Πέρα από τους δείκτες οικονομικής εξαθλίωσης, από το γεγονός ότι στα τέλη του 2013 στην Ελλάδα, το 20% του πληθυσμού αδυνατεί να τραφεί και να θερμανθεί και το 40% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, εκείνο που δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερο προβληματισμό και ανασφάλεια για το μέλλον είναι το ποσοστό της ανεργίας των νέων που αγγίζει πλέον το 65%. Στην Ελλάδα η κοινή γνώμη περνά σταδιακά μετά από μια μακρά «περίοδο του φόβου για τα παιδιά της», στο σημείο να « φοβάται πλέον τα παιδιά της»… Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των νέων ριζοσπαστικοποιείται και επιλέγει τα άκρα στις δημοσκοπήσεις, θεωρώντας το υπάρχον πολιτικό σύστημα υπεύθυνο για το αβέβαιο εργασιακό μέλλον που του επιφυλάσσει. Όταν οι διέξοδοι κλείνουν, η κοινωνία αναλαμβάνει τον κίνδυνο του ότι εξωθούνται τα παιδιά της σε απρόβλεπτες, «αντικοινωνικές» και καταστροφικές συμπεριφορές.
Στην Ελλάδα σύμφωνα με μελέτες του ΟΟΣΑ, μετά το πέρας τετραετών σπουδών, οι πτυχιούχοι χρειάζονται κατά κανόνα 9 ως 13 χρόνια μέχρι να εξασφαλίσουν σταθερή εργασία, ενώ κάποιοι δεν εξασφαλίζουν ποτέ. Στους ανειδίκευτους νέους, άνεργοι είναι πλέον οι δύο στους τρείς. Και φυσικά όποιος νέος διαθέτει υψηλή εξειδίκευση κατά κανόνα μεταναστεύει τα τελευταία 4 χρόνια στο εξωτερικό για να προσφέρει τις γνώσεις του σε οικονομίες πιο προηγμένες. Οι μελέτες του ΟΟΣΑ δεν σταματούν όμως εδώ: Προτείνουν την επιβολή διδάκτρων στα πανεπιστήμια και τη δημιουργία ιδιωτικών. Πριν βιαστούμε να αναφωνήσουμε απορρύθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, ας αναλογιστούμε ότι αυτή έχει προ πολλού χαθεί μέσω των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων μαθημάτων.

Σύλλογοι γονέων διαμαρτύρονται ότι η συντεχνία των εκπαιδευτικών, επίτηδες προωθεί δύσκολα θέματα στις εισαγωγικές εξετάσεις, ώστε να διασφαλίσει ακόμη περισσότερες διδακτικές ώρες για τα φροντιστήρια, ενώ η κυβέρνηση μέσω αυτής της επίπονης δαρβινικής διαδικασίας αλλά και της εντατικοποίησης των σπουδών από την πρώτη Λυκείου, επιδιώκει να εξορθολογήσει αφενός τις δαπάνες, μειώνοντας τους μαθητές στο λύκειο αρχικά και στη συνέχεια τις σχολές και τους εισακτέους στα Πανεπιστήμια. Η παιδεία όπως και η υγεία αλλά πλέον και η ασφάλεια μέσω των security γίνεται ολοένα και περισσότερο ιδιωτική, όλο και πιο πολύ ταξική.

Και φυσικά για τα υψηλά βαλάντια η διέξοδος των σπουδών στο εξωτερικό γίνεται μονόδρομος καθώς αυτή συνδυάζεται πλέον και με την επαγγελματική αποκατάσταση του νέου στη χώρα των σπουδών του. Δεν είναι μακρινό το μέλλον όπου στη χώρα λόγω της οικονομικής περιθωριοποίησης, θα σπουδάζουν λιγότεροι, οι πτυχιούχοι δεν θα είναι η πλειοψηφία αλλά η μειοψηφία και έτσι θα δημιουργηθεί εκ των έσω μία ειδική οικονομική ζώνη, με ανειδίκευτους εργάτες, οι οποίοι θα είναι συνήθως υπάλληλοι χαμηλά αμειβόμενοι, σε φάμπρικες ή ξενοδοχεία.

Οι αυτοαπασχολούμενοι με υψηλή κατάρτιση και επιστημονική γνώση, δεν είναι προς το συμφέρον ενός χρηματιστικού κόσμου που αυξάνει τα εισοδήματα των λίγων και μειώνει αυτά των πολλών. Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι πολλές φορές δρουν και κυρίως διεκδικούν, ενώ οι ανειδίκευτοι περιθωριοποιούνται και συμβιβάζονται με τα λίγα… Όταν όμως το μέλλον της κοινωνίας περιέρχεται σε αυτούς που η κοινωνία αρνείται κάθε μέλλον, τότε τα πράγματα εκτραχύνονται… Η επόμενη μεγάλη μάχη τόσο στην ελληνική όσο και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα δεν θα είναι η μάχη των τάξεων, των αριστερών με τους δεξιούς, αλλά η μάχη των γενεών…