Η ζωή είναι περίεργη. Oπως και η τέχνη. Δεν ανακαλύψαμε προφανώς την πυρίτιδα, αλλά, όπως και να το κάνουμε, έχει πάντα ενδιαφέρον όταν προκύπτει. Oπως συνέβη και με το Παιδί Τραύμα, ένα από τα πλέον γοητευτικά μουσικά projects της τελευταίας τετραετίας στην ελληνική ποπ.
Mε τους δύο πρώτους δίσκους που κυκλοφόρησε έγινε talk of the town διά της αλάνθαστης μεθόδου «από στόμα σε στόμα». Ετσι τόσο οι «Μυστικές χορευτικές κινήσεις» (2018) όσο και το «Θα καταστρέψω τον κόσμο» (2020) τον οδήγησαν στον πλανήτη «Επιτυχία». Χρόνια είχε η ελληνική ποπ να βρει τόσο άξιο εκπρόσωπο και πολύ περισσότερο έναν δημιουργό/καλλιτέχνη που μπορεί να μιλήσει απευθείας στο συναίσθημα του κοινού ανεξαρτήτως ηλικίας. Τα live και οι εμφανίσεις σε φεστιβάλ ήρθαν ως φυσική συνέχεια μιας πορείας με συνέπεια, αλλά το να γεμίζεις το Gagarin με δύο sold out βραδιές δεν είναι και το πιο εύκολο. Και όλα αυτά χωρίς το Παιδί Τραύμα να δείχνει το πρόσωπό του, χωρίς να εξηγεί ποιος είναι, χωρίς να γίνει μαϊντανός των συνεντεύξεων.
Η indie σκηνή βρήκε έναν από τους πλέον ευφάνταστους εκπροσώπους της, ο οποίος στην τρίτη του δουλειά, με τίτλο «Μέινστριμ» (2023, United We Fly), αποφάσισε να κλείσει το project της ανωνυμίας και να μας αποκαλύψει ποιος είναι. Ο Τάσος Καρτέρης, το Παιδί Τραύμα, ενηλικιώθηκε, παρουσιάζει την πιο μαζική, μελωδική δουλειά του έως τώρα και μας φανερώνει και το πρόσωπό του. Δεν σταματά όμως σε αυτά, αποκαλύπτει τον κόσμο του μέσα από τους στίχους, ψυχαναλύεται και μας ψυχαναλύει, στρέφει τη γραφή του στην ελληνική οικογένεια, χωρίς να αφήνει απ’ έξω τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Και να ήθελε να κρυφτεί, δεν θα μπορούσε. Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Με σπουδές Ψυχολογίας, όχι γιατί του άρεσαν τόσο αλλά επειδή αυτό «δήλωσε», ο Τάσος Καρτέρης μιλάει στο BHMAgazino για το γεγονός ότι δεν βιοπορίζεται μέσω της μουσικής: «Νομίζω ότι κάνει καλό στην ουσία εάν ξέρεις ότι δεν θα ζήσεις από τη μουσική. Aσε που είναι και απελευθερωτικό, γιατί δεν περιορίζεσαι να κυνηγάς την επόμενη επιτυχία, τον επόμενο δίσκο, το επόμενο live. Oχι, δεν έχεις άγχος. Δεν έχεις το άγχος αν αυτό που κάνεις θα πουλήσει ή όχι. Δεν εξαρτάσαι από το αν θα έχεις χιλιάδες κόσμο στη συναυλία σου. Από την άλλη, όμως, και η μουσική βιομηχανία σε αντιμετωπίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο όταν γνωρίζει ότι αυτό που κάνεις δεν το κάνεις για τα χρήματα. Μπορεί άλλοι να κερδίσουν χρήματα εις βάρος σου. Το ιδανικό θα ήταν να μπορείς να ζήσεις από τη μουσική. Αλλά δεν είναι πάντα εύκολο».
Ο Τάσος Καρτέρης πιστεύει ότι πρέπει να προσφέρεται βήμα έκφρασης στους δημιουργούς: «Δεν δίνονται ευκαιρίες σε ανθρώπους που το αξίζουν και έχουν πάρα πολλά χρόνια στον χώρο. Το ιδανικό θα ήταν να είσαι και ελεύθερος να κάνεις ότι γουστάρεις, χωρίς να φοβάσαι, χωρίς να κυνηγάς την επιτυχία για να βγάλεις λεφτά. Γιατί ο χρόνος που αφιερώνουμε κάποιοι άνθρωποι στην τέχνη με τα χρήματα που βγάζουν κάποιοι άλλοι είναι τρομερά δυσανάλογος. Aσε που κάποτε η τέχνη ήταν προνόμιο των πλουσίων. Τώρα που δεν είναι προνόμιο των πλουσίων, είναι σαν να πατάει σε αυτό η βιομηχανία. Σου λένε: Μην περιμένεις να βγάλεις λεφτά για τις άπειρες ώρες που θα δαπανήσεις. Το οποίο δεν είναι τόσο δίκαιο. Από την άλλη, ο καλλιτέχνης θέλω να είναι απελευθερωμένος, να μην κάνει πράγματα σώνει και καλά για να πουλήσει. Πρέπει να βρεθεί η χρυσή ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πάντα ότι ο καλλιτέχνης θέλει να επικοινωνήσει το έργο του. Οποιος δημιουργός λέει ότι αυτό που κάνει είναι μόνο για εκείνον μάλλον λέει ψέματα στον εαυτό του».
Σε αυτή την τετραετία το Παιδί Τραύμα είχε μια ιδιαιτέρως επιτυχημένη επικοινωνία με το κοινό του. Τώρα, αν το κοινό τον περίμενε ή βρήκε μια τομή στην indie pop σκηνή και εισήλθε σε αυτή, είναι κάτι που θα το δείξει το μέλλον. Χωρίς να έχει κάνει σπουδές μουσικής, κατά κάποιον τρόπο αυτοδίδακτος, έχει καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του σύμπαν, μακριά από συμβατικότητες. Μεγάλωσε στην Πάτρα, σπούδασε στην Αθήνα και από μικρός έγραφε τραγούδια: «Η σχέση μου με τη μουσική ήταν περισσότερο από την άποψη της σύνθεσης παρά από εκείνη του οργανοπαίχτη. Δεν είμαι πολύ καλός οργανοπαίχτης. Είμαι σχεδόν μέτριος. Κάποια στιγμή πέρασα μια δύσκολη εσωτερική φάση, έγραφα τραγούδια και οι φίλοι μου με προέτρεψαν να τα ανεβάσω σε μουσική πλατφόρμα. Από εκεί και πέρα το πράγμα πήρε τον δρόμο του. Στην αρχή μπήκα στο τριπάκι να μη δείχνω το πρόσωπό μου, να λέω οτι σημασία έχουν τα τραγούδια τα οποία αλληλεπίδρασαν με τον κόσμο. Φιλίες, έρωτες, απογοητεύσεις μετουσιώνονται σε στίχους ελληνικούς».
Κάπως έτσι οδηγήθηκε στο concept LP «Μέινστριμ». Mια περιδίνηση στην αγάπη και στον έρωτα με παιδικότητα και κυνισμό. Απλές και όχι απλοϊκές ιστορίες που λειτουργούν λυτρωτικά για τον δημιουργό και τους ακροατές: «Το να γράφω αυτό που γουστάρω, επειδή γουστάρω να το γράψω κι ας μη γίνει τίποτα, με εμπνέει. Ισως με απελευθερώνει περισσότερο καλλιτεχνικά… Είναι σαν να μου ψιθυρίζει κάποιος στο κεφάλι τους στίχους. Σε αυτό το άλμπουμ προσπαθώ να εισέλθω στα μυστικά μιας οικογένειας, να αποκαλύψω την ιστορία της, να γίνω μέλος της. Θέλω να πηγαίνω κόντρα στο σύστημα και στην κοινωνία της στιγμής».
Ο Τάσος Καρτέρης δεν συνδέει την επιτυχία με μετρικά συστήματα. «Επιτυχία είναι να είσαι καλά και να είσαι ειλικρινής. Oσο κοινότοπο και αν ακούγεται, όταν είσαι ειλικρινής είσαι ευτυχισμένος. Η επιτυχία εξαργυρώνεται σε συναισθήματα. Αλλωστε σήμερα μπορεί να αρέσεις και αύριο όχι».
ΙΝFO
Indie Playground Festival – Διήμερο μουσικό φεστιβάλ στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου: Playground 260 στην Πειραιώς, την Τετάρτη 26/7 (Παιδί Τραύμα / The Steams / Godsleep) και την Πέμπτη 27/7 (Lost Bodies / Γιώργος Καρράς / Dury Dava). Οι πόρτες ανοίγουν στις 20.00.
