Δεν ξέρει κανείς ακόμη τις λεπτομέρειες της τελικής συμφωνίας με τους εταίρους. Ένα ωστόσο είναι σαφές από τις χθεσινές προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης προς τους θεσμoύς: ότι ο κ. Τσίπρας πήρε την υπόθεση πάνω του, γύρισε την πλάτη στους ακραίους και δραχμολάγνους του κόμματός του και κατέληξε ότι η Ελλάδα πάση θυσία θα πρέπει να μείνει στην Ευρώπη – να μην απεμπολήσει όσα σημαντικά πέτυχε τα τελευταία 30 χρόνια μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση.

Το «μένουμε Ευρώπη» ήταν για τους περισσότερους Έλληνες, όπως φάνηκε και από τους χιλιάδες που διαδήλωσαν χτες και την Πέμπτη στο Σύνταγμα, μία αυτονόητη απόφαση .

Όχι, όμως, και για τον επικεφαλής ενός κόμματος της Αριστεράς του οποίου το 30 % των ψηφοφόρων και ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό των στελεχών έχει κάνει σαφές ότι προτιμά την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα από την «υποταγή» στις εντολές της Γερμανίας .

Ο κ.Τσίπρας είναι βέβαιο ότι στην υλοποίηση της ιστορικής αυτής του απόφασης θα βρει δυσκολίες .Τόσο στην ψήφιση όσο και στην εφαρμογή,ενός τόσο σκληρού πακέτου μέτρων ύψους 8 δισ. ευρώ για το 2015-16, το οποίο (εφόσον συμφωνηθεί) πρέπει να περάσει έως το τέλος του μήνα από την ΚΟ του κόμματος και το ελληνικό κοινοβούλιο. Και οι δύο αυτές ψηφοφορίες είναι πολύ πιθανό να μην είναι αναίμακτες για το κυβερνών κόμμα .

Είναι ασφαλώς δύσκολο για κάποιους βουλευτές που έβγαιναν καθημερινά στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα και διατυμπάνιζαν ότι η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά διαπραγματεύεται «όρθια και όχι στα τέσσερα, όπως οι προηγούμενοι», ότι δεν πρόκειται να εγκρίνει ποτέ μνημονιακά και υφεσιακά μέτρα, ότι θα δώσει τέλος στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, να κάνει τώρα την ανάγκη φιλοτιμία και να ψηφίσει το βαρύ πακέτο των Βρυξελλών. Όταν λες και ξαναλές ακόμη και ανέφικτα πράγματα φτάνεις στο τέλος να τα πιστεύεις.

Ωστόσο η ώρα της αλήθειας έφτασε . Κι είναι καιρός , οι κυβερνητικοί βουλευτές ( τουλάχιστον οι σώφρονες από αυτούς ) να αντιληφθούν ότι η επώδυνη συμφωνία με τους δανειστές αποτελούσε εξ αρχής μονόδρομο για τη χώρα όταν μάλιστα είχε απέναντί της 18 χώρες μέλη.

Και να συνειδητοποιήσουν ότι η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν ένα τερατούργημα ,μια πολιτική και οικονομική καταστροφή που θα απομόνωνε την Ελλάδα από τον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο και θα καταδίκαζε τους πολίτες για πολλά χρόνια σε βαριά φτώχεια και υποβάθμιση – ιδιαίτερα τις οικονομικά ανίσχυρους.

Άρα, τα σκληρά μέτρα των Βρυξελλών και οι μεταρρυθμίσεις που θα ακολουθήσουν (ασφαλιστικό, άνοιγμα επαγγελμάτων, αλλαγές στο δημόσιο κλπ) μαζί με τις απαραίτητες ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών πρέπει να ψηφισθούν τη Βουλή και να εφαρμοστούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα γιατί αλλιώς η χώρα θα μπει –πάλι- σε νέες περιπέτειες.

Ιδιαίτερα μετά από μία τετράμηνη άγονη διαπραγμάτευση με μαξιμαλιστικούς και άσκοπους όρους και γραφικά επικοινωνιακά τεχνάσματα (π.χ. Επιτροπή Αλήθειας για το χρέος) από την οποία η ελληνική κυβέρνηση ανάλωσε μεγάλο μέρος του πολιτικού της κεφαλαίου έναντι των δανειστών , νέες καθυστερήσεις θα βγουν σε βάρος της χώρας.

Εξάλλου το μπαράζ των μέτρων και των μεταρρυθμίσεων αναμένεται να συνδυασθεί με ένα αναπτυξιακό πακέτο από την πλευρά την Κομισιόν ,με ενέσεις αναθέρμανσης της ελληνικής οικονομίας από την πρωτοβουλία Q3 του Μάριο Ντράγκι αλλά και με την διευθέτηση του ελληνικού χρέους- με μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του- όπως δεσμεύονται οι εταίροι.

Και μπορεί οι νέες θυσίες να είναι βαριές αλλά χώρα έχει κάνει τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή όλα αυτά τα χρόνια και γρήγορα θα βγει στην ανάπτυξη εφόσον ο κ.Τσίπρας εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα και δεν προσπαθήσει να βάλει και πάλι τρικλοποδιές στη χώρα.

Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο, και η αντιπολίτευση θα πρέπει να δώσει χέρι βοηθείας να βγει ο τόπος μια ώρα αρχύτερα στις αγορές και στην αναπτυξιακή πορεία.

Το πέτυχαν πριν από μας, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος και ήδη δρέπουν τους καρπούς της προσπάθειάς τους. Η Ελλάδα γιατί να είναι εξαίρεση;