Δύο συναυλίες στην Αθήνα – στις 18 Δεκεμβρίου, στο θέατρο Παλλάς, στις 18.00 και στις 21.00 – και μία στη Θεσσαλονίκη – την επόμενη ημέρα, στο Μέγαρο Μουσικής της πόλης – θα δώσει ο Γιώργος Περρής προκειμένου να ζεστάνει την ατμόσφαιρα για τις γιορτές που πλησιάζουν ολοταχώς. Εκλεκτοί καλεσμένοι του οι Puppini Sisters, το μοναδικό φωνητικό τρίο με ρετρό ήχο από την Αγγλία, και ο νεαρός βιολονίστας Ιωάννης Νίκολης.

«Αφετηρία για τις παραστάσεις μου είναι ο χριστουγεννιάτικος δίσκος που έβγαλα πέρυσι με τίτλο «The Most Wonderful Time Of The Year!» και που επανακυκλοφόρησε πρόσφατα με τέσσερα νέα τραγούδια» εξηγεί.

«Οι συναυλίες μου, ωστόσο, δεν θα είναι αμιγώς εορταστικές, παρόλο που αυτό το ρεπερτόριο το θεωρώ σπουδαίο και δεν το υποτιμώ καθόλου, δεν το αντιμετωπίζω ως ελαφρύ, άλλωστε πρόκειται για δημιουργίες που έχουν αντέξει εδώ και αιώνες ή δεκαετίες, για κλασικά και διαχρονικά κομμάτια. Σε αυτές τις εμφανίσεις θα ερμηνεύσω επίσης κάποια κομμάτια από γνωστά μιούζικαλ, από το δικό μου προσωπικό ρεπερτόριο και από ταινίες του σινεμά, μερικά από τα οποία ποτέ δεν περίμενα ότι θα τα ερμήνευα.

Μαζί μου στη σκηνή θα βρεθούν και οι Puppini Sisters που ο περισσότερος κόσμος τις ανακάλυψε χάρη στη συνεργασία τους με τον Μάικλ Μπουμπλέ, όμως εδώ και 20 χρόνια έχουν γυρίσει όλον τον κόσμο και έχουν διαγράψει τη δική τους πορεία και είμαι πολύ χαρούμενος που ανταποκρίθηκαν, και μάλιστα πολύ άμεσα, στην πρότασή μου, μου φαίνονται πάντα πολύ ωραίες οι συνεργασίες με καλλιτέχνες από το εξωτερικό. Στα live θα συμμετάσχει και ο νεαρός βιολονίστας Ιωάννης Νίκολης, ένα σπάνιο ταλέντο, με τον οποίο θα κάνουμε δύο ντουέτα-έκπληξη για φωνή και βιολί».

Τον ρωτάω ποια είναι τα δικά του αγαπημένα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. «Υπάρχει ένα γαλλικό τραγούδι, το «Petit Papa Noël», που με πηγαίνει πίσω στα παιδικά μου χρόνια και του έχω αδυναμία. Γενικότερα, θα ξεχώριζα το «Ave Maria» του Σούμπερτ, που μου δημιουργεί μια παράξενη αίσθηση ασφάλειας».

Με τι άλλο έχει ταυτίσει τις γιορτές; «Δεν μπορώ να κάνω Χριστούγεννα χωρίς το στολισμένο δέντρο, κάθομαι το βράδυ και το χαζεύω με τα λαμπιόνια αναμμένα και μου γεννά την ελπίδα ότι υπάρχει ακόμη κάπου ένα κομμάτι παιδικής αθωότητας που έμεινε αλώβητη από τον κυνισμό της ενηλικίωσης. Μου αρέσουν επίσης τα μεγάλα γιορτινά τραπέζια, το να μαγειρεύω για τους κοντινούς μου ανθρώπους, αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να τους εκφράζω την αγάπη μου».

Κερδίζοντας την ελευθερία

Ο δημοφιλής τραγουδιστής έχει ηχογραφήσει νέο υλικό, το οποίο δεν θα αργήσουμε να ακούσουμε. «Πρόκειται για τον πρώτο μου δίσκο με νέο υλικό εδώ και τέσσερα χρόνια. Θα είναι μια πολυσυλλεκτική δουλειά, με τη συμμετοχή πολλών αγαπημένων ανθρώπων και δημιουργών. Η όλη διαδικασία εύρεσης των τραγουδιών και ηχογράφησής τους ήταν μια ιδιαίτερη περιπέτεια γιατί για πρώτη φορά στην καριέρα μου δεν είχα τελείως ξεκάθαρη εικόνα για το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ξεκίνησα σε ένα χάος, κυκλοφόρησα το περασμένο καλοκαίρι το «Θα σ’ αγαπώ», ένα γαλλικό τραγούδι της Μπαρμπαρά Πραβί στο όποιο έβαλε ελληνικούς στίχους η Λήδα Ρουμάνη, και άρχισαν να μου στέλνουν κομμάτια διάφοροι άνθρωποι που εκτιμώ και αγαπώ πολύ. Νομίζω πως για πρώτη φορά μέσα στα τραγούδια δεν έχω φιμώσει το συναίσθημα. Από την ανασφάλειά μου εστίαζα ανέκαθεν στο τεχνικό κομμάτι, στο να ακούγεται η φωνή τέλεια, κάτι που μπορεί μερικές φορές να αποδυναμώσει τη συγκίνηση. Τώρα πολύ συνειδητά έκανα το αντίθετο και ανυπομονώ να κυκλοφορήσει το άλμπουμ».

Του λέω πως μου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεται σε φάση ενδοσκόπησης. Τον ρωτάω τι έχει συνειδητοποιήσει για τον εαυτό του τα τελευταία χρόνια. «Κατάλαβα πως όσο κι αν έχεις ραγίσει, όσο κι αν νομίζεις ότι σε έχουν διαλύσει κάποιες καταστάσεις, είσαι απλώς ραγισμένος, δεν έχεις σπάσει. Και οι άνθρωποι γύρω σου που σε νοιάζονται πραγματικά μπορούν να σε βοηθήσουν να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Εμαθα επίσης ότι είναι πολύ σημαντικό να σκαλίζεις μέσα σου και να βλέπεις τι σου συμβαίνει. Λέω συχνά κάτι, τελευταία: αν δεν βλέπεις τη σκιά σου τότε δεν στέκεσαι στο φως και πρέπει να μετατοπιστείς. Εχω μπει συνειδητά σε μια προσπάθεια, επίπονη και πειθαρχημένη, να κερδίσω την ελευθερία μου».

Ο Γιώργος Περρής κρατούσε πάντα ένα κάπως διακριτικό και χαμηλόφωνο προφίλ στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Ηταν και αυτό μια συνειδητή επιλογή; «Δεν ήθελα ποτέ να επιβάλω την παρουσία μου, ήθελα να με επιλέξουν οι ακροατές. Ετσι διαμορφώθηκε ο τρόπος με τον οποίο παρουσίαζα τη δουλειά μου, η επιθετική προώθηση δεν μου αρέσει. Και παρότι μεγαλώνοντας ξέρω πια από πού προέρχεται αυτή η ανάγκη, έχω καταλάβει πως αποτελεί δομικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου. Θεωρώ πολύτιμη τη δική μου ελευθερία, όπως και πριν, εξού και με νοιάζει να σέβομαι την ελευθερία του κοινού.

Τους καλλιτέχνες της δικής μου γενιάς που εργάζονται σε μια συγκυρία χωρίς κραταιά μουσική βιομηχανία το κοινό τούς επιλέγει, και μάλιστα πολύ συνειδητά, και αυτό μόνο παράσημο μπορεί να είναι. Δεν ακολούθησα ποτέ τις μόδες και νομίζω ότι αυτό μού επέτρεψε να βρίσκομαι εδώ σήμερα. Με νοιάζει η βασική ουσία του τραγουδιού, το ότι κάποιος σου λέει μια ιστορία με τη φωνή του και σου δίνει τη δυνατότητα να ταυτιστείς μαζί του, κάτι που οι άνθρωποι θα το έχουν πάντα ανάγκη».

Υπάρχει και κάτι στη μουσική που θα ξαφνιαζόμασταν να μάθουμε ότι του αρέσει πολύ; «Αν και γενικώς η αμερικανική ποπ δεν με συγκινεί ιδιαίτερα, έχω μια πολύ μεγάλη αγάπη για την Μπίλι Αϊλις, τη θεωρώ σπάνια περίπτωση καλλιτέχνη, θα τολμούσα να τη χαρακτηρίσω Τζόνι Μίτσελ της εποχής μας. Και η Μάιλι Σάιρους μου αρέσει, για την αγριάδα της».