Η υπόθεση Κατρούγκαλου αποτελεί ένα παγόβουνο για την πολιτική ζωή της χώρας μας. Πολλά δημοσιεύματα και συζητήσεις έγιναν για τη συγκεκριμένη υπόθεση αλλά καμία για την ουσία του θέματος και κυρίως για το πώς θα προστατευθεί, όχι το πολιτικό σύστημα αλλά η κοινωνία από αυτές τις πρακτικές.
Περιπτώσεις Κατρούγκαλου υπάρχουν και άλλες και με διαφορετικές μορφές. Ποιος δικαστής, για παράδειγμα, μπορεί να επιβάλει την τάξη στο δικαστήριό του απέναντι σε έναν βουλευτή-δικηγόρο; Πόσο εύκολα μπορεί το ΣΔΟΕ να κυνηγήσει έναν γιατρό-βουλευτή που φοροδιαφεύγει; Η δικαιολογία της πολιτικής δίωξης από πολιτικούς αντιπάλους (ακόμη και εσωτερικούς) είναι η πιο εύκολη.
Δυστυχώς όμως οι όποιες, ακόμη και οι εύκολες, μεταρρυθμίσεις που αφορούν το πολιτικό σύστημα ουδέποτε υλοποιούνται και οι αρχηγοί ξεχνούν εύκολα. Είτε πρόκειται για το ασυμβίβαστο βουλευτή και υπουργού, είτε για τις βουλευτικές Μερτσέντες, οι πρωθυπουργοί ανήγγελλαν αλλά δεν έπρατταν. Ουδείς όμως τους εμπόδιζε να εφαρμόσουν αυτό που μόνοι τους δήλωναν!
Ας αρχίσουμε από το αυτονόητο και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: η πολιτική είναι επάγγελμα. Τζάκια, επαναστάτες και ποπολάροι έχουν τα ίδια δικαιώματα και, όπως έχει αποδειχθεί από τα εκλογικά αποτελέσματα, την ίδια ευκαιρία για εκλογή. Μια προσεκτική ανάγνωση των αποτελεσμάτων το αποδεικνύει.
Με την παραδοχή αυτή να εξεταστεί το οικονομικό, με σοβαρότητα όμως και διαφάνεια. Ας τερματιστούν άμεσα όλα τα βουλευτικά προνόμια (και οι Μερτσέντες) και να θεσμοθετηθεί ένας πραγματικός μισθός που επιτρέπει στον βουλευτή να ζει με άνεση και χωρίς πειρασμούς ώστε να επικεντρωθεί στην άσκηση των καθηκόντων του –εκπροσώπηση του λαού και κοινοβουλευτικό έργο και όχι εκμετάλλευση θέσεως για προσωπικές δουλειές.
Με αυτόν τον τρόπο θα τερματιστεί το θλιβερό θέαμα των άδειων εδράνων και των δικαιολογιών όπως «δεν μπορούσα να έλθω σε άρση ασυλίας μου διότι είχα επαγγελματικές υποχρεώσεις», «παρακολουθούσα τη συνεδρίαση από την τηλεόραση στο γραφείο μου», κ.τ.λ.
Παράλληλα όμως θα γίνει η αρχή του τερματισμού τού κάθε φαινομένου Κατρούγκαλου. Διότι με την παραδοχή ότι η πολιτική είναι επάγγελμα, θα πρέπει να θεσμοθετηθεί το ασυμβίβαστο. Οταν κάποιος είναι βουλευτής να είναι μόνο αυτό. Αν δεν θέλει να σταματήσει την προσωπική του εργασία ας μην το κάνει. Ουδείς τον παρακαλάει να κατέβει στον πολιτικό στίβο. Το αντίθετο, αυτός μας παρακαλάει για την ψήφο μας.
Θα τολμήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί; Στην αντίθετη περίπτωση ας θυμηθούμε μια φράση του αείμνηστου Θανάση Βέγγου:
«Πελάτες μου!».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
