Στον χώρο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Κεντροαριστεράς παρακολουθούμε καθημερινά κι από ένα επεισόδιο ενός αυτοκαταστροφικού σίριαλ. Μια ατελείωτη διαμάχη προσωπικών εγωισμών και φιλοδοξιών, μια διαρκή αμφιθυμία για το τι θέλουν και τι επιδιώκουν που υπονομεύει κάθε προσπάθεια διαλόγου και σύνθεσης απόψεων. Μόνο συνεκτικό στοιχείο των εναπομεινάντων ηγετίσκων μοιάζει να είναι η διεκδίκηση μιας βουλευτικής έδρας από όσες μπορούν να διασωθούν μέσα στη γενική μιζέρια και απαξίωση που εισπράττουν.
Διαγκωνίζονται για να διαμοιράσουν τα ιμάτια μιας κάποτε πανίσχυρης παράταξης την ώρα που βλέπουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Παλαιοί και νεόκοποι καρεκλοκένταυροι αγωνίζονται να κάνουν αισθητή την παρουσία τους αναμασώντας περσινά ξινά σταφύλια ή, ακόμα χειρότερα, εκδηλώνοντας την απέχθειά τους απέναντι σε νυν και πρώην συντρόφους τους. Γιατί, σύμφωνα με τη διαπίστωση ενός εκ των πάλαι ποτέ ηγετών της παράταξης, δεν είναι οι κοινές απόψεις και ιδέες που τους κρατούν ακόμα στον ίδιο χώρο αλλά το… μίσος του ενός έναντι του άλλου.
Ευθύνες γι’ αυτήν την κατάσταση έχει φυσικά και ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος, παρά το δύσκολο και βαρύ φορτίο που έχει αναλάβει, όφειλε να είχε δρομολογήσει με συνέπεια τις διεργασίες που έχει εξαγγείλει για την ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης. Δεν γίνεται να μην εμπιστεύεται κανέναν, δεν επιτρέπεται να αφήνει να σέρνεται αυτό το κλίμα απραξίας και αποσύνθεσης. Δεν μπορεί να αποδέχεται ότι το παλιό πεθαίνει και να μην εξαντλεί σε πράξεις και όχι σε απλές εξαγγελίες την προσπάθεια για να γεννηθεί επιτέλους κάτι καινούργιο, το οποίο να μπορέσει να εκφράσει τις αγωνίες και τις ελπίδες των πολιτών που παραμένουν πολιτικά ανέστιοι.
Τη δική τους, μικρή έστω, ευθύνη έχουν και μια σειρά στελέχη που επέλεξαν να απέχουν από την ενεργό πολιτική. Απολύτως θεμιτή και χρήσιμη η κριτική και οι αγωνίες που εκφράζουν με τις παρεμβάσεις τους, αλλά σε μια τόσο καθοριστική στιγμή το μέλλον της παράταξης θα έπρεπε να είναι πάνω από τις όποιες προσωπικές πικρίες τους.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
