Παντού στην Ευρώπη η κρίση του συστημικού λόγου είναι η μεγαλύτερη μετά τον Πόλεμο. Εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες αρνούνται πεισματικά να ενημερωθούν ακόμη και για τα στοιχειώδη της πολιτικής. Οι ελίτ έχουν χάσει την κοινωνία. Στην Ελλάδα η εικόνα του «κατεστημένου» και των εκφραστών του δεν προκαλεί πλέον ούτε σεβασμό ούτε φθόνο ούτε θυμό. Πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, η κατεστημένη τάξη δεν διαθέτει καμία πνευματική και ηθική δυνατότητα να αντιπαρατεθεί με τις υπέρτερες δυνάμεις που επιδρούν στον ελληνικό χώρο και να εκφράσει μια νέα εθνική στρατηγική.
Οι ελάχιστοι πολίτες που ακόμη αισθάνονται το χρέος της συμμετοχής στον δημόσιο διάλογο βλέπουν μια παρηκμασμένη κατεστημένη τάξη αποτελούμενη από καλώς δικτυωμένες συντεχνίες, ημιμαθή και επαρχιακή, που απλώς προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα Ελλάδα της αδικίας θυσιάζοντας τους αδύναμους και τους μη προνομιούχους (με πρώτους τους νέους και τους επιστήμονες). Σε έναν δικό του κόσμο, πάσχον από ακραία μορφή αυτισμού, το «κυβερνών κατεστημένο» ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά µε το πώς θα «μαζέψει τους 180» για να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας εν μέσω σεναρίων «της πιάτσας» ότι το σχέδιο αυτό μπορεί να αποτύχει και τότε θα προκληθεί η απευκταία προσφυγή στην κάλπη.
Αλλά ποιος ενδιαφέρεται; Πάντως όχι η συντριπτική πλειοψηφία, η οποία αισθάνεται εγκλωβισμένη σε έναν ιστορικό εκβιασμό σύμφωνα µε τον οποίο είτε θα αποδεχθεί την εξαθλίωση για τους πολλούς και την ανάπτυξη για τους λίγους είτε θα ζήσει αιφνίδιες εξελίξεις τριτοκοσμικού τύπου. Αυτός ο εκβιασμός είναι τόσο ισχυρός που μια «υπό παραίτηση» κοινή γνώμη δυσπιστεί απέναντι σε μια αξιωματική αντιπολίτευση που υπαινίσσεται την ανάγκη μιας νέας πολιτικής με υπόσταση, αξιοπρέπεια και λελογισμένη διακινδύνευση. Και όμως, μια νέα πολιτική είναι ζωτική ανάγκη και δεν μπορεί παρά να υποστηριχθεί από μια νέα ηγετική τάξη. Μια Ευρώπη που προκαλεί κόπωση και απογοήτευση επιβάλλει την ανάδειξη νέων δυνάμεων και νέων ηγεσιών.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
