Ενα μεγάλο ερώτημα που απασχολεί τους οικονομολόγους, ανάμεσα στα τόσα μοντέλα που προβλέπουν μόνο δεινά για τον κόσμο, είναι ο «ξαφνικός θάνατος» της παραοικονομίας μεσούσης της κρίσης του κορωνοϊού. Στον καιρό των μνημονίων το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο καταγράφοντας το μέγεθος της παραοικονομίας (shadow economy) στις «αναπτυγμένες» χώρες της ΕΕ σημείωνε ότι διαμορφώνεται στο 10%-20% κατά μέσο όρο, στις «αναδυόμενες» ανεβαίνει στο 30%-35% και στη χρεοκοπημένη (τότε) Ελλάδα στο 30% του ΑΕΠ. Μάλιστα έλεγε ότι η περίπτωση της Ελλάδας είναι ιδιαίτερη. Βρίσκεται μεταξύ των – λίγων – κρατών στα οποία η παραοικονομία διευρύνεται σταθερά από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και από 28% του ΑΕΠ το 2008 είχε αυξηθεί στο 31% και το 2016 παρά τα μέτρα εξακολουθούσε να βρίσκεται στο 30,2%.
Αλλες έρευνες έδειξαν ότι παρά τη βαθιά ύφεση και το αδιέξοδο της χώρας την τελευταία δεκαετία ο κατασκευαστικός κλάδος – με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ιδιωτικά ή ακόμα και δημόσια έργα – παρέμεινε ο πρωταθλητής της παραοικονομίας στη χώρα μας. Και ακολουθούν το εμπόριο, τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια, οι μεταφορές, οι υπηρεσίες προσωπικής υγείας και ο αγροτικός τομέας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
