Ο Nικόλας Aγγελής δικαιώνει εκείνο το γνωστό κλισέ: «Αυτό το παιδί είναι πιο ώριμο από την ηλικία του». Από το 2005, που αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Αρχή, ξεχώρισε μέσα από παραστάσεις του Εθνικού στο θέατρο («Πλαστελίνη», «Βόλφγκανγκ», «Ο χρυσός δράκος»), κέρδισε την αναγνωρισιμότητα χάρη στο σίριαλ «Τα άγρια παιδιά» του Mega και εφέτος, σε μια σεζόν ύφεσης, δεν τα πηγαίνει καθόλου άσχημα: πρωταγωνιστεί στην κωμωδία «O Σέρλοκ Χολμς και το σκυλί των Μπάσκερβιλ» στο θέατρο Αμιράλ, αλλά και στην ταινία «Η αγάπη έρχεται στο τέλος», η οποία βασίστηκε στο έξυπνο μάρκετινγκ, πόνταρε στο νεανικό κοινό των social media και την πρώτη ημέρα προβολής της – ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου – έκοψε 22.000 εισιτήρια πανελλαδικώς. Συμφιλιωμένος με την άγρια, όσο και με την εξημερωμένη πλευρά του, ο 28χρονος ηθοποιός μιλάει χωρίς φόβο και με πολύ πάθος για όσα τον εξοργίζουν και τον γαληνεύουν.

Στο θέατρο σε είχαμε συνηθίσει σε σκληρούς, σκοτεινούς ρόλους. Τι καινούργιο σού δίνει η κωμωδία; «Είναι πολύ πιο διαδραστική. Ακούς το γέλιο του κοινού και καταλαβαίνεις ότι κάτι κάνεις σωστά. Στο δράμα αναρωτιέσαι ως την τελευταία στιγμή: τώρα τους αρέσει;».

Η ταινία του Βασίλη Κεχαγιά χαρίζει αίσιο τέλος σε τρεις αδιέξοδες ερωτικές ιστορίες που έστειλαν οι «φίλοι» της σελίδας της Lacta στο Facebook. Εχουμε ανάγκη από happy end; «Περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Πάντα πιστεύαμε ότι για να είναι αληθοφανής μια ταινία πρέπει στο τέλος οι ερωτευμένοι να χωρίζουν. Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ως συναίσθημα, ο έρωτας παζαρεύεται πολύ έντονα μέσα στην κρίση, τον έχουμε απόλυτη ανάγκη για να επιβιώσουμε. Οπως όταν είχε ξεσπάσει η χολέρα στην Ευρώπη, οι άνθρωποι βρίσκονταν τόσο κοντά στον θάνατο, που χρειάζονταν να ερωτευθούν άμεσα. Και η κρίση μια μορφή χολέρας είναι».

Τελικά σήμερα καταφέρνουμε να έρθουμε πιο κοντά; «Δυστυχώς, όχι. Χρησιμοποιούμε το σεξ σαν όπλο. Ενώ στην πραγματικότητα η ουσία του είναι ότι δύο άνθρωποι θέλουν να επικοινωνήσουν σε ένα βαθύτερο επίπεδο, τελικά κάνουμε σεξ για να αποφύγουμε την εγγύτητα. Εχει καταντήσει σαν σπορ. Σε ρωτάει ο κολλητός σου πόσο καιρό έχεις να κάνεις σεξ και αν του απαντήσεις έξι μήνες, θα σου πει: “Εξι μήνες;;;”. Είσαι για το τρελάδικο. Παλιά λέγαμε ότι τα μόνα πλάσματα που κάνουν σεξ για ευχαρίστηση είναι ο άνθρωπος και το δελφίνι, αλλά πλέον δεν ισχύει. Μας έχει γίνει βραχνάς. Μας έβαλαν τα γυαλιά τα δελφίνια».

Η σχέση σου με το Facebook; «Ημουν στο Facebook προτού αρχίσει να προβάλλεται το σίριαλ του Mega. Με το που άρχισε, έγινε ένα σοβαρό ντελίριο. Σε απορροφούσε τρελά. Ο καθένας σού έγραφε το μακρύ του και το κοντό του. Αν δεν απαντούσες σε κάποιον και κυρίως σε κάποια, σε έλεγε ψώνιο. Τελικά το έκλεισα. Προτιμώ το Twitter. Προτού το κλείσω, βέβαια, είχα πέσει ως παιδί κι εγώ πολλές φορές στην παγίδα του: πλασάρεις πολύ συγκεκριμένη εικόνα του εαυτού σου, επιμελείσαι τις φωτογραφίες σου, αυτά που λες είναι πάντα τσιτάτα συγγραφέων και ψαγμένοι στίχοι, δείχνεις σωστό κελεπούρι».

Και όταν τελικά βγαίνεις ραντεβού; «Ολο αυτό ξεφουσκώνει. Τις έχω κάνει κι εγώ αυτές τις καφρίλες. Να λέω “έχω πολλή δουλειά, δεν προλαβαίνω να βρεθούμε”, “δεν είμαι έτοιμος για σχέση”, “θέλω να βρω τον εαυτό μου”. Ολα αυτά σημαίνουν ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται και το καλό που μου θέλω είναι να πάω σε έναν ψυχολόγο».

Εχεις κάνει ψυχοθεραπεία; «Για πολλά χρόνια. Ενας καλός ψυχολόγος θα σε κάνει να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου, της ευτυχίας και της δυστυχίας σου. Και ξαφνικά δεν έχεις κανέναν να κατηγορήσεις. Ούτε Θεό, ούτε γυναίκα, ούτε δουλειά, ούτε κοινωνία. Οι φίλοι καλοί είναι, αλλά δεν ξέρουν να σου πουν γιατί υποφέρεις».

Ενα κλισέ που μισείς; «“Οι άνδρες δεν κλαίνε”. Τον άνδρα τον εμποδίζει να δείξει το συναίσθημά του ο ανδρισμός του. Οσο περισσότερο άνδρας θέλει να δείξει, χάνει την ιδιότητα του ανθρώπου, φοράει τον ρόλο του. Εσάς τις γυναίκες σάς φοβόμαστε και δεν μπορούμε να πούμε “φοβάμαι”. Ή είναι κοινωνικά αποδεκτό για μια γυναίκα να ζηλεύει. Ο άνδρας όμως; Απαγορεύεται».

Πώς βιώνεις την καθημερινότητα; «Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε θέση. Αν μου πει κάποιος ότι οι άστεγοι επέλεξαν αυτόν τον τρόπο ζωής ή ότι αυτοί που τρώνε από τα σκουπίδια έκαναν λάθος επιλογές στη ζωή τους, θα πάρω θέση. Τα δύο άκρα σήμερα είναι η ανθρωπιά και η απανθρωπιά. Πλέον διαλέγεις στρατόπεδο. Δεν υπάρχουν κόμματα».

Τι σε θυμώνει περισσότερο; «Προσπαθώ να μη βλέπω τους άλλους εχθρικά. Ούτε καν τους μπάτσους, αν και όλοι θα πάρουμε μια γεύση από το κλομπ αργά ή γρήγορα. Είναι άνθρωποι που έχουν χάσει την κοινή λογική, που έχουν γίνει μηχανές. Πόσο άρρωστο είναι αυτό; Πόσο υποφέρει η ψυχή τους; Δεν έχει σημασία να πω “καλά να πάθουν”».

Είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; «Πάντα περίμενα στη ζωή μου έναν μεγάλο θρίαμβο. Ελεγα, δεν γίνεται να περάσει η ημέρα χωρίς να συμβεί κάτι μεγάλο. Τελικά κατάλαβα ότι αν δεν είσαι ικανοποιημένος επειδή τρως ένα ωραίο γλυκό ή κάνεις μπάνιο στη θάλασσα, όσο θες και κάτι ακόμη, καταλήγεις στην παράνοια ή στα ναρκωτικά». l

* «Ο Σέρλοκ Χολμς και το σκυλί των Μπάσκερβιλ»: Θέατρο Αμιράλ (Αμερικής 10, Κολωνάκι), Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, στις 21.00.

**Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 16 Μαρτίου 2013