Μοναδικό θέμα συζήτησης στους ναυτιλιακούς κύκλους του Πειραιά το θέμα Βεντούρη-Αγαπητού. Είναι κάτι που τους καίει. Γιατί η μεγαλύτερη ναυτιλία του κόσμου, η ελληνική, είναι πολύ ευαίσθητη σε θέματα που αφορούν το κύρος της έννοιας «εφοπλιστής». Ετσι, η υπόθεση των δύο εφοπλιστών της ακτοπλοΐας δεν αφορά μόνον τους ίδιους, αλλά και τη ναυτική οικογένεια εν γένει που βλέπει την κοινή γνώμη πρόθυμη να συνδέσει την έννοια «εφοπλιστής» με άνομες πράξεις.
Κεραυνός εν αιθρία;
Το συμβάν αυτό καθαυτό, ναι· ο εξοντωτικός ανταγωνισμός όμως μεταξύ των εφοπλιστών της ακτοπλοΐας, όχι.
Η λέξη-κλειδί στην υπόθεση είναι: Κυκλάδες.
Οι μεγάλες γραμμές για τα ελληνικά νησιά είναι κατειλημμένες από τις εταιρείες λαϊκής βάσης. Το παράδειγμα του εφοπλιστή κ. Π. Παναγόπουλου που δεν κατάφερε να δρομολογήσει πολυτελέστατο ταχύπλοο σκάφος στη γραμμή Πειραιάς-Κρήτη, το οποίο θα την κάλυπτε σε έξι ώρες, είναι χαρακτηριστικό.
Και αυτό γιατί λαϊκή βάση σημαίνει και πολιτική και ψηφοφόροι.
Εταιρείες λαϊκής βάσης, πολιτικοί και πολιτική έχουν μπλέξει στενά και έτσι για τους εφοπλιστές της ακτοπλοΐας δεν απομένει παρά το… γήπεδο των Κυκλάδων όπου καλούνται όλοι να παίξουν… μπάλα κι όποιος αντέξει.
Αυτός που έχει να παρατάξει περισσότερα πλοία στο λιμάνι του Πειραιά, αυτός και κερδίζει το μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας.
Ο ανταγωνισμός λοιπόν είναι κάτι παραπάνω από οξύς.
Αυτό όμως δεν σημαίνει, ισχυρίζονται οι κύκλοι του Πειραιά, ότι παίρνουμε τα κουμπούρια και… καθαρίζουμε. Ο,τι έγινε στον Πειραιά αφορά ανθρώπους, όχι κλάδο. Καθένας έχει τη δική του ιστορία.
Μέσα σε μια τόσο μεγάλη ανταγωνιστική ατμόσφαιρα, εφοπλιστές έρχονται και παρέρχονται και κοινό είναι το μυστικό ότι τα λεφτά που αρκετοί από αυτούς παίζουν στο παιχνίδι της ακτοπλοΐας δεν είναι δικά τους. Είναι δάνεια, είτε από το εξωτερικό είτε από ελληνικές τράπεζες. Αυτό δεν είναι κακό. Ολοι παίρνουν δάνεια, τα θέμα είναι πώς τα διαχειρίζονται. Γιατί ένιοι εξ αυτών μόλις πάρουν το δάνειο και το καράβι δηλώνουν εφοπλιστές όχι για να παλέψουν με τη θάλασσα, αλλά για να το παίξουν… Ωνάσηδες. Μπουζούκια, πολυτελέστατα αυτοκίνητα, βιτρίνα και… όλα τα συνεπακόλουθα.
Οι τράπεζες όμως, που νομίμως μπορεί να χρηματοδοτούν και το 90% της αγοράς νέου σκάφους, θέλουν τα λεφτά τους και αν δεν τα πάρουν βγάζουν τα πλοία στον πλειστηριασμό. Κάποιος θα τα πάρει λοιπόν.
Αυτό είναι το κλίμα στον Πειραιά και μέσα σ’ αυτό το σκηνικό πρέπει να δούμε και τη διαμάχη του κ. Βαγγέλη Βεντούρη με τον κ. Κώστα Αγαπητό.
Ο πατέρας των Βεντούρηδων, ο Κώστας Βεντούρης, ήταν βαρκάρης στην Κίμωλο. Μετέφερε με τη βάρκα του διάφορα πράγματα. Το 1959 απέκτησε το πρώτο του μότορσιπ 450 κόρων, που το παρέλαβε από την Περσία και το ονόμασε «Κίμωλος». Το ένα πλοίο έφερε το άλλο και μετά το 1970 βρέθηκε με έναν στόλο 10 φορτηγών πλοίων. Στην ακτοπλοΐα πρωτομπήκε το 1974 με το «Αγιος Γεώργιος». Πολλές φορές ταξίδευε ο ίδιος με τα καράβια του ως πλοίαρχος, γι’ αυτό και τον φωνάζουν «καπετάν Κώστα». Σήμερα είναι ο δημιουργός ενός μεγάλου στόλου φορτηγών και επιβατηγών πλοίων και χαίρει εκτιμήσεως στον Πειραιά ως αυτοδημιούργητος και ξύπνιος άνθρωπος. Μάλιστα πέρυσι αγόρασε και ένα φορτηγό από την εταιρεία του Ωνάση αντί 10 εκατ. δολαρίων. Εξακολουθεί και μένει στην Κίμωλο.
Η ίδια γνώμη δεν επικρατεί για τα παιδιά του.
Το 1986 ο καπετάν Κώστας είχε τη φαεινή ιδέα να μοιράσει στα τέσσερα αγόρια του τα έξι επιβατικά πλοία που είχε τότε και εκείνος να συνεχίσει τη δράση του στα ποντοπόρα. Ο Βαγγέλης, ο Αντώνης, ο Γιώργος, ο Χαράλαμπος από ‘κεί και πέρα άρχισαν τους μεταξύ τους διαπληκτισμούς και το μόνο που πέτυχαν ήταν να αμαυρώσουν το όνομά τους και να χάσουν τα καράβια τους καταχρεωμένοι. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Γιώργος Βεντούρης είχε βάλει πληρωμένη ανακοίνωση στις εφημερίδες όπου έλεγε πως δεν είχε καμία σχέση με τον αδελφό του Βαγγέλη. Από ‘κεί και πέρα μπλέκουν βουλιάγματα πλοίων, βόμβες, η «17Ν» κ.ο.κ.
Πάντως λέγεται ότι ο ικανότερος από τα αδέλφια Βεντούρη ήταν ο Βαγγέλης που πριν από τέσσερα χρόνια το όνομά του μετρούσε, όπως και της εταιρείας του Ventouris Sea Lines που ίδρυσε το 1987.
Είχε δώσει δείγματα δημιουργικού ανθρώπου. Γεννημένος στην Κίμωλο το 1959 προβαλλόταν ως ο συνεχιστής του έργου του πατέρα του. Εχει σπουδάσει μηχανολόγος στο North Eastern Michigan και ναυπηγός στο University of Michigan, μάλιστα είχε διατελέσει και Γραμματέας στην Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών.
Το μεγάλο πάθος του ήταν το επιβατικό-οχηματαγωγό «Παναγία Τήνου ΙΙ». Το πλοίο είχε μετασκευασθεί εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα και η μετατροπή του κόστισε 20 εκατ. δολάρια. Το πλοίο συνέδεε καθημερινά το λιμάνι του Πειραιά με τα νησιά της Σύρου, της Τήνου και της Μυκόνου, μια γραμμή που θεωρείται μεγάλης σημασίας για την ακτοπλοΐα και χρυσοφόρος. Το πλοίο μπορούσε να μεταφέρει 2.000 άτομα και 340 ΙΧ. Η ωριαία ταχύτητά του ήταν 22 μίλια την ώρα και έτσι κάλυπτε την απόσταση σε μικρό χρονικό διάστημα. Επιπλέον είχε εγκαταστήσει νέα συστήματα διάσωσης επιβατών.
Η εικόνα της Ευαγγελίστριας της Τήνου είχε μεταφερθεί εν πομπή σ’ αυτό το πλοίο, όπου είχε τελεσθεί αγιασμός και στη συνέχεια είχε γίνει η τοποθέτηση της εικόνας σε ειδικό προσκυνητάρι.
Την τελετή είχαν παρακολουθήσει πλήθη Τηνίων.
Φαίνεται όμως ότι η Παναγία δεν αρέσκεται σε τέτοιες τελέτες και το καμάρι του Βαγγέλη Βεντούρη δεν πήγε καλά.
Τέτοιο ήταν το πάθος του μ’ αυτό το καράβι που όταν γινόταν η μετασκευή του πήγαινε και παρακολουθούσε με τα κιάλια να δει αν όλα πάνε καλά.
Μετά απ’ αυτό το πλοίο ο Βαγγέλης Βεντούρης σχεδίαζε να πάρει δύο ακόμη, ανταγωνιστικά του «Παναγία Τήνου ΙΙ» και να εκσυγχρονίσει και τα άλλα έξι πλοία που είχε. Επίσης σχεδίαζε να διευρύνει τις δραστηριότητές του και σε άλλους, συγγενείς με τη ναυτιλία τομείς. Ποντοπόρα πλοία, κρουαζιερόπλοια ήταν υπό μελέτην.
Αυτά, επιχειρηματικά.
Αποδείχθηκε όμως ότι δεν έκανε καλή διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων του. Στην καλή εποχή του ασχολήθηκε και με τον Τύπο εκδίδοντας το περιοδικό «Κολτ», αμφιβόλου ποιότητας, που σύντομα έκλεισε. Ξόδεψε όμως και εκεί πολλά χρήματα ή, ως μη γνωρίζων τον χώρο, έπεσε θύμα επιτηδείων.
Οι άνθρωποι του Πειραιά αλλά και άνθρωποι της νύχτας τον χαρακτηρίζουν τσαμπουκά, μάγκα, άνθρωπο που του άρεσε το νταηλίκι και η επίδειξη. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι κυκλοφορούσε με υπερπολυτελή κάμπριο Μερτσέντες χρώματος μπορντό.
Ετσι, όταν χρεοκόπησε και ειδικά όταν το αγαπημένο του πλοίο «Παναγία Τήνου ΙΙ» θα έβγαινε στον πλειστηριασμό άρχισε να απειλεί προς όλες τις κατευθύνσεις. Μην τολμήσει κανείς και τ’ αγοράσει. Αυτό γιατί μέσα του πίστευε ότι δεν θα έχανε το πλοίο, θα τα κατάφερνε, θα έβρισκε χρήματα και θα το «χτυπούσε» αυτός στον πλειστηριασμό.
Η αλήθεια είναι ότι ένα τέτοιο χαρισματικό σκάφος όλοι το ήθελαν. Ολοι οι ανταγωνιστές του. Εχασα τα πάντα, έλεγε, αυτό το πλοίο δεν θα το χάσω. Ηταν η ναυαρχίδα του. Γι’ αυτό και όσοι ορέγονταν το πλοίο έκαναν πίσω. Ηθελαν, όπως λένε, να κοιμούνται με ανοιχτά παράθυρα σπίτι τους.
Είναι γεγονός λοιπόν ότι ο Βαγγέλης Βεντούρης εκτόξευε απειλές.
Αν τις πίστευε ή όχι, η Δικαιοσύνη θα το κρίνει.
Η υπόθεση έχει και πολιτικό σκέλος.
Οι Βεντούρηδες, λέγεται στον Πειραιά, τα δάνεια τα πήραν με υποστήριξη του ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Και αυτοί δεν φάνηκαν αχάριστοι. Αρκετούς «προεδρικούς» βοήθησαν στις εκλογικές εκστρατείες τους.
Λέγεται ότι μεταξύ των ενισχυθέντων είναι και ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, εξ ου και η παρουσία της κυρίας Μαργαρίτας Παπανδρέου στο πλευρό της κυρίας Χαράς Βεντούρη στη δικαστική διαμάχη της με τον αδελφό του κ. Βαγγέλη Βεντούρη Γιώργο.
Το ΠαΣοΚ όμως δεν είναι ίδιο σήμερα, ούτε το περιβάλλον του…
Η διαμάχη Γιώργου Βεντούρη και Χαράς Βεντούρη είναι πασίγνωστη και απασχόλησε όλα τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη.
Από ‘κεί και πέρα, και τα άλλα αδέλφια δεν είχαν συνδέσει το όνομά τους με ό,τι καλύτερο. Ο Χαράλαμπος… έπαιζε με τα όπλα και γενικώς τα παιδιά τού καπετάν Κώστα μάλλον στενοχωρούσαν τον πατέρα τους!
Οι Αγαπητοί είναι Μικρασιάτες. Ο παππούς Αντώνης είχε ασχοληθεί με τη θάλασσα από την εποχή που ζούσαν στη Μάκρη της Μικράς Ασίας. Το ίδιο και οι δυο γιοι του, ο Βασίλης και ο Γιάννης. Το ίδιο και τα παιδιά τους, ο Αντώνης και ο πυροβοληθείς Κώστας. Τα δύο εξαδέλφια έχουν χωριστές εταιρείες.
Ο κ. Αντώνης Β. Αγαπητός την εταιρεία Agapitos Lines και ο κ. Κώστας Ι. Αγαπητός την εταιρεία Agapitos Express Ferries.
Ο κ. Αντώνης Αγαπητός είναι ιδιαίτερα… αγαπητός στους ναυτιλιακούς κύκλους του Πειραιά και ο ίδιος αρνείται ότι απειλήθηκε από τον κ. Βαγγέλη Βεντούρη. Γεγονός είναι ότι στον Πειραιά είναι διάχυτη η φήμη περί του αντιθέτου και μάλιστα λέγεται πως γι’ αυτό και έκανε πίσω και δεν αγόρασε το «Παναγία Τήνου ΙΙ», παρ’ ότι το ήθελε.
Οπως και αν έχει η ιστορία ο… τολμηρός της οικογένειας αποδείχθηκε ο κ. Κώστας Αγαπητός, που «χτύπησε» το πλοίο στον πλειστηριασμό της Εθνικής Τράπεζας και το πήρε νομοτύπως.
Αυτό είναι που δεν άντεξε ο κ. Βεντούρης. Να βλέπει το καμάρι του σε χέρια ανταγωνιστή του παρ’ ότι είχε διαμηνύσει να μείνουν όλοι μακριά του.
Παραδοσιακοί ακτοπλόοι οι Αγαπητοί ήταν φυσικό να νοιάζονται για την επέκταση του στόλου τους.
Ο κ. Κ. Αγαπητός εν όψει της άρσης του καμποτάζ το 2004 πίστευε στον περιορισμό του κρατικού παρεμβατισμού και στην ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που θα έπρεπε πια να ανταγωνίζεται τα ξένα ακτοπλοϊκά πλοία τα οποία θα κατακλύσουν την ελληνική αγορά υπό ελεύθερες συνθήκες.
Με αυτό το σκεπτικό φρόντιζε να αυξάνει τον στόλο του, γεγονός που του επέτρεπε να διεκδικεί και μεγάλο μέρος της πίτας των Κυκλάδων, όπως περιγράψαμε στην αρχή.
Η οικογένεια Αγαπητού δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αγοράζει, με νόμιμες συνθήκες, πλοία που καθώς εκλειστηριάζονται το σίγουρο είναι ότι κάποιος θα τα αγοράσει.
Γεγονός είναι ότι διατηρούν μια καλή συνεργασία με την Εθνική Τράπεζα και υπάρχει γι’ αυτούς ευνοϊκό κλίμα.
Στον Πειραιά θέλουν να ελπίζουν ότι κάτι ανάλογο δεν θα ξαναγίνει, αν και κάποιοι πιο απαισιόδοξοι, καθώς η ιστορία Βεντούρη-Αγαπητού θα παίρνει τον δρόμο της, τηρούν τις επιφυλάξεις τους…
