Οταν η κοινή γνώμη συγκλονισμένη παρακολούθησε τη φρικιαστική ιστορία της Ρούλας Πισπιρίγκου με τις δολοφονίες των παιδιών της, για τις οποίες καταδικάστηκε από τη Δικαιοσύνη και εκτίει την ποινή της, τότε η πολιτεία κατάλαβε, δυστυχώς, για πρώτη φορά ύστερα από δεκαετίες, τι μπορεί να συνέβαινε στις ιατροδικαστικές υπηρεσίες.
Λίγο αργότερα μία δεύτερη υπόθεση, εκείνη της Ειρήνης Μουρτζούκου, επανέφερε με τραγικό επίσης τρόπο τη λειτουργία των ιατροδικαστικών υπηρεσιών, καθώς στις περιπτώσεις αυτές άλλα έγραφαν για τον θάνατο των παιδιών οι ιατροδικαστικές εκθέσεις και άλλα ίσχυαν. Με άλλα λόγια οι ιατροδικαστικές εκθέσεις είχαν αποδώσει σε παθολογικά αίτια τον θάνατο των παιδιών της Πισπιρίγκου, ενώ εκείνα είχαν δολοφονηθεί, όπως αποφάσισε η Δικαιοσύνη.
Αν αυτά ήταν σοκαριστικά ως γεγονότα για τους πολίτες, η κατάσταση της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας, όπως περιγράφηκε, όχι από δημοσιογραφική έρευνα, αλλά από τον ίδιο τον υπουργό Δικαιοσύνης Γιώργο Φλωρίδη, είναι πραγματικά ανατριχιαστική. Τι είπε, με δύο λόγια, ο υπουργός παρουσιάζοντας τη νέα δομή της Ιατροδικαστικής και τις αλλαγές που έγιναν και πράγματι δημιούργησαν «εξ υπαρχής», όπως τόνισε, μια σύγχρονη υπηρεσία.
Ας πάμε στο τι είπε ο υπουργός. Η Ιατροδικαστική Υπηρεσία που ιδρύθηκε το 1910, λειτουργούσε ως πριν από έναν χρόνο χωρίς πρωτόκολλα, δηλαδή οι εκθέσεις των ιατροδικαστών συντάσσονταν χωρίς κανόνες. Οι υποδομές των ιατροδικαστικών υπηρεσιών ήταν φρίκη. Ανθρώπινες σοροί σε σακούλες πεταμένες στο πάτωμα, χαρτιά, σκουπίδια, ακαταστασία, έλλειψη προσωπικού, ανοργανωσιά, έλλειψη κάθε ελέγχου και καμία ιεραρχική δομή. Μία υπηρεσία, όπως τη χαρακτήρισε ο υπουργός, «σε διάλυση». Μάλιστα, όταν αναφέρθηκε στο πρόγραμμα αναδιάταξής της, υπογράμμισε με νόημα ότι δεν μπορεί να μιλήσει για «αναδιοργάνωση», διότι κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια οργάνωση, ενώ στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται «για οργάνωση εξ υπαρχής».
Τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία, γνωρίζοντας τις ελλείψεις, τις παθογένειες, τις ατέλειες, τις υστερήσεις στη λειτουργία θεσμικών υπηρεσιών, δεν έτυχε να ακούσω και να συνειδητοποιήσω πώς μια τόσο σημαντική και νευραλγική υπηρεσία μπορεί να λειτουργούσε στη σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία με τέτοια, επικίνδυνα για τους πολίτες χάλια. Διότι η Ιατροδικαστική Υπηρεσία είναι εκείνη που ερευνά και βεβαιώνει τα αίτια των θανάτων των πολιτών, είναι εκείνη που προσφέρει βασικά και ουσιαστικά στοιχεία έρευνας στη Δικαιοσύνη για τη διαλεύκανση εγκλημάτων, είναι εκείνη που με τις εκθέσεις της θα συνδράμει στο να αποκαλυφθούν ένοχοι και να βεβαιωθούν έκνομες πράξεις. Και αυτή η υπηρεσία ήταν σε αυτή την κατάσταση. Και το πλέον σοκαριστικό. Κατά τις συντονισμένες προσπάθειες – και επιτυχείς – που καταβλήθηκαν από το υπουργείο Δικαιοσύνης για να αποκτήσει η εν λόγω υπηρεσία μορφή σύγχρονης ιατροδικαστικής, βρέθηκαν σε ψυκτικούς θαλάμους δεκάδες σοροί ανθρώπων που δεν τους ζήτησε κανείς και που παρέμεναν εκεί για μήνες…
Η συνεισφορά της Εκκλησίας για την αξιοπρεπή διαχείριση των σορών από τις Μητροπόλεις Πειραιά και Πάτρας προσδίδει μόνο εύσημα στους εκκλησιαστικούς παράγοντες. Αυτά στην Ελλάδα του σήμερα, όπου ευαισθησίες για δικαιώματα και κράτος δικαίου υπάρχουν, κυρίως όταν από την εκδήλωσή τους προκύπτουν πολιτικά οφέλη. Σε άλλες περιπτώσεις, γιοκ.
