Με την περάτωση του έργου της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου η θλιβερή αυτή υπόθεση ασφαλώς δεν κλείνει. Πρέπει να αποδοθούν οι δέουσες ευθύνες σε όσους πολιτικούς ή κρατικούς λειτουργούς ενεπλάκησαν στο σκάνδαλο που ζημίωσε το Δημόσιο· που προκάλεσε την Κοινή Γνώμη και τραυμάτισε την εμπιστοσύνη της στην Εκκλησία· που διέσυρε τα ιερά και τα όσια.
Η αυτονόητη υποχρέωση της πολιτείας για κάθαρση και απόδοση (και) των ποινικών ευθυνών που υπέχουν οι πρωταγωνιστές του σκανδάλου προκύπτει από τα όσα ως σήμερα έχουν αποκαλυφθεί. Αλλά ο λογαριασμός δεν μπορεί να κλείσει αν δεν αποκαλυφθεί πλήρως η οικονομική διάσταση του σκανδάλου. Και πρέπει προς τούτο να διαλευκανθούν όλες αυτές οι απίστευτες διακινήσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ σε λογαριασμούς μοναστηριακούς, σε λογαριασμούς ιδιωτών επωνύμων αλλά και εταιρειών αγνώστου ταυτότητος- αν θεωρηθεί ότι υπάρχει κανείς που δεν καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται. Αν δεν χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση αυτή, η πληγή θα κακοφορμίσει!
Η ζωή όμως συνεχίζεται. Και η προσοχή της Κοινής Γνώμης πρέπει να στραφεί προς το έργο (ή μήπως την ανυπαρξία έργου;) της κυβερνήσεως καθώς ο χρόνος τελειώνει και σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις το 2009 προμηνύεται πολύ δυσκολότερο του έτους που παρέρχεται. Το φάσμα της ανεργίας και της αφόρητης οικονομικής πίεσης απειλεί τις μεσαίες και κατώτερες εισοδηματικές τάξεις του ελληνικού λαού…
Αν η οικονομική κρίση μάς ξάφνιασε σχεδόν όλους, δεν επιτρέπεται να αντιμετωπίζουμε με ασπιρίνες τη νόσο- όπως φαίνεται να συμβαίνει με τα όσα έχει ως τώρα ανακοινώσει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν τολμηρές λύσεις, οι οποίες όμως δεν μπορεί να επιβαρύνουν περαιτέρω τις ασθενέστερες τάξεις. Οι απολύσεις και ο περιορισμός των ωρών εργασίας (με αντίστοιχη μείωση μισθών) είναι λύσεις απελπισίας. Από τις πολιτικές δυνάμεις (εκείνες που ασκούν την εξουσία ή ετοιμάζονται να την ασκήσουν) οι πολίτες περιμένουν λύσεις συνολικές που όχι μόνο δεν θα μειώνουν αλλ΄ αντιθέτως θα αυξάνουν τις θέσεις εργασίας.
Η σημερινή Ελλάδα, με τις αντιφάσεις της, προσφέρεται για αληθινές μεταρρυθμίσεις. Ας σκεφθούν οι αρμόδιοι πώς γίνεται να ζητούν οι μεν περικοπή ημερών και αμοιβών εργασίας, ενώ οι άλλοι ζητούν αύξηση των ωρών και ημερών εργασίας, ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές κλπ. Και η παρανοϊκή ελληνική πραγματικότητα συμπληρώνεται με την αύξηση της ανεργίας σε μια χώρα που συντηρεί ένα εκατομμύριο εισαγόμενους ξένους εργατοτεχνίτες!
Θεωρίες ακούμε πολλές. Λύσεις έχει κανείς να προτείνει;
