Κώστας Καββαθάς. Ένα από εκείνα τα παιδιά της κατοχής. Που έφτιαχναν οι ίδιοι τα παιχνίδια τους, που μεγάλωναν άφοβα στους δρόμους, ανήσυχα, περίεργα για το κάθε τι. Που διάβαζαν Ιούλιο Βερν και φαντάζονταν πολλά και ονειρεύονταν άλλα τόσα. Μετά τα πήρε η ζωή. Άλλα είχαν ονειρευτεί, άλλα έκαναν. Μα αυτό δεν ισχύει για τον Καββαθά. Ό,τι ονειρευόταν, ακούραστα δούλευε να γίνει πράξη.
Και γίνονταν. (Εκτός από αυτά που θα χρειαζόταν και το κράτος σύμμαχο. Πάντα βαθιά νυχτωμένες οι «σειρές» Κυβερνήσεων. Καημό το είχε! Τους κατέθετε μελέτες που ο ίδιος είχε χρηματοδοτήσει αδρά . «Πολύ ενδιαφέρον κύριε Καββαθά!». Χόρταινε λόγια).
4 τροχοί. Αξιώθηκα, με τίμησε να γράφω στις σελίδες του Αντίλογου ως η μόνη γυναίκα σε ανδροκρατούμενο περιοδικό. Για έντεκα χρόνια. «Αυτοκινητιστικό περιοδικό»; Πάτε καλά; Περιοδικά πολιτισμού. Να γράφουν στον Αντίλογο: Νίκος Δήμου, ο ιδιοφυής, ο Νίκος Μάργαρης για οικολογία, το ’80 αυτά!, ο Σαράντος Καργάκος, ιστορία αληθινή, ο Βασίλης Βασιλικός και άλλοι και άλλοι. Πρωτοστατούντος του Κώστα Καββαθά στο Εν λευκώ. Αυτό ήταν Κρυφό Σχολειό.
«Ειδικός τύπος»; Αστείο ακούγεται. Ειδικός, ωστόσο, κατά μια άλλη έννοια. Όσο «ειδικός», ιδιαιτερος τύπος ήταν ο Κώστας Καββαθάς. Δεν τον ενδιέφερε η διαφημιστική «πίτα» αλλά η ύλη. Δεν τον ενδιέφερε να στρογγυλεύει αλλά να είναι αιχμηρός με την πλειοψηφία. Του φραπόγαλου, του ωχαδελφισμού, του νεοπλουτισμού, της μπουρτζοβλαχιάς. Ήταν ακέραιος, φερέγγυος, έντιμος, αξιοπρεπής, περήφανος. Δεν άντεχε την βλακεία. Ήταν αλλεργικός. Είχε εκλεκτό, σαρδόνιο χιούμορ. Τους υπαλλήλους τους είχε συνεργάτες, ισοϋψείς, και ας τον πρόδωσαν οι πιο «κοντινοί». Και τι κατάφεραν; Δεν γεννήθηκε πιο έντιμο αφεντικό στο κόσμο. Εξόφλησε τους πάντες στο ακέραιο κι ας έχασε την περιουσία του από μια αρχικά έξυπνη επιχειρηματική κίνηση, η οποία ωστόσο απέβη μοιραία εξαιτίας ενός ανέντιμου συνεργάτη από τον κλάδο των τυπογραφικών και εκτυπωτικών επιχειρήσεων.
Έχω να θυμάμαι, με βαθιά συγκίνηση ανθρώπου για άνθρωπο, ότι όταν μια εταιρεία τον εκβίασε ή να στρογγυλέψω μια κριτική μου ή θα κόψει το διαφημιστικό της πρόγραμμα, αυτόματα απάντησε να κόψουν το διαφημιστικό τους πρόγραμμα.
Ειδικός τύπος… Και ούτε που μου το ανέφερε. Ο Κ.Κ. έμεινε πάντα στο ύψος που τον τοποθέτησε η «Σέχτα». Περί σέχτας επρόκειτο οι 4τροχίτες. Έμαθαν από τον δάσκαλο. Χωρίς να τους διδάσκει. Κυρίως ήθος, κοινωνική συμπεριφορά. Πρωτοπόρος. Έτη φωτός μπροστά από όλους. Ένας ονειροπόλος, ακούραστα δημιουργικός, εργατικός, με ελάχιστους φίλους εκ πεποιθήσεως.
Στο επεισόδιο της τηλεοπτικής ΚΕΡΑΙΑΣ «μου» κι ενώ με την συνομιλία μας εκθέταμε τα επιτεύγματα των Τεχνικών εκδόσεων αλλά και την επάνδρωση της εταιρείας με ότι πιο, πέρα και από σύγχρονο διέθετε, μου είπε μια λέξη που θα θυμάμαι καθώς τον περιγράφει στο ακέραιο «Ένοιωθα μια ντροπαλοταπεινωπερηφάνια». Έτσι, μονοκόμματα.
Ο Κ.Κ., ο μάστορας όπως τον αποκαλούσα και πολύ του άρεσε, είχε μια δοσολογία ήθους που δεν θα ξανασυναντήσω σε άνθρωπο. Δεν ξυπάστηκε, δεν φλερτάρισε με τη φθήνια. Μαγευόταν με την τεχνολογία, λάτρευε τον Άιρτον Σένα, λάτρευε να σκίζει τον αέρα με Μιράζ και άλλα, την ταχύτητα ιδίως του μυαλού, την μελέτη του εγκεφάλου και του ανθρώπινου σώματος ως μαγευτικό μηχάνημα, λάτρευε να συνομιλεί με νέους με φρέσκα μυαλά και οπωσδήποτε εργατικούς. Είχε μια αυτοσυγκράτηση στη χαρά. Φρενάριζε το χαμόγελο, μην και εξελιχθεί σε γέλιο από μια βαθιά ανθρωπιστική αίσθηση του κόσμου όλου και των δραμάτων των ανθρώπων. Ντρεπόταν. Τον πλούτο. Την παρεκτροπή κάθε είδους.
Δεν μπορώ να γράψω άλλα. Τον πενθώ ως πατρική φιγούρα. Στην ματιά του νοητά καθρέφτιζα και θα καθρεφτίζω την κάθε μου πράξη-δράση επαγγελματική και ζωή σαν ένα. Ήσυχη συνειδησιακά ότι ήμουν κοντά του αλλά και τι να λέει αυτό; Θα μου λείψει, τάχα, λιγότερο; «Πατέρας» Και δεν είμαι η μόνη που τον λογάριασα ως πατρική φιγούρα.
Τον σκέφτομαι πάντα, κάπως ως η τελευταία σκηνή του Λούκυ Λουκ. Είμαι ένας μοναχικός καουμπόι. (Εντάξει, έστω με περισσότερα «άλογα»).
Ο ΚΚ έζησε μια ζωή πάντα σε μέλλοντα χρόνο.
