Στις φλέβες της κυλάει αίμα Γάλλων γαλαζοαίματων, μποέμ Ιρλανδών και, φυσικά, ελληνικό. Ο γενετικός της κώδικας, ωστόσο, είναι εκείνος που διαθέτουν οι ατόφιες θεατρίνες. Η Σοφία Χιλλ απέδειξε για άλλη μία χρονιά την αφοσίωσή της στην τέχνη του θεάτρου εν γένει αλλά και του θεάτρου έτσι όπως το προσεγγίζει ο Θόδωρος Τερζόπουλος στο Άττις. Στο Alarme καθήλωνε για δύο σεζόν (μαζί με τη συμπρωταγωνίστριά της Αγλαΐα Παππά) το κοινό με τη συνταρακτική ερμηνεία της αλλά και τους αξιοθαύμαστα ευλύγιστους ραχιαίους μυς της.
Για τόσο όμορφη γυναίκα επιδεικνύει υποδειγματική σεμνότητα, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την προσωπική της προβολή, και τώρα που τελείωσαν οι παραστάσεις της μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα στον 8χρονο γιο της, τον οποίο μεγαλώνει μόνη, και στις πρόβες για το επόμενο έργο που θα ανεβάσει ο ιδιοσυγκρασιακός σκηνοθέτης στο θέατρό του με τίτλο Transit. «Το Transit είναι ένα ποιητικό κείμενο του Θανάση Αλευρά, ενός ηθοποιού που έχει δουλέψει χρόνια με την αμάδα του Άττις. Το έγραψε ειδικά για την παράσταση και είναι μια πολιτική ερμηνεία της καταστροφής που ζούμε, μέσα όμως από την ποίηση. Δεν πρόκειται για κάτι έτοιμο πάνω στο οποίο δουλεύουμε, όλη η παράσταση αλλάζει και διαμορφώνεται, ας πούμε, κατά τη διάρκεια των προβών. Ο Θανάσης, π.χ., μπορεί να αλλάξει επιτόπου κάτι στο κείμενο ή να γράψει κάποιο κομμάτι ειδικά για έναν ηθοποιό ύστερα από μια πρόβα», εξηγεί.
Ανεκτίμητες αξίες
Κυρία Χιλλ, τι είναι για εσάς απόλυτη ελευθερία;
Απόλυτη ελευθερία έχουν μόνο τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον και τα πουλιά.
Το πιο δύσκολο πράγμα που έχει χρειαστεί να κάνετε;
Να με χαλιναγωγήσω ώστε να μπορώ να είμαι αποτελεσματική σε πρακτικό επίπεδο. Να αλλάξω το βιολογικό μου ρολόι και να γίνω «συνεπής». Να προσπαθώ να μη βαριέμαι εύκολα. Να με πείσω ότι αξίζουν τον κόπο όλα αυτά.
Σας έχει ξαφνιάσει ποτέ ο γιος σας με κάτι που σας έχει πει;
Με ξαφνιάζει καθημερινά. Τελευταία απαντάει με στίχους. Μια μέρα μου είπε: «Ρίξε το βλέμμα σου στο φως και δεν θα είσαι πια τυφλός».
Ποιο είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό της Αθήνας;
Νομίζω το ότι σε αφήνει ελεύθερο να αισθάνεσαι όπως θες. Δεν σου επιβάλλεται, δεν σου φτιάχνει συγκεκριμένη ή παραπλανητική ατμόσφαιρα, σε δέχεται όπως είσαι.
Η πιο έντονη ανάμνησή σας από τα παιδικά σας χρόνια;
Ο χρόνος που ήταν ατέλειωτος. Το μη άγχος, η πρακτική της αγάπης και, ναι, η ελευθερία που λέγαμε πριν.
Τι μας οδηγεί στη ζωή: το ταλέντο ή η ανάγκη;
Το ταλέντο να καταλάβεις ποια είναι η πραγματική σου ανάγκη, όταν έχεις την πολυτέλεια, ή αντίστροφα η ανάγκη που σε κάνει ταλαντούχο στη ζωή, δηλαδή μαχητικό, αγωνιστή.
Πότε πήρατε την πιο μεγάλη τρομάρα της ζωής σας;
Τη μεγαλύτερη τρομάρα της ζωής μου την παίρνω αυτή την εποχή. Με τρομάζει ο νεοσυντηρητισμός μας. Με τρομάζει ο ρατσισμός μας. Με τρομάζει που φοβόμαστε. Με τρομάζει η θέση που έχουν πάρει τα ΜΜΕ στη ζωή μας. Με τρομάζει που είμαστε πιο άτολμοι από τα παιδιά μας, χλιαρό παράδειγμα γι’ αυτά. Με τρομάζει που μας ανησυχεί η αντίδραση και δεν μας προβληματίζει η παθητικότητα. Με τρομάζει που δεν εμπιστευόμαστε το πάθος, το ένστικτο, το σώμα.
Προσωπικά δεδομένα
Ποιους θαυμάζατε μεγαλώνοντας;
Οι παραστάσεις και οι ταινίες των παιδικών μου χρόνων ήταν τα παραμύθια, ο Καραγκιόζης, τα παιχνίδια στο σπίτι, οι μουσικές, η Γκουέρνικα στον τοίχο. Η οικογένειά μου δεν ήταν η κλασική οικογένεια που πήγαινε θέατρο, σινεμά, που παρακολουθούσε παραστάσεις. Δεν είχαμε καν τηλεόραση. Αργότερα, μεγαλώνοντας, και έχοντας δει παραστάσεις και ταινίες, θαύμασα και θαυμάζω πολλές και πολλούς ηθοποιούς.
Έχετε αισθανθεί ποτέ μεταφυσική σχέση με έναν τόπο;
Ναι, το παθαίνω συχνά. Ειδικά στους χώρους όπου υπάρχουν αρχαία. Γι’ αυτό αγαπώ το κέντρο της Αθήνας.
Ποιο τραγούδι σας έχει καθορίσει;
Νομίζω το νανούρισμα της μάνας μου. Υπήρχαν, βλέπεις, πάντα μωρά στο σπίτι.
Είστε drama-queen στην προσωπική σας ζωή;
Νομίζω πως όχι. Και να ήθελα, δηλαδή, δεν με παίρνει… Κάθομαι καμιά φορά αργά το βράδυ και λέω «εντάξει, δύσκολα ήταν σήμερα». Κι εκεί, ουσιαστικά, αρχίζει και τελειώνει το δράμα.
Αγάπη ή έρωτας;
Και τα δύο! Φυσικά και τα δύο! Αγάπη με έρωτα και έρωτας με αγάπη, μόνο έτσι.
Με τι αξίζει να θυμώνουμε;
Ο θυμός αξίζει μόνο ως κινητήρια δύναμη στην τέχνη. Διαφορετικά δεν αξίζει να θυμώνουμε, δεν αγαπώ τη βία ούτε το θυμό. Όχι, δεν πιστεύω πως είναι απαραίτητα σε τίποτα κι ας πιστεύουν πολλοί το αντίθετο. Νομίζω ότι όσο πιο ανεξάρτητος γίνεσαι, όσο πιο πολύ δεν έχεις ανάγκες τόσο αποστασιοποιείσαι από το θυμό, τόσο συμφιλιώνεσαι με το θάνατο. Προσωπικά απέχω πολύ αλλά θα το ήθελα.
*H Σοφία Χιλλ θα περιοδεύσει στην Ασία την άνοιξη με τον αισχύλειο Προμηθέα Δεσμώτη (σκηνοθεσία: Θόδωρος Τερζόπουλος). Παράλληλα κάνει πρόβες για τα Νοσφεράτου και Transit που θα παρουσιαστούν στο Θέατρο Άττις την ερχόμενη σεζόν.
