Για αυτά τα ζώα, το σεξουαλικό πάθος δεν διαφέρει από τον αυτοκτονικό ιδεασμό: ερευνητές στην Αυστραλία περιγράφουν δύο νέα είδη μαρσιποφόρων θηλαστικών, τα οποία ζευγαρώνουν μετά μανίας έως ότου όλα τα αρσενικά πέσουν νεκρά.
Θυσιάζονται
Η μελέτη αφορά δύο είδη ανταχινών (Antechinus), μικρών σαρκοφάγων θηλαστικών της Ωκεανίας που θυμίζουν ποντίκι με γούνα σκαντζόχοιρου. Σχεδόν όλα τα είδη του γένους έχουν την παραξενιά να ζευγαρώνουν μέχρι τελικής πτώσης.
Η περίοδος αναπαραγωγής έρχεται τον χειμώνα, όταν η διαθέσιμη τροφή -κυρίως έντομα- είναι λιγοστή. Στις δύο με τρεις τελευταίες εβδομάδες της ζωής τους, «τα γεμάτα τεστοστερόνη αρσενικά ζευγαρώνουν με όσο περισσότερα θηλυκά μπορούν, μέχρι και 14 ώρες κάθε φορά» λέει ο δρ Άντριου Μπέικερ του Πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ, πρώτος συγγραφέας της μελέτης στην επιθεώρηση «Memoirs of the Queensland Museum – Nature».
«Τελικά, η τεστοστερόνη προκαλεί δυσλειτουργία στη βαλβίδα διακοπής των ορμονών του στρες· η άνοδος των ορμονών του στρες που ακολουθεί προκαλεί κατάρρευση του ανοσοποιητικού συστήματος στα αρσενικά, τα οποία πέφτουν νεκρά πριν τα θηλυκά γεννήσουν έστω και ένα μωρό». Σύμφωνα με τον Μπέικερ, αυτή η «ετήσια αποστολή αυτοκτονίας» περιορίζει τον πληθυσμό στο μισό, αφήνοντας αρκετή τροφή για τα θηλυκά και τα μικρά τους.
Δεν αντέχουν
Όπως όμως επισημαίνει η Washington Post, η εξήγηση αυτή δεν είναι σίγουρα σωστή. Μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2013 στην επιθεώρηση PNAS κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι αρσενικοί ανταχινοί δεν θυσιάζονται για χάρη της επιβίωσης των απογόνων τους. Η εξήγηση που προσέφερε είναι ότι τα θηλυκά συγχρονίζονται έτσι ώστε η γόνιμη περίοδός τους να ξεκινά όταν η διαθεσιμότητα τροφής αυξηθεί. Και το μικρό χρονικό παράθυρο ζευγαρώματος δημιουργεί τόσο έντονο σεξουαλικό ανταγωνισμό που τα αρσενικά κυριολεκτικά δεν τον αντέχουν.
Όποια κι αν είναι η απάντηση, οι ανταχινοί κινδυνεύουν σήμερα να πεθάνουν από άλλα αίτια κι όχι από το σεξ: οι βασικές απειλές που αντιμετωπίζουν είναι η κλιματική αλλαγή, οι ξενόφερτες γάτες και αλεπούδες και η αποψίλωση των βιοτόπων όπου ζουν. Το ένα από τα δύο νέα είδη, το Antechinus vandycki που βρέθηκε στην Τασμανία, ζει κυρίως σε κρατικές δασικές εκτάσεις που υλοτομούνται. «Το είδος αυτό φαίνεται πως επιζεί σε μικρά, κατακερματισμένα τμήματα άθικτου δάσους που απειλούνται» επισημαίνει ο Μπέικερ.
«Είναι κρίμα που, λίγες στιγμές μετά την ανακάλυψή τους, αυτά τα μικρά μαρσιποφόρα της Τασμανίας απειλούνται να εξαφανιστούν από ανθρώπινο χέρι». Το άλλο νέο είδος, με την προτεινόμενη ονομασία Antechinus mimetes, ζει στη νοτιοδυτική Αυστραλία. Δεν είναι άγνωστο στην επιστήμη, μέχρι σήμερα όμως εθεωρείτο υποείδος ενός άλλου ανταχινού.
