Το τραπεζικό κραχ δεν επέπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στην «ακμάζουσα» ελληνική οικονομία. Τα σημάδια μιας επερχόμενης δυναμικής αμφισβήτησης του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος ήταν εμφανή από καιρό.
«Το Βήμα», πριν από τρεις εβδομάδες, στο φύλλο της 16ης Σεπτεμβρίου, από αυτήν εδώ τη στήλη και με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Χωρίς Τράπεζες», είχε περιγράψει το πρόβλημα και είχε προειδοποιήσει για τα επερχόμενα.
Σημειώναμε τότε ότι «…οι επίσημες αρχές παραμένουν βραδυφλεγείς, τα όποια μέτρα εξυγίανσης του πιστωτικού τομέα εφαρμόζονται με εξαιρετική βραδύτητα και οι διοικήσεις των τραπεζών μοιάζουν δέσμιες και ακινητοποιημένες σε έναν φαύλο κύκλο πολιτικού κόστους και διαχειριστικής αδράνειας».
Υπογραμμίζαμε δε ότι «το τελευταίο διάστημα οι τράπεζές μας βυθίζονται σχεδόν καθημερινά σε κύκλο χρηματιστηριακής απαξίας, εξαιτίας της αβελτηρίας και του διατηρούμενου υψηλού κόστους». Και καταλήγαμε ότι «αυταπάτες πλέον δεν χωρούν, ούτε ψευδαισθήσεις», τονίζοντας ότι «το ελληνικό τραπεζικό σύστημα χρήζει επείγουσας αναδιάρθρωσης και ανασυγκρότησης, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις».
Με τη δημοσιοποίηση των εξαμηνιαίων λογιστικών καταστάσεων των πιστωτικών ιδρυμάτων φανερώθηκαν στον μέγιστο βαθμό οι αδυναμίες και η καχεξία που χαρακτηρίζουν την πιστωτική αγορά, με εμφανείς προεκτάσεις σε ολόκληρη την οικονομία.
Οι τράπεζές μας, δεσμευμένες όπως είναι από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, με πενιχρά διαθέσιμα κεφάλαια, ελάχιστα έσοδα και την οικονομία αναιμική, χωρίς δυναμισμό και δημιουργία, δεν μπορούσαν παρά να γίνουν αντικείμενο πίεσης από τις αδημονούσες αγορές.
Η εικόνα μάλιστα θόλωσε έτι περαιτέρω με την αποκάλυψη του μεγέθους της απάτης της Folli Follie και τη γενίκευση της αμφισβήτησης των εταιρικών λογαριασμών και στοιχείων, αλλά και των μεθόδων που διέπουν την εταιρική διακυβέρνηση στην Ελλάδα.
Και σχεδόν «μαύρισε» όταν η κυβέρνηση έδειξε με όλους τους τρόπους ότι ορίζεται κυρίως από εκλογικές επιδιώξεις και πολιτικούς σκοπούς παρά από οτιδήποτε άλλο.
Η επιλογή και μόνο του κ. Φλαμπουράρη ως υπευθύνου των τραπεζών επιβεβαίωσε στους πάντες και ιδιαιτέρως στις ευαίσθητες και αυστηρές αγορές ότι η Ελλάδα εισέρχεται σε φαύλο και διαβρωτικό των πάντων πολιτικό – εκλογικό κύκλο.
Ο συνδυασμός λοιπόν γεγονότων, συνθηκών και ανεύθυνων επιλογών φανέρωσε με οξύ τρόπο το πρόβλημα των τραπεζών. Και δεν χωρεί δε αμφιβολία ότι από τη στιγμή που φανερώθηκε θα έρχεται και θα επανέρχεται ως άλλη χαίνουσα πληγή.
Κατανοούμε την αγωνία των τραπεζών και το δώρο χρόνου που διεκδικούν από τις αγορές ώστε να ευοδωθούν οι προσπάθειες εξυγίανσης και ανασυγκρότησης. Ουδείς άλλωστε επιχαίρει για αυτή την επαναλαμβανόμενη βουτιά της οικονομίας και της χώρας από κρίση σε κρίση και από αμφισβήτηση σε αμφισβήτηση.
Ωστόσο οφείλουν άπαντες να αντιληφθούν πως ούτε η θέση της χώρας ούτε η επικρατούσα γενικευμένη αστάθεια στην Ευρώπη και στον κόσμο επιτρέπουν πολιτικά παίγνια και κόλπα.
Η κατάσταση δεν θα αλλάξει χωρίς αφοσίωση στην εξυγίανση, χωρίς ριζοσπαστικές λύσεις που θα συνοδεύονται από οργανωμένη στροφή στην παραγωγή και στην ανάπτυξη, με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, της οικονομίας και των πολιτών της.
Ο Πρωθυπουργός και οι φίλοι του δεν μπορούν, προς χάριν της φθαρμένης και αναποτελεσματικής εξουσίας τους, να παίζουν άλλο με τις τύχες της χώρας και του λαού της.
Είτε θα αφοσιωθούν στον σκοπό της εξόδου από την κρίση είτε – αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν – να αποσυρθούν…
ΤΟ ΒΗΜΑ
