Τα κόμματα της ελληνικής Αριστεράς είθισται να έχουν έντονη αλλεργία σε οιαδήποτε σύγκρισή τους με τις «αστικές» (τι ντεμοντέ όρος…) παρατάξεις. Ισως επειδή πίστεψαν ότι εκφράζουν νέο ανθρώπινο ήθος, είναι πολύ βαρύ να ακούνε ότι και στους κόλπους τους υπάρχουν θεσιθήρες και φραγκοφονιάδες, ότι και στον δικό τους οίκο έχουν διαπραχθεί αγριότητες- σαν αυτές που ιστόρησε στο «Κιβώτιο» ο Αρης Αλεξάνδρου.
Στον Συνασπισμό πρέπει να αναγνωρισθεί ότι έχει απομακρυνθεί απ΄ αυτήν την εθελοτυφλία. Η αλλεργική αντίδραση φαίνεται όμως ότι δεν έχει σβήσει, πράγμα που φάνηκε στην υπεροψία με την οποία δηλώθηκε πως ό,τι συμβαίνει με τον κ. Αλ. Τσίπρα δεν είναι, προς Θεού, δαχτυλίδι διαδοχής. Στο ΠαΣοΚ ναι, ταίριαζε η κυνική συζήτηση αν επρόκειτο για εκθαμβωτικό χρυσό ή ευτελές φο μπιζού. Σ΄ εμάς δεν έχει τέτοια.
Στο μεταξύ το δαχτυλίδι το βλέπουμε μπροστά μας, αν και προσαρμοσμένο στη σύγχρονη αισθητική. Δεν πρόκειται για δακτύλιον μετά σφραγίδος ούτε βέβαια για σεβαλιέ, αλλά για απλό κρίκο άσπρου μετάλλου, που μπορεί να φορεθεί και στον αντίχειρα ή στον δείκτη και δένει με λουκ επιμελώς ατημέλητο, με ζελ για δυνατό φιξάρισμα (ή και κερί μαλλιών) και τσαντάκι μπανάνα.
Η αισθητική δεν είναι το κρίσιμο εδώ, αν και πάντα έχει σημασία (υπήρξε π.χ. εύστοχο το σχόλιο ότι ο κ. Αλ. Αλαβάνος μπορούσε να φορά σακάκι χωρίς γραβάτα και να είναι αξύριστος χωρίς ποτέ να «παραπέμπει» στον… ιρανό πρόεδρο, πράγμα που είναι δύσκολο για όποιον δεν διαθέτει το δικό του αστικό υπόβαθρο). Κρίσιμο είναι ότι ο Συνασπισμός καλείται να εκμεταλλευθεί τα τραύματα του ΠαΣοΚ για να επιδιώξει την περαιτέρω μεγέθυνσή του, πράγμα που προϋποθέτει αντιπολιτευτικό λόγο ο οποίος δεν θα εξαντλείται στην άρνηση, αλλά θα επεκταθεί και στην- πολύ δύσκοληδιατύπωση εφαρμόσιμων πολιτικών θέσεων. Ο κ. Τσίπρας μπορεί να αποδειχθεί απολύτως ικανός για τον ρόλο αυτόν, θα ήταν όμως ανειλικρινής ο ισχυρισμός ότι έχει ήδη επιδείξει τέτοια ικανότητα. Η άποψη ότι ο κ. Αλαβάνος προτίμησε τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα επειδή θα του επιτρέψει να διατηρήσει την κοινοβουλευτική πρωτοκαθεδρία στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν φαίνεται ούτε αυτή πειστική ως μόνη εξήγηση. Ο κ. Αλαβάνος θα μπορούσε να μην παραιτηθεί. Με δεδομένο ότι το έπραξε, η επιθυμία του να παραμείνει στην κοινοβουλευτική ηγεσία μπορεί να συνδέεται είτε με την ελπίδα να διεκδικήσει αύριο κάτι ευρύτερο, είτε με την εκτίμησή του ότι το κόμμα υπό τον κ. Τσίπρα θα χρειαστεί μεταβατική περίοδο. Σε κάθε περίπτωση ξαναγυρίζουμε στο ερώτημα γιατί επέλεξε τον τελευταίο. Η επιλογή ενδέχεται να αιτιολογείται λιγότερο με πολιτική ανάλυση και περισσότερο με αναγωγή στους κανόνες του μάρκετινγκ. Στην οικονομική αρθρογραφία αφθονούν οι επισημάνσεις του πώς η αγορά στρέφεται στους νέους καταναλωτές, καθώς ολόκληρες κατηγορίες προϊόντων στηρίζονται στη δική τους ζήτηση, αλλά και του πώς αυτή η στροφή προσδιορίζει τη διαφήμιση και το ύφος. Αναφερόμενος στην ανάγκη σύνδεσης με τη νεολαία, ο απερχόμενος αρχηγός δεν λέει κάτι πολιτικό. Οι τριαντάρηδες δεν είναι εξ ορισμού καινοτόμοι ή προοδευτικοί, όπως οι εξηντάρηδες δεν είναι άνευ ετέρου απολιθώματα ή… συντηρητίκλες. Το κριτήριο του κ. Αλαβάνου θυμίζει περισσότερο προώθηση πωλήσεων. Με νέον ευειδή, ευφυή και χαμογελαστό πουλήσαμε στον Δήμο, ίσως εδώ υπάρχει φλέβα ζήτησης κι ας θυμίζει (η ζήτηση) μάλλον Βιντάλ Σασούν παρά Γκράμσι.
Μπορεί. Οχι να ανανεώσει την Αριστερά. Να πουλήσει. Ορισμένων αγαθών η ζήτηση εξακολουθεί, όμως, να μην προσδιορίζεται ηλικιακάκαι πάντως να μην κυριαρχείται από τους νέους. Και στα πολιτικά αγαθά τα εκλογικά αποτελέσματα δείχνουν πως οι περισσότεροι προτιμούν προς το παρόν σκληρό κολάρο, βαρύ ύφος (ει δυνατόν με ανάλογο… επώνυμο) και, από δαχτυλίδια, το πολύ βέρα.
