H αίσθηση που έχουμε πολλοί από εμάς που παρατηρούμε και καταγράφουμε τα δημόσια πράγματα, είναι ότι η χώρα μοιάζει να έχει μπει στον «πάγο». Το ζήτημα εδώ και πολύ καιρό δεν είναι μόνο το τι κάνει η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση, το ζήτημα είναι ότι μοιάζουν να κωφεύουν ανεξάρτητες αρχές, ενίοτε η Δικαιοσύνη, ακόμη όμως και τα συνδικαλιστικά όργανα που φαίνεται να έχουν παραιτηθεί από τον ρόλο τους και τη θέση τους.
Πραγματικά είναι άξια απορίας η απάθεια που επιδεικνύουν τα δημοσιογραφικά συνδικαλιστικά όργανα μπροστά στις ειδήσεις ότι πολιτικά πρόσωπα ζητούν τις απολύσεις δημοσιογράφων που πιθανότατα τους έχουν ασκήσει κριτική. Απολύσεις έχουν ζητήσει μέσα στις προηγούμενες δεκαετίες πολλοί πολιτικοί προερχόμενοι και από τη ΝΔ και από το ΠαΣοΚ και από τον ΣΥΡΙΖΑ και αφορούσαν δημοσιογράφους που κατά τη γνώμη τους τοποθετούνταν στο αντίπαλο στρατόπεδο, είτε «δεξιόστροφο» είτε «αριστερόστροφο». Αυτό δεν είναι μυστικό.
Είναι πάρα πολλοί δυστυχώς οι συνάδελφοι που έχουν να αφηγηθούν μια ιστορία για την ημέρα που γύρισαν στο γραφείο τους και τους ανακοινώθηκε ότι ο τάδε υπουργός έχει ζητήσει την απόλυσή τους ή ακόμη χειρότερα ο τάδε πολιτικός αρχηγός. Πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ συναδέλφους που κάλυπταν το υπουργείο Εσωτερικών, το Δικαιοσύνης ή και κόμματα στο πλαίσιο του πολιτικού ρεπορτάζ.
Σε κάποιες περιπτώσεις υποδειγματικά τα μέσα ενημέρωσης επέδειξαν αντοχές και προστάτευσαν τις θέσεις εργασίας. Σε άλλες όμως, οι δημοσιογράφοι έχασαν τη δουλειά τους. Η είδηση εδώ δεν είναι ότι οι πολιτικοί θέλουν να παρεμβαίνουν στα μέσα, η είδηση εδώ είναι ότι οι δημοσιογράφοι δεν προστατεύονται ούτε από τα συνδικαλιστικά τους όργανα.
Θα πει κάποιος, μα γνωρίζουν οι συνδικαλιστές τι έχει συμβεί; Κι αν οι πληροφορίες διακινούνται δημόσια; Εκεί δεν πρέπει κάποιος να διερευνήσει αν όσα γράφονται έχουν πραγματικά συμβεί; Κι αν οι δημοσιογράφοι λοιδορούνται δημόσια σήμερα από έναν κομματικό στρατό που στηρίζει τη Νέα Δημοκρατία και πριν από μερικά χρόνια από κομματικό στρατό που στήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ; Η στάση Πόντιου Πιλάτου που τηρούν τα δημοσιογραφικά συνδικαλιστικά όργανα αποτελεί μια ακόμη πινελιά στη θεσμική υποβάθμιση που συντελείται συνολικά στη χώρα.
Συμβάλλει στην υποβάθμιση των όρων άσκησης του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, ενισχύει τη συνολική δυσπιστία στους θεσμούς. Συμβάλλει στη στρεβλή λειτουργία των συμμετεχόντων στην πολιτική διαδικασία υπό την ευρεία έννοια και ως εκ τούτου τελικά καταλήγει να προσφέρει κακές υπηρεσίες στους πολίτες. Ας ρίξουμε μια ματιά και στα στοιχεία που δημοσιεύουν οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα, με την Ελλάδα να καταγράφει την τελευταία θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών στην ελευθερία του Τύπου για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά.
