμού μνημονιακών – αντιμνημονιακών που ισοπέδωσε το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία. Η έξοδος από τις μανιχαϊστικές αντιλήψεις και τη δαιμονοποίηση της πολιτικής δεν θα είναι ωστόσο απλή υπόθεση. Είναι βαθιές οι ρίζες πια και του αντιευρωπαϊσμού αλλά και μιας ανέξοδης ελληνικής μαγκιάς, που ανατροφοδοτούν διαρκώς τον ανορθολογισμό και την εθνική μας τύφλωση, σε ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας.
Δεν φταίνε προφανώς μόνο ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομική, πολιτική, αξιακή, πολιτισμική κρίση που ζούμε. Συνέβαλαν όμως καθοριστικά στη διόγκωσή της, καλλιεργώντας συνειδητά ανορθολογικές αντιλήψεις, τροφοδοτώντας διχαστικές και συνωμοσιολογικές λογικές. Ανέχθηκαν και υπέθαλψαν καταστάσεις και συμπεριφορές που θα τις βρουν τώρα μπροστά τους, αν φυσικά φανούν συνεπείς ως προς την ευρωπαϊκή τους προσαρμογή.
Υστερα από έξι σχεδόν χρόνια κρίσης έχουμε καταφέρει το ακατόρθωτο. Εχουμε υποστεί τις μεγαλύτερες θυσίες από κάθε άλλη χώρα κι όμως εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στον βυθό. Καταναλώνουμε και αποσαθρώνουμε τη μια μετά την άλλη πολιτική ηγεσία, αλλά διέξοδο δεν βρίσκουμε. Προφανώς οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος, παλιού και νέου, για αυτήν την τραγωδία είναι τεράστιες. Μήπως όμως έχει έρθει η ώρα να αναρωτηθούμε και για τις δικές μας, αναλογικά, ευθύνες; Να σκεφτούμε γιατί επιλέγουμε μονίμως αυτούς που χαϊδεύουν τα αφτιά μας αντί για τους λίγους έστω που προσπαθούν να πουν αλήθειες που δεν μας βολεύουν;
Με αρκετές ψευδαισθήσεις πορευτήκαμε ως σήμερα. Λίγη περισσότερη αυτογνωσία και συνείδηση των δυνατοτήτων μας ίσως μας άνοιγε τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ