Τα χριστιανικά… προϊόντα
Κάθε χρόνο και καλύτερα. Ετσι θα σκέφτονται στα πολυκαταστήματα Cedar Springs, τα οποία πωλούν χριστιανικά βιβλία και παντός είδους «γκάτζετ» με χριστιανικό περιεχόμενο και τα οποία είδαν τον τζίρο τους να αυξάνεται κατά 12% από το 1996.
Και δεν είναι οι μόνοι. Αλυσίδες παρόμοιων καταστημάτων δημιουργούνται παντού στην Αμερική, όπως η εταιρεία Logos, που έχει ήδη 33 καταστήματα. Οι πωλήσεις της Βίβλου και παντός είδους θρησκευτικών βιβλίων είναι η πλέον ανθούσα κατηγορία εκδόσεων στη δεκαετία του ’90 και ο τζίρος συνολικά για βιβλία, φυλαχτά, αναμνηστικά, εικόνες, αγαλματίδια, κάρτες, κούπες καφέ και ό,τι άλλο μπορεί να απεικονίζει χριστιανικές παραστάσεις έχει ήδη φθάσει στα 3 δισ. δολάρια, με ανοδικές τάσεις.
Από έρευνα που έγινε για το προφίλ των καταναλωτών που αγοράζουν χριστιανικά «γκάτζετ» προκύπτει ότι αυτοί είναι λευκοί, κυρίως γυναίκες (με τους άντρες πάντως να αποτελούν το 23% των αγοραστών του είδους), ηλικίας από 30 ως 49 ετών και με εισόδημα πάνω από 40.000 δολάρια τον χρόνο. Για τα χριστιανικά προϊόντα ξοδεύουν από 50 ως 250 δολάρια κατ’ έτος. Η επιστροφή των ανθρώπων στη θρησκεία φαίνεται ότι δημιούργησε ένα νέο Ναό του Σολομώντα. Ντιτρόιτ Τα φθηνά αυτοκίνητα
Ισως σε λίγες ημέρες μια προσπάθεια των Αμερικανών να αντιμετωπίσουν την εισβολή της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας να μη «ζει» πια. Το 1982 η G.Μ. αποφάσισε να αντιμετωπίσει την ιαπωνική εισβολή. Τα μικρά, αξιόπιστα και φθηνά αυτοκίνητά τους είχαν κερδίσει ένα μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής αγοράς και είχαν τραυματίσει την τιμή της εγχώριας βιομηχανίας. Η G.Μ. επένδυσε 3,5 δισ. δολάρια δημιουργώντας μια νέα μάρκα αυτοκινήτων με το όνομα Saturn (από τη γνωστή αμερικανική ρουκέτα που εκτοξεύθηκε στο Διάστημα την εποχή της έντονης διαμάχης Ρώσων και Αμερικανών για τον «έξω κόσμο»). Το 1990 το πρώτο Saturn κύλησε στους δρόμους και οι 7.200 εργαζόμενοι ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι αφού η συμφωνία τους προέβλεπε καλύτερες αμοιβές για να παρέχουν εργασία υψηλής στάθμης αλλά και μπόνους σε περίπτωση που τα ποιοτικά στάνταρντ στην παραγωγή έμεναν σε εξαιρετικά επίπεδα και οι πωλήσεις πήγαιναν καλά.
Αρχικά οι στόχοι επιτεύχθηκαν και η Saturn έπεισε ότι είναι μια διαφορετική εταιρεία που μπορούσε να φτιάχνει αυτοκίνητα το ίδιο καλά και φθηνά με αυτά της Toyota και της Honda.
Η συνέχεια όμως δεν ήταν τόσο καλή αφού η εμπλοκή της G.Μ. στα διοικητικά και στον σχεδιασμό και στην επιλογή των μελλοντικών μοντέλων δημιούργησε μόνο προβλήματα και έκανε τη Saturn να χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Οι απώλειες στις πωλήσεις είναι συνεχείς, οι εργαζόμενοι διεκδικούν τα δικαιώματά τους που η ιδιοκτησία θέλει να τους πάρει για τη σωτηρία της εταιρείας και, αν δεν καταλήξουν κάπου, σύντομα η Saturn θα είναι παρελθόν και μια καλή ιδέα θα έχει πάει χαμένη. Βερολίνο Οταν η τεχνολογία τρομάζει
Σε έναν κόσμο που κυριεύεται όλο και περισσότερο από την εξάπλωση της τεχνολογίας, μία από τις πιο ανατρεπτικές προσεγγίσεις που μπορεί να ακολουθήσει κανείς είναι το να απαρνηθεί πλήρως τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις όποιες ευκολίες αυτές παρέχουν. Αυτή είναι η φιλοσοφία του βρετανού καλλιτέχνη David Moss, ο οποίος ζει και εργάζεται σήμερα στις ΗΠΑ. Η δουλειά του Moss εστιάζεται κατά κύριο λόγο στις ζωντανές παραστάσεις ηλεκτρονικής μουσικής. Οταν του ζητήθηκε πρόσφατα να διαθέσει τη μουσική του μέσω του Internet σε όλο τον κόσμο, ο ίδιος σκέφτηκε να ακολουθήσει την ακριβώς αντίθετη τακτική διοργανώνοντας «συναυλίες» για ένα, δύο ή τρία άτομα στο καθιστικό του σπιτιού του. Οπως λέει ο ίδιος, ο καθένας μας δεν είναι παρά μια σταγόνα στο Internet. Δεν έβλεπε, λοιπόν, τον λόγο να είναι και εκείνος ένα από τα αμέτρητα «σταγονίδια» πληροφορίας και, αντίθετα, θεώρησε πιο ουσιαστική την οδό της προσωπικής επικοινωνίας, έστω και με ένα περιορισμένο ακροατήριο. Την προηγούμενη εβδομάδα άλλη μια πρωτότυπη ιδέα του Moss πήρε σάρκα και οστά στο Βερολίνο: πρόκειται για τη διοργάνωση του NoTech Performance Workshop Fest, ενός φεστιβάλ που είχε σκοπό του να «αποτοξινώσει» τους κουρασμένους από τη συρροή πληροφοριών θεατές και να τους βυθίσει σε μορφές τέχνης που απέχουν από αυτό που θα αποκαλούσαμε σήμερα «αιχμή της τεχνολογίας». Ετσι ο Moss ζήτησε από τους συμμετέχοντες να δημιουργήσουν σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης ήθελαν, με τον μόνο όρο ο οποιοσδήποτε τεχνολογικός εξοπλισμός τους να έχει κατασκευασθεί πριν από το 1970. Στην πρόσκλησή του ανταποκρίθηκε μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών χαρίζοντας στο κοινό μια πρωτότυπη εκδοχή μιας σύγχρονης ars povera. Και μια λεπτομέρεια: η Αμερικανίδα Karen Finley (φωτογραφία) ήταν η μοναδική από τους συμμετέχοντες που ενσωμάτωσε στο έργο της ηλεκτρονική συσκευή, μια βιντεοκάμερα (απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, η τεχνολογία εκδικείται: η κάμερα αρνήθηκε πεισματικά να λειτουργήσει, με αποτέλεσμα η Finley να εκτελέσει την προγραμματισμένη παράστασή της χωρίς αυτήν). Ρώμη Τέλος στη λογοκρισία
Επειτα από 19 ολόκληρα χρόνια οι επιτροπές λογοκρισίας έπιασαν ξανά δουλειά (έστω και στιγμιαία) στην Ιταλία. Το 1975 επιτέλεσαν το «έργο» τους απαγορεύοντας την προβολή των «120 ημερών στα Σόδομα» του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Αυτές τις ημέρες ήταν η σειρά μιας άλλης ιταλικής ταινίας με τον τίτλο «Ο Τοτός που έζησε δύο φορές» (φωτογραφία) να γνωρίσει το ψαλίδι των λογοκριτών με την αιτιολογία ότι ήταν «βλάσφημη». Η ταινία είναι μια παραβολή της ιστορίας της Μαφίας της Σικελίας και περιέχει σειρά σκληρών σκηνών, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνεται ο βιασμός ενός αγγέλου. Εν τούτοις, το κοινό αίσθημα μάλλον δέχθηκε την εν λόγω ταινία με πολύ πιο ευρύ πνεύμα από ό,τι οι «υπερασπιστές» της δημοσίας αιδούς. Ετσι το κύμα αντιδράσεων από άλλους κινηματογραφιστές (ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι δήλωσε ότι η απόφαση του θύμισε την εποχή της απαγόρευσης μιας δικής του ταινίας, του «Τελευταίου ταγκό στο Παρίσι») αλλά και απλούς φίλους του ιταλικού κινηματογράφου πήρε τέτοιες διαστάσεις που το θέμα έφθασε ως το υπουργικό συμβούλιο της ιταλικής κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα; Πολύ σύντομα ο πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι ενέκρινε και έστειλε για ψήφιση στην ιταλική Βουλή σχέδιο νόμου το οποίο θα απεκδύει τους λογοκριτές από τις ολοκληρωτικές εξουσίες τους. Ετσι το μόνο πεδίο αρμοδιότητας που τους απομένει πια είναι η αξιολόγηση μιας ταινίας ως κατάλληλης ή ακατάλληλης για ανηλίκους. Κωνσταντινούπολη Η Οθωμανική Αυτοκρατορία σε μια δισκέτα
Μπορεί η εικόνα που έχουμε σχηματίσει για τη γειτονική μας Τουρκία να απέχει πολύ από εκείνη του τεχνολογικά εξελιγμένου κράτους, από ό,τι φαίνεται όμως γίνονται προσπάθειες συντονισμού της με τον διεθνή ρυθμό εξέλιξης. Ετσι οι υπεύθυνοι των τουρκικών κρατικών αρχείων ανακοίνωσαν ότι πολύ σύντομα τα έγγραφα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα διατεθούν μεταφρασμένα στις κυριότερες γλώσσες του κόσμου προς μελέτη από όλους τους ενδιαφερόμενους ιστορικούς μέσω του Internet.
Για τον λόγο αυτόν έχει ήδη ξεκινήσει η προσπάθεια συστηματικής αρχειοθέτησης και ταξινόμησής τους σε ηλεκτρονική μορφή. Το τελικό έργο θα περιλαμβάνει ένα σύνολο 150 εκατομμυρίων εγγράφων που θα αναφέρονται σε στρατιωτικά, θρησκευτικά αλλά και οικονομικά θέματα της εποχής της ακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ως σήμερα τα έγγραφα αυτά φυλάσσονταν σε υπόγειους χώρους, με αποτέλεσμα αφενός να μην είναι εύκολη η πρόσβαση σ’ αυτά, αφετέρου να έχουν αρχίσει να φθείρονται ανεπανόρθωτα από την υγρασία και τα τρωκτικά. Οπως ήταν αναμενόμενο, πολλές απορίες γεννήθηκαν σχετικά με το εύρος των πληροφοριών που θα είναι διαθέσιμες στους μελετητές και για το κατά πόσον οι «μαύρες σελίδες» της Αυτοκρατορίας, όπως η γενοκτονία των Αρμενίων, θα αποκρυφθούν. Οι επικεφαλής του σχεδίου αρχειοθέτησης, όμως, δήλωσαν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι πια ένα κομμάτι ιστορίας και ως τέτοιο αποτελεί κτήμα της ανθρωπότητας και κανένας δεν έχει δικαίωμα να αποκρύψει την παραμικρή πτυχή του.
