Στην πρωτοφανή έκρηξή του, ο πρώην τεχνικός του Παναθηναϊκού κ. Αλμπέρτο Μαλεζάνι είπε μια μεγάλη αλήθεια, έστω και αν δεν ήταν απολύτως ακριβής: «Dodici anni, venti-quattro allenatori», δηλαδή «δώδεκα χρόνια, είκοσι τέσσερις προπονητές». Από το 2000, όταν και ανέλαβε εμπράκτως το κουμάντο στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ο κ. Γιάννης Βαρδινογιάννης εμπιστεύθηκε τις τύχες του συλλόγου κατά σειρά στους κκ. Αγγελο Αναστασιάδη, Στράτο Αποστολάκη, Γιάννη Κυράστα, Σέρχιο Μαρκαριάν, Φερνάντο Σάντος, ξανά Μαρκαριάν, Γιτζάκ Σουμ, Ζντένεκ Σκάζνι, Τότη Φυλακούρη, Μαλεζάνι, Χανς Μπάκε και Βίκτορ Μουνιόθ. Εξι χρόνια, δώδεκα προπονητές! Η φιλοσοφία του ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού στη θεωρία είναι σωστή. Επί του πρακτέου όμως αποδεικνύεται ασυνεπής.
Αλλάζοντας προπονητές και ποδοσφαιριστές σαν τα πουκάμισα και προσπαθώντας να συνταιριάξει τελείως ανομοιογενή κομμάτια, ήταν απολύτως λογικό να προκύψει αυτό το αποτέλεσμα. Ποτέ δεν υπήρξε σαφής πολιτική, από τη μία έφταιγαν (και εκδιώχθηκαν κακήν κακώς) «οι ηττοπαθείς της Ριζούπολης», από την άλλη για τα χαμένα πρωταθλήματα υπεύθυνη ήταν η… ερυθρά τρομοκρατία και φυσικά η «παράγκα». Ποτέ δεν υπήρξε έμπρακτη στήριξη, ούτε στους ποδοσφαιριστές ούτε στους προπονητές. Δεν υπήρξε ούτε σταθερός αρχιτέκτονας, ούτε μόνιμοι μηχανικοί, ούτε καν εργάτες με κίνητρο και πολύ περισσότερο δεν υπήρξε ένα βασικό σχέδιο για το τι πρέπει να οικοδομηθεί, με αποτέλεσμα ο καθένας να κάνει… του κεφαλιού του.
Ο ρόλος που παίζουν η σύμπτωση και η τύχη (ή η ατυχία) στον σχεδιασμό του Παναθηναϊκού μπορεί να φανεί από ένα απλό παράδειγμα. Την περίοδο 2004-05 το Τριφύλλι άλλαξε δύο προπονητές (Σουμ, Σκάζνι) προτού καταλήξει στον Μαλεζάνι. Ο ιταλός προπονητής μόλις έξι μήνες μετά την έλευσή του στην Ελλάδα διεκδίκησε το πρωτάθλημα, το οποίο έχασε (πρακτικά) σε τρία παιχνίδια: στο 0-0 με τον Αρη, όπου ο Φάνης Γκέκας έχασε πέναλτι, στο 0-0 με την ΑΕΚ, όπου ο Μιχάλης Κωνσταντίνου είχε ένα διπλό δοκάρι στην καλύτερη φάση του αγώνα, και στο 0-0 με τον ΠΑΟΚ, όπου τα δοκάρια του Δικεφάλου σημάδεψαν οι Δημήτρης Παπαδόπουλος και Γιάννης Γκούμας. Αν έμπαινε ένα γκολ σε κάποιον από αυτούς τους αγώνες, το Τριφύλλι θα είχε πανηγυρίσει το δεύτερο σερί πρωτάθλημα, η πίεση θα είχε μεταφερθεί στους αντιπάλους του, ο Μαλεζάνι θα συνέχιζε απερίσπαστος την ανοικοδόμηση και την ανανέωση του Παναθηναϊκού με πολύ μεγαλύτερη ανοχή (στο ενδεχόμενο αποτυχίας) και υπομονή για το τελικό αποτέλεσμα. Η υπομονή που δεν είχε κανείς στο Τριφύλλι από το 2002 και την έλευση του Σάντος, ο οποίος έφυγε έπειτα από μόλις τέσσερις αγωνιστικές μολονότι ήταν ουσιαστικά ο πρώτος που τύγχανε ολοκληρωτικής στήριξης από τη διοίκηση, η υπομονή που έλειψε από το πέρασμα Μαλεζάνι, η υπομονή που δεν υπάρχει ούτε εφέτος, είναι το ζητούμενο. Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταρτιστεί ένα σοβαρό πλάνο, το οποίο θα ανατεθεί σε έναν προπονητή που θα έχει την ησυχία, την εμπειρία και την άνεση να χτίσει μια ομάδα.
Αν οι διοικούντες τον Παναθηναϊκό είχαν στηρίξει κάποιον τόσα χρόνια, είναι βέβαιο ότι θα είχε προκύψει κάτι καλύτερο από το σημερινό συνονθύλευμα. Αν εμπιστεύονται τον Μουνιόθ, ας του δώσουν εν λευκώ τον έλεγχο. Αν πάλι θέλουν κάτι δοκιμασμένο και (για τα ελληνικά δεδομένα) επιτυχημένο, τότε ο δρόμος οδηγεί στον κ. Ντούσαν Μπάγεβιτς…
