Κάτι που µε κουράζει και µε αγχώνει στα σίριαλ «νέας γενιάς» που ανεβαίνουν στο Netflix και στο Disney+ είναι η ταχύτητα µε την οποία «τρέχουν». Η καταιγιστική ταχύτητα µε την οποία αλλάζουν οι σκηνές. Οι εξελίξεις (σηµαντικές αλλά και ασήµαντες) διαδέχονται η µία την άλλη αστραπιαία, χωρίς να µου αφήνουν ούτε για µερικά δευτερόλεπτα περιθώριο να βάλω τις σκέψεις µου σε τάξη, να επεξεργαστώ αυτό που βλέπω. Και µένω να χάσκω µε ανοιχτό το στόµα, χωρίς να έχω καταλάβει τι ακριβώς έγινε. Αν έχω παρέα, σπάω τα νεύρα των γύρω µου ρωτώντας τους διαρκώς «τώρα τι είπε;», «έγινε κάτι που δεν έπιασα;», «αυτός είναι ο κακός ή είναι ο αδελφός του, γιατί µου φαίνονται ολόιδιοι». Και ας µην είναι ολόιδιοι. Τέλος πάντων, ό,τι προφταίνω καταλαβαίνω, ό,τι προφταίνει πιάνει το µάτι µου. Γεγονός που µε έκανε να αρχίσω να αµφιβάλλω για τη διανοητική µου κατάσταση. Hµουν πάντα τόσο χαζός ή τώρα τελευταία το έπαθα; «Δεν είναι θέµα χαζοµάρας, είναι θέµα ηλικίας» µου είπαν οι (συνοµήλικοί µου) φίλοι µου. Mεγαλώνω. Οι κώδικες µε τη βοήθεια των οποίων παρακολουθώ και επεξεργάζοµαι όλα όσα εκτυλίσσονται γύρω µου, την ίδια τη ζωή, είναι οι κώδικες µιας παλαιότερης εποχής. Και δεν είναι πάντα ικανοί να µε βοηθήσουν να λειτουργήσω µε τις ταχύτητες της νέας εποχής, έτσι όπως φτάνουν και αυτοί στο σήµερα κουρασµένοι και παλιοµοδίτικοι. Θυµάµαι τη γιαγιά µιας φίλης, όταν ήµασταν παιδιά και παρακολουθούσαµε φανατικά τον «Ιππότη της ασφάλτου», να µας λέει, παρακολουθώντας µαζί µας µια σκηνή καταδίωξης, «µα πώς τη βλέπετε αυτή τη βλακεία µε αυτόν που όλο τρέχει; Δεν ζαλίζεστε;». Τώρα ήρθε η ώρα µου. Τώρα εγώ είµαι αυτός που δεν προλαβαίνει να παρακολουθήσει µε την απαραίτητη λεπτοµέρεια τις πτήσεις των υπερηρώων. Τι κάνω; Ξαπλώνω ζαλισµένος στον καναπέ µου και προσπαθώ να έρθω ξανά στα ίσια µου µε ένα παλαιότερο επεισόδιο από τη «Nanny», τα «Χρυσά κορίτσια», τα «Φιλαράκια» – τα σίριαλ που απευθύνονται στη γενιά µου. Η αλήθεια είναι πως από τότε που προβλήθηκε ο «Sherlock», µια από τις πρώτες σειρές που µε δυσκόλεψαν στην παρακολούθηση λόγω της ταχύτητας µε την οποία παρουσίαζαν τη σκέψη του ευφυούς ντετέκτιβ, µέχρι σήµερα που άρχισα να συχνάζω (ή µάλλον το επιχείρησα) στον κόσµο των υπερηρώων της Disney, έκανα πολλές φιλότιµες προσπάθειες να προσαρµοστώ στις ταχύτητες και στους χρόνους της νέας εποχής. Τελευταίως κατέθεσα τα όπλα. Οπως είχα κάνει και µε τα διαδικτυακά ψυχαγωγικά παιχνίδια όταν κατάλαβα πως ζητούσαν ταχύτητες (αντανακλαστικά) που δεν έπιανα µε τίποτε. Βλέπω την άνεση µε την οποία παίζουν τα παιδιά των φίλων µου, την ταχύτητα και την επιδεξιότητα µε τις οποίες κινούνται τα δάχτυλά τους στο πληκτρολόγιο του smartphone τους και τα θαυµάζω ως εντυπωσιακά δείγµατα της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, εκπροσώπους ενός ανώτερου από το δικό µου είδους ζωής. Επιστρέφω, σεµνά και ταπεινά, αν όχι στο «Μικρό σπίτι στο λιβάδι», έστω στο «The Crown», όπου όλα κυλoύν πιο οµαλά, µε ρυθµούς ανθρώπινους. «Αυτό είναι σίριαλ για την ηλικία µας» λέει ο Aρης. Αυτό.