Αν συχνάζετε στον Εθνικό Κήπο τα τελευταία χρόνια μπορεί και να τον έχετε πετύχει επί το έργον: να «κλέβει» κλαδιά, φύλλα, καρπούς. Ελιές, δάφνες, μυρτιές, οι οποίες μετά γίνονται γλυπτά, καθώς χυτεύονται σε μπρούντζο. Μη θορυβείστε όμως. Η «κλοπή» γίνεται σε συμβολικό επίπεδο καθώς ο Σωκράτης Σωκράτους ως άλλος «τρελός του κήπου», όπως λέει, συλλέγει τα φυτά όταν μαραίνονται ή όταν τα κλαδεύουν οι κηπουροί για να δημιουργήσει το δικό του ιδιότυπο εικαστικό φυτώριο. «Ετσι κι αλλιώς, η συνθήκη της δημιουργίας του κήπου προϋποθέτει ότι θα κλέψεις από έναν άλλο κήπο. Εναν βολβό, ένα λουλούδι. Στην περίπτωσή μου αποτελεί και μια συμβολική πράξη. Γιατί συνδέεται και με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας και την κλοπή που υφίσταται όσον αφορά τα εθνικά συμφέροντά της, καθώς είναι και μια προέκταση του δημόσιου βίου». Μη βιαστείτε να σκεφθείτε ότι ο Σωκράτους ακολουθεί την τάση της εποχής που θέλει τους περισσότερους δημιουργικούς ανθρώπους να θεωρούν περίπου ανάθεμα οποιοδήποτε έργο τέχνης δεν καταπιάνεται με την κρίση. H «έγνοια για την πόλη», όπως τη χαρακτηρίζει, κρατάει πολλά χρόνια και ο Σωκράτους ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις που αλλοίωναν τον χαρακτήρα της.
Από τότε που είχε την εβδομαδιαία στήλη «eye – witness» σε περιοδικά («Symbol», «F magazine», και μετά στη «Lifo») στην οποία επί μια δεκαετία φωτογράφιζε καθημερινούς ανθρώπους στην πόλη και έγραφε ένα μικρό κείμενο από κάτω, «Σαν facebook, πριν από το facebook». Από τότε που δημιουργούσε τα έργα με τα γαρίφαλα που γίνονται θυσία στον βωμό της μπουζουκοδιασκέδασης ήδη από το 2004 και το 2009. «H κρίση με βρήκε να δείχνω δουλειά μου στο εξωτερικό. Οταν γύρισα στην Αθήνα, αισθάνθηκα ότι η έμπνευσή μου με είχε αφήσει και ένιωσα ένα μεγάλο κενό μέσα μου. Το μόνο καταφύγιο για μένα εκείνη την περίοδο ήταν ένας κήπος. Είπα λοιπόν να πιάσω το νήμα από τον Εθνικό Κήπο, γιατί σε κάθε πρωτεύουσα καθρεφτίζει την εικόνα ενός λαού».
Το 2011 παρουσίασε το έργο «Κλοπιμαία», μια πρώιμη εκδοχή της παρούσας σειράς έργων που θα εκτεθούν στην γκαλερί The Breeder. Τα γλυπτά όχι μόνο χυτεύονται αλλά σμιλεύονται με τη μέθοδο της μικρογλυπτικής και μαζί με τα «δεκανίκια» που σχηματίζουν τα κλαδιά προκειμένου να αλληλοσυγκρατούνται όρθια στέλνουν δυνατά μηνύματα. Οι δάφνες και οι ελιές «που συνήθως προσφέρονται στους ανδρείους» παραπαίουν μαζί με την καθ’ όλα παρεξηγημένη έννοια που έχει γίνει πλέον η εθνική ταυτότητα.
«Εξι είσοδοι και μια κλειστή» στην γκαλερί The Breeder, Ιάσονος 45, Μεταξουργείο, ως τις 16/5.
* Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑmen Απριλίου 2015
