«Ο,τι μπορώ να κάνω για τον Περικλή θα το κάνω με όλη μου την καρδιά» λέει ο Σάββας Χαρ. Σεϊμανίδης , ένας παλιός συμμαθητής του Περικλή Βουσολίνου, ενός εκ των πρωταγωνιστών του πρόσφατου ρεπορτάζ του «Βήματος»  για τους άστεγους στους δρόμους της πρωτεύουσας και τις προσωπικές τους ιστορίες.

Ο Σάββας Χαρ. Σεϊμανίδης καθώς και η υπόλοιπη παρέα του Περικλή Βουσουλίνου από το σχολείο τον αναγνώρισαν διαβάζοντας το ρεπορτάζ και χωρίς δεύτερη σκέψη απευθύνθηκαν στην εφημερίδα για να μπορέσουν να τον ξαναβρούν και να τον βοηθήσουν.

Παράλληλα, εκτός από τους στενούς φίλους του Περικλή, έγινε κινητοποίηση από την Ενωση Αποφοίτων της Λεοντείου Σχολής (του παλιού του σχολείου) για να βρεθεί ένα σπίτι να μείνει. Μέσα σε λίγες ώρες, μάλιστα, βρέθηκε συναπόφοιτος που θα μπορούσε να βρει δωρεάν κατάλυμα στον Περικλή Βουσολίνο, δίνοντας του πίσω μια ζωή που νόμιζε πως ήταν χαμένη.

Και η αναζήτηση ξεκίνησε. Μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι εκπρόσωποι του κέντρου υποδοχής και αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων, που είχαν εντοπίσει αρχικά τα σημεία στα οποία κινούνταν ο Περικλής Βουσολίνος και τους χώρους στους οποίους περνούσε τα βράδια του, δεν τον είχαν βρει. Ωστόσο, η αναζήτησή του συνεχίζεται, με όλη την παρέα του Περικλή από το σχολείο να αγωνιά για να τον βοηθήσει να σταθεί ξανά και πάλι στα πόδια του.

Ο Περικλής Βουσολίνος μίλησε πριν από 3 εβδομάδες στο «Βήμα» και διηγήθηκε την ιστορία του, εξηγώντας το πώς κατέληξε να μένει στον δρόμο στα 69 του χρόνια. Το 1974 αποφοίτησε από το σχολείο και σπούδασε Κτηνιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ ακολούθησαν σπουδές στην Ιατρική, στο Μονπελιέ της Γαλλίας.

«Το ξέραμε ότι ο Περικλής θα γινόταν γιατρός. Το είχε βάλει στόχο και όλοι ήξεραν ότι θα τον πετύχει» μας λέει ο Γιάννης Κουσουράκος, συμμαθητής του Περικλή. «Ηταν φοβερός μαθητής, πολύ έξυπνος. Του άρεσε πολύ η φυσική, το σκάκι και το ποδόσφαιρο. Παίζαμε κάθε πρωί στο προαύλιο του σχολείου μας, στη Λεόντειο Σχολή της Νέας Σμύρνης, λίγο πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι για μάθημα» συνεχίζει.

Από το 2007, που έχασε τη μητέρα του, ζούσε μόνος του στο πατρικό του σπίτι. «Ηταν το σπίτι της ζωής μου» είχε πει ο Περικλής Βουσολίνος στο «Βήμα», για να συνεχίσει: «Είχα πολλά βιβλία και πίνακες». Ωστόσο, πριν από 6 μήνες το σπίτι του πήρε φωτιά και από τότε βρέθηκε στον δρόμο, καθώς το μόνο του εισόδημα είναι η πενιχρή αναπηρική του σύνταξη.

Ο Σάββας Χαρ. Σεϊμανίδης ήταν κολλητός φίλος με τον Περικλή. «Ηταν σαν αδελφός μου. Ηταν πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, σκεπτόμενος, κάναμε μαζί μακρές συζητήσεις για λογοτεχνία, ιστορία, πολιτική. Μαζί κάναμε πολλή παρέα μέχρι το 1983. Μετά εγώ έφυγα για τη Γαλλία και βρισκόμασταν μία φορά τον χρόνο, μέχρι το 1995 που μιλήσαμε για τελευταία φορά. Εκτοτε, όταν καλούσα στο τηλέφωνό του έβγαινε ο τηλεφωνητής. Από τότε δεν είχαμε καμία επαφή».

Η παλιά παρέα του Περικλή γνωρίζει πως ο καθένας μπορεί να βρεθεί στη θέση του. «Δεν είναι πάντα επιλογή, δεν είναι πάντα αδυναμία, είναι συγκυρίες, λάθη, στιγμές».

Η φωνή του Σάββα Σεϊμανίδη δεν έχει ούτε οίκτο ούτε λύπηση. Εχει τρυφερότητα και ενδιαφέρον. Μιλάει για τον «αδελφό» του σαν να ήταν χθες. Για τα διαλείμματα, τα πειράγματα και τις εκδρομές τους. «Επεσα από τα σύννεφα. Δεν μπορείς εύκολα να φανταστείς ότι κάποιος που κάποτε ήσασταν τόσο κοντά αντιμετωπίζει τέτοιες δυσκολίες. Θα βοηθήσω με οποιονδήποτε τρόπο» συμπληρώνει.