Παρακολούθησα, εκ καθήκοντος, την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού κ. Τσίπρα στο «Παλλάς». Εκ του μακρόθεν φυσικά, αλλά η κάλυψη των ραδιοτηλεοπτικών μέσων δεν νομίζω ότι μου άφησε κενά. Οι περισσότεροι εξ ημών, και υποθέτω και εξ υμών, εστίασαν στις μελλοντικές κινήσεις του κ. Τσίπρα, και ειδικότερα στη διαφαινόμενη πρόθεσή του να δημιουργήσει έναν υπερτοπικό πολιτικό φορέα ο οποίος θα εκφράζει (αυτό τουλάχιστον φιλοδοξεί ο «ιδρυτής» του) τη λεγόμενη προοδευτική παράταξη.
Και με όχημα αυτόν τον φορέα, ο οποίος λογικά θα εκτείνεται από τις παρυφές του ΚΚΕ ως το πολιτικό κέντρο, θα διασώσει τη χώρα και τον λαό, από τα νύχια της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Αυτό το τελευταίο, περί «νυχιών» κ.λπ., το καταγράφω ποιητική αδεία, αν και ο πρώην πρωθυπουργός, στην ομιλία του, κάπου εκεί το πήγαινε το πράγμα. Οτι η χώρα κυβερνάται από ένα ανάλγητο καθεστώς, με επικεφαλής έναν πρωθυπουργό ο οποίος ανέχεται τη διαφθορά, συγκατανεύει, αν δεν διατάσσει, την παραβίαση θεμελιωδών κανόνων του κράτους δικαίου και των θεσμών, ευνοεί την πλουτοκρατία, αδιαφορεί για τη διαρκή αποψίλωση του γλίσχρου εισοδήματος της μέσης ελληνικής οικογένειας, αποδέχεται την υποβάθμιση της υγείας, της παιδείας, του κοινωνικού κράτους.
Με δυο λόγια, ότι ο λαός βιώνει τις επιπτώσεις μιας ανεπίτρεπτης παρακμής, αλλά δεν πρέπει να μεμψιμοιρεί. Ούτε να γονατίζει και να ανησυχεί. Οπου να ‘ναι, ξεκινάει η μεγάλη, πανεθνική προσπάθεια για την ανοικοδόμηση της χώρας, και άρα το μόνο που έχει να περιμένει από εδώ και πέρα, και αφού παραμεριστεί από την εξουσία η σημερινή κυβέρνηση, είναι «καλύτερες μέρες»!
Φυσικά με τον κ. Τσίπρα επικεφαλής! Δεν τίθεται θέμα ως προς αυτό. Οπως το τόνισε, η αντιπολίτευση, εν συνόλω δε, είναι μια παρέα άκυρων και άχρηστων ηγετίσκων, η οποία αδυνατεί να φέρει σε πέρας το μεγάλο έργο. Αλλά και ως προς αυτό, δεν πρέπει να ανησυχεί ο λαός. Το συνολικό κενό, θα το καλύψει – μόνος! – ο ηγέτης Τσίπρας. Διαθέτει την εμπειρία, το κύρος, την πολιτική πρόταση και την αναγκαία διείσδυση στο εκλογικό σώμα.
Αυτά υποστήριξε, αυτά περιέγραψα, ίσως και με έναν διασταλτικό τρόπο, όμως το ερώτημα, το κύριο ερώτημα που ανέκυψε, μετά την εκδήλωση της Τετάρτης στο «Παλλάς», είναι ένα και μοναδικό:
– Γιατί θέλει να μας σώσει ο κύριος Τσίπρας, υποδυόμενος έναν ουρανοκατέβατο Μεσσία;
Η εύκολη απάντηση είναι ότι πρόκειται για ένα τυπικό πρόβλημα επαγγελματικού προσανατολισμού! Εχει μόλις περάσει το κατώφλι των 50, και όντας πολιτικό όν, θα του ήταν εντελώς αφόρητο να υποδύεται τον άλαλο βουλευτή για τα επόμενα 25 χρόνια, όσο λογικά είναι το προσδόκιμο της πολιτικής του καριέρας. Εναν ακόμη «παρίσταμαι και χαιρετίζω», από τους τόσους που έχει να επιδείξει η πολιτική τάξη της χώρας.
Μια δεύτερη, είναι ότι επιδιώκει να λύσει παλιούς λογαριασμούς. Με αντιπάλους του στην πολιτική, ακόμη και μέσα στο κόμμα του οποίου υπήρξε αρχηγός, με οικονομικούς παράγοντες που τους «είδε» πίσω από το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, με ΜΜΕ που δεν τον στήριξαν τότε και φυσικά με δημοσιογράφους που δεν υποτάχθηκαν στην εξουσία του την περίοδο της παντοδυναμίας του.
Μια τρίτη, είναι η αδήριτη ανάγκη του να επιβεβαιώσει στοιχεία του χαρακτήρα του, όπως η αλαζονεία, η έπαρση, η φιλαυτία, ο ναρκισσισμός, η πολυπραγμοσύνη, τόσο σύμφυτη με την ημιμάθεια.
Οτιδήποτε και να ισχύει πάντως, υπάρχει μια κοινή συνισταμένη για όλα αυτά, σε σχέση με τις προθέσεις του: ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να επικαλεστεί τίποτα το καινούργιο. Δεν μπορεί να φέρει την απαιτούμενη αλλαγή στη χώρα, γιατί πολύ απλά, στα 4½ χρόνια της διακυβέρνησής του, έδωσε τέτοια και τόσα δείγματα γραφής παντού, που στην πραγματικότητα είναι καμένο χαρτί!
Πολλοί, και ο ίδιος κυρίως, και για ευνόητους λόγους, στέκονται στο τι συνέβη κατά το πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και παραβλέπουν τα υπόλοιπα 4 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ο λαός βίωσε μια άνευ προηγουμένου κατάρρευση κάθε παραδεκτού κανόνα – παντού. Στην καθημερινότητά του, στην επαφή του με το κράτος, στη σχέση του με τις δομές της Πολιτείας. Η εκδήλωση της Τετάρτης ξύπνησε στο συλλογικό υποσυνείδητο μνήμες αποτρόπαιες για την περίοδο που βρέθηκε στην εξουσία. Τέτοιες που το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», το οποίο δόνησε κάποια στιγμή την αίθουσα, με μια ελαφρά παράφραση θα μπορούσε να είναι «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Τσίπρας στην εξουσία».
Και δεν αλλάζει αυτό, παρόλο που εκείνος προσβλέπει στη συλλογική αμνησία προκειμένου να υπηρετήσει τους σκοπούς του. Κατ’ εμέ, ίσως πριν κάνει οτιδήποτε, ας εντρυφήσει στο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης». Πιθανόν να αναγνωρίσει τον εαυτό του, στους στίχους του ποιητή:
Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ενας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Ελληνας,
έμαθ’ επάνω κάτω σαν
τους Ελληνας να φέρεται·
κι έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην
εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς
δεινούς τα ελληνικά,
κι οι Αλεξανδρινοί
τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειό τους,
οι απαίσιοι.
