Γιάννης Πρετεντέρης

Η γενική εικόνα παραμένει αμετάβλητη. Απόλυτη κυριαρχία της κυβέρνησης, ενώ το ΠΑΣΟΚ σταθεροποιείται κάπως στη δεύτερη θέση αλλά με χαμηλά ποσοστά.

Η πολιτική έχει έναν απλό κανόνα. Αν μια κυβέρνηση αναμετρηθεί με την κοινωνία, τότε κερδίζει η κοινωνία. Χωρίς πατέντες. Και χωρίς εξαιρέσεις.

Για ποιο λόγο ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να ανοίξει σε ανύποπτη συγκυρία ένα θέμα που δεν απέρρεε από κάποια ανάγνωση ή απαίτηση αυτής της συγκυρίας; Το οποίο ουδείς έθετε πιεστικά στον δημόσιο διάλογο και καμία δέσμευση δεν επέβαλλε, κανένα διεθνές ή ευρωπαϊκό δίκαιο;

Ο Πρωθυπουργός εξήγησε στην τηλεόραση και σε απλά ελληνικά τι θέλει να κάνει για τα ομόφυλα ζευγάρια. Σωστό ή λάθος, θα το κρίνει ο καθένας. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι κρύφτηκε ή έκρυψε κάτι.

Οποιος μπορεί να συνοψίσει με δυο λόγια και χωρίς περικοκλάδες τι ακριβώς υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ, θα προσφέρει υπηρεσία στο έθνος.

Η παρένθετη κύηση δεν είναι θέμα δικαιώματος, ούτε ισότητας, ούτε διακρίσεων, ούτε κανενός δικαστηρίου. Εχουμε δηλαδή μια τυπική περίπτωση απάτης.

Μια μεταρρύθμιση, όσο ελκυστική κι αν είναι, όσο χρήσιμη ή φιλοπρόοδος κι αν θεωρηθεί, μπορεί να αγκαλιαστεί από την κοινωνία μόνο ως έκφραση του «κοινού καλού» ή της «γενικής βούλησης».

Θα αντεπιτεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα γυρίσει με νέο κόμμα ο Τσίπρας; Αγνωστο. Εκτός αν προκύψει κάτι ακόμη καλύτερο. Να αντεπιτεθεί μεν ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ως νέο κόμμα του Τσίπρα. Κάτι δηλαδή σαν τον «νέο Πανιώνιο».

Ο Μητσοτάκης έκανε λάθος όταν το 2021 απομάκρυνε τον Χρυσοχοΐδη από τη δημόσια τάξη. Το επανόρθωσε στον τελευταίο ανασχηματισμό.

«Η επιβολή του νόμου και η διατήρηση της τάξης, η «προστασία του πολίτη», αποτελεί θεμελιώδη κοινωνική λειτουργία. Δεν είναι καλαμπούρι για παπατζήδες»

Υπάρχει όμως ένας ελέφαντας στο δωμάτιο τον οποίο δεν μπορώ να κάνω πως δεν βλέπω. Κι αυτός λέγεται «σύστημα εξουσίας».

Και θα σωθεί έτσι η δημοκρατία; Ή έστω το Αιγαίο;

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να μεταφέρει μια διεθνή σύγκρουση στη χώρα μας διαταράσσοντας τη δημόσια τάξη και την κοινωνική ειρήνη. Δεν μπορεί δηλαδή να μας κάνει μέρος του καβγά.

Οι ειδήσεις είναι βουτηγμένες στη δυστυχία, οι συνδικαλιστές βολοδέρνουν στην γκρίνια, οι συνάδελφοι της Swift πλαντάζουν στο παράπονο με πεντακόσια ευρώ το άτομο για ρεβεγιόν.

Η χρονιά που φεύγει μας αφήνει στο πένθος. Μας αφήνει όμως και με την ικανοποίηση μιας χώρας που πασχίζει να εδραιώσει την εθνική ευημερία και την κοινωνική προκοπή.

Ενας γάλλος χριστιανός σοσιαλιστής και ένας γερμανός προτεστάντης χριστιανοδημοκράτης μάς αποχαιρέτησαν με μερικές ώρες διαφορά.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι καμία από τις δύο πλευρές δεν δείχνει προς το παρόν να αναπτύσσει μια στρατηγική εξόδου από τη σύγκρουση.

Η μόνη που φαίνεται να διαθέτει ένα συγκεκριμένο αφήγημα, περισσότερο ή λιγότερο πειστικό, και ένα ιδιαίτερο ακροατήριο είναι η «Δεξιά της Δεξιάς». Δεν πήραν τυχαία 13% στις εκλογές, πάνω από το ΠΑΣΟΚ.

H πραγματική ζωή είναι η μετανάστευση. Είναι η ασφάλεια. Είναι η εκπαίδευση και τα πανεπιστήμια. Είναι η οικονομία. Δεν είναι ούτε η ροζ σημαία στη Νέα Υόρκη ούτε το σκυλάκι του Κασσελάκη ούτε η «Ανάπλαση ΑΕ» και η Βασιλίσσης Ολγας.

Η θεωρία μιας Ευρώπης «μπάτε, σκύλοι, αλέστε» ανήκει σε ένα ξεπερασμένο και ανυπόφορο για τους περισσότερους Ευρωπαίους πολίτες παρελθόν.