«Δαίμονες», «Ψύλλοι στ’ αφτιά», «Κουρδιστό πορτοκάλι», «Ενα ή Κανένα», «Σιρανό ντε Μπερζεράκ»: πέντε παραγωγές έχουν την υπογραφή του Γιάννη Κακλέα κατά τη διάρκεια της τρέχουσας καλλιτεχνικής σεζόν, που άρχισε για τον σκηνοθέτη με μια επανάληψη της ροκ όπερας και συνέχισε με την κωμωδία του Φεϊντό. Μετά τη σκυτάλη πήρε το έργο που γνωρίσαμε κυρίως από την ταινία του Κιούμπρικ και αυτό με τη σειρά του την παρέδωσε στο μουσικοθεατρικό πρόγραμμα των Ρέμου και Βίσση. Με την πρεμιέρα του γαλλικού ποιητικού έργου του Ρονστάν, ο κύκλος για τη χειμερινή περίοδο έκλεισε. Οι παραστάσεις δόθηκαν σε μεγάλες σκηνές –Παλλάς, Αλίκη, Πάνθεον –και σε λιγότερο μεγάλες, όπως η Αποθήκη.
Με δεδομένη τη συνέχεια –θα σκηνοθετήσει το καλοκαίρι τους «Βατράχους» του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο για το Εθνικό -, η εφετινή χρονιά για τον Γιάννη Κακλέα δεν κινήθηκε στο δίλημμα ένα ή κανένα αλλά στο όλα ή τίποτα… Και εκείνος προτίμησε το όλα…

«Ισως να υπερεκτιμώ την ενέργειά μου και τις ικανότητές μου. Από την εποχή του Τεχνοχώρου όμως έχω προπονηθεί ώστε να σκηνοθετώ διφασικά: να κάνω δύο πρόβες την ημέρα και να ετοιμάζω δύο παραστάσεις. Τη δική μου με την ομάδα, τότε, στον Τεχνοχώρο και μία ακόμα παραγωγή, με την Ελένη Ράντου… Αυτός ο κύκλος σταμάτησε λίγο με την Καλαμάτα, όταν έγινα καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ, αλλά, όταν γύρισα στην Αθήνα, άρχισε πάλι.

Ομολογώ όμως ότι εφέτος ήταν μια εξαιρετική χρονιά. Από τις προτάσεις που μου έγιναν, κάποιες ήταν και δικές μου, αλλά ούτε μπορούσα ούτε ήθελα να πω “όχι”. Συνέπεσαν μαζί, το ξέρω. Νιώθω εξαντλημένος. Θέλω να φύγω, να κάνω ένα ταξίδι, να κοιτάξω λίγο μέσα μου. Γιατί από τις 18 Αυγούστου είμαι συνέχεια σε πρόβες. Εξι μήνες δηλαδή είμαι κλεισμένος σε θέατρο. Κι όλα αυτά τα λέω με την καλή έννοια, γιατί φυσικά και δεν γκρινιάζω. Ολες οι παραστάσεις έγιναν με αγαπημένους ανθρώπους και αγαπημένα έργα. Ηταν μια σπάνια συγκυρία. Πώς λοιπόν να την αρνηθώ;».
Κι αν δεν είναι η μόνη φορά που ο Γιάννης Κακλέας επιβεβαιώνει την πολυπραγμοσύνη του, είναι η πρώτη που βρίσκεται στην… πρώτη γραμμή: μεγάλα κεντρικά θέατρα, μεγάλα θεάματα, εμπορικά σχήματα, αγωνία για το ταμείο…
«Αυτό που με βοηθάει, στ’ αλήθεια, ενώ σε άλλους μοιάζει διασπαστικό, είναι ότι το ένα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο. Στην αρχή ήταν το “Πορτοκάλι” με τον Φεϊντό. Μετά Ρέμος – Βίσση και “Σιρανό”…» λέει και υπενθυμίζει ότι αυτή η τόσο γεμάτη σεζόν έρχεται αμέσως μετά την πλούσια εμπειρία με τον 24ωρο Μπέκετ στο Φεστιβάλ, το περασμένο καλοκαίρι. Αλλά δεν νιώθει κουρασμένος.

«Προσωπικά επτά ώρες πρόβες δεν με κουράζουν. Ισως είναι και αναζωογονητικό. Μπορώ να κάνω και δώδεκα τη μέρα… Αν κάτι κουράζει, είναι η διάρκεια και το άγχος, η αγωνία της επιτυχίας. Εφτασα στο όριό μου. Δύο παραγωγές τη σεζόν και μία το καλοκαίρι είναι ΟΚ για μένα».
Ισως βέβαια να ήταν και οικονομικοί οι λόγοι που τον οδήγησαν στα τόσο πολλά «ναι»: «Υπάρχουν και αυτοί οι λόγοι φυσικά. Είμαι ένας εργαζόμενος ποσοστούχος –στις θεατρικές παραγωγές, όχι στους Ρέμο – Βίσση… Δεν υπάρχουν μισθοί σε εμάς. Τώρα δουλεύουμε διπλάσια και αμειβόμαστε σχεδόν το ίδιο με πριν. Από την άλλη, θα ήταν υπερβολή να πω ότι είναι μόνο το οικονομικό». Και η πίστα; «Πράγματι, είναι ένας χώρος που αμείβεται περισσότερο. Εκτός από τη διάθεσή μου να συνεργαστώ μαζί τους, ήθελα να είμαι στη μετατροπή ενός νυχτερινού χώρου σε θέατρο. Είναι σημαντικό να κερδηθεί ένας χώρος».
Ο σκηνοθέτης αναφέρεται σε ένα προσωπικό «σύστημα προετοιμασίας και δραματουργικής επεξεργασίας» που του επιτρέπει να μπαίνει δυνατά στην πρόβα, ενώ μιλάει για τα αρνητικά, όπως η απουσία πειραματισμού και εργαστηριακής δουλειάς. «Ο δρόμος σε οδηγεί σε ασφαλείς και εξωστρεφείς λύσεις. Πέφτω και στην παγίδα να κάνω παραστάσεις που αλληθωρίζουν σε μια εμπορικότητα. Αλλά όχι, η πολυπραγμοσύνη δεν στερεύει την έμπνευση. Καμιά φορά λειτουργεί σαν γυμναστική, σε κάνει να ψάξεις βαθύτερα».
Υστερα από ένα εξάμηνο πιεστικής δουλειάς παραδέχεται ότι δεν κατάφερε να γευθεί το αποτέλεσμα των παραστάσεών του: «Δεν κατάφερα να χαρώ και να τις χαρώ. Εμεινα στην τρέλα της πρόβας και όχι στην ευχαρίστηση της πρεμιέρας. Τώρα που έγιναν όλες οι πρεμιέρες θα κάνω μια βόλτα στα τέσσερα θέατρα…».
Τι σχέση έχει όμως ο Κακλέας του Τεχνοχώρου με όλα αυτά; «Η δική μου καλλιτεχνική φύση ανήκει στο πειραματικό, στο εναλλακτικό θέατρο. Εκεί είναι η αγάπη και ο έρωτάς μου. Το “Κουρδιστό πορτοκάλι” βρίσκεται στον πυρήνα του θεάτρου της έρευνας που με ενδιαφέρει. Και παραστάσεις όπως αυτή με ισορροπούν. Αλλωστε το θέατρο Αποθήκη κάνει με αυτή τη δουλειά μια επιστροφή στις ρίζες του. Πάει να ξαναγίνει μια εναλλακτική σκηνή».
Τελικά όμως συμφωνεί ότι οι πολλές προτάσεις έχουν κοινή αφετηρία: «Οτι η υπογραφή μου έχει ακόμη δυνατότητες, ότι μετράει. Αρκεί το θέατρο που παράγεις να αξίζει τον κόπο να παραχθεί. Προσπαθώ να συνδυάσω την εμπορικότητα των πραγμάτων με την ουσία των παραστάσεων. Είναι όμως αλήθεια ότι μια αποτυχία στο Αλίκη ή στο Παλλάς σε στιγματίζει…». Οπότε;

«Παρ’ όλο το ταλέντο, πρέπει να έχεις τύχη και άστρο» καταλήγει, κοιτώντας ίσως το δικό του αστέρι κάπου εκεί πάνω.

4+1 παραστάσεις 2013-2014

13 Σεπτεμβρίου 2013 πρεμιέρα στο Παλλάς: «Δαίμονες» του Νίκου Καρβέλα με την Αννα Βίσση.
10 Oκτωβρίου 2013 πρεμιέρα στο θέατρο Αλίκη: «Ψύλλοι στ’ αφτιά» του Ζορζ Φεϊντό με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και τη Βίκυ Σταυροπούλου.
8 Νοεμβρίου 2013 πρεμιέρα στο θέατρο Αποθήκη: «Κουρδιστό πορτοκάλι» του Αντονι Μπέρτζες με τον Αρη Σερβετάλη.
12 Δεκεμβρίου 2013 πρεμιέρα στο Πάνθεον: «Ενα ή Κανένα» με τον Αντώνη Ρέμο και την Αννα Βίσση.
25 Φεβρουαρίου 2014 πρεμιέρα στο Παλλάς: «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» του Ρονστάν με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τη Σμαράγδα Καρύδη.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ