Ξεσηκωμός για τα Τέμπη: Γιατί διαδηλώνουν και οι μαθητές

Με διαδηλώσεις σε πάνω από 300 πολεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, οι πολίτες τιμούν τη μνήμη των 57 θυμάτων της τραγωδίας στα Τέμπη. Ξεχωριστό χρώμα στα συλλαλητήρια αναμένεται να δώσουν για ακόμα μία φορά οι εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές που θα συμμετέχουν κρατώντας την υπόσχεσή τους «να μην ξεχάσουν και να μην ξεχαστούν τα Τέμπη».

«Πριν 2 χρόνια που συνέβη το έγκλημα στα Τέμπη από την πρώτη στιγμή μαζί με την Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας και μαζί με παιδιά από το σχολείο μου κατεβήκαμε στους δρόμους ζητώντας να μην υπάρξει συγκάλυψη και να αποδοθούν όλες οι ποινικές και πολιτικές ευθύνες.

Οι μαθητές δώσαμε μία υπόσχεση. Μια υπόσχεση που έχουμε κρατήσει. Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε και θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη.

Γι’ αυτό, πέρα από τις μεγαλειώδεις πορείες μας, έχουμε κάνει εκατοντάδες δράσεις σχηματίζοντας συνθήματα με τσάντες, έχουμε φτιάξει graffiti στα σχολεία μας, ώστε όσοι μαθητές και εκπαιδευτικοί έρθουν αφού εμείς έχουμε αποφοιτήσει, να θυμούνται και να συνεχίζουν και αυτοί με τη σειρά τους να αγωνίζονται», αναφέρει στο ΒΗΜΑ η Μαρίνα Τασιούλα, μαθήτρια της Β΄ Λυκείου στο ΓΕΛ Λυκόβρυσης, μέλος του 15μελους του σχολείου της και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών Αθήνας.

Οι μαθητές στους δρόμους για τα Τέμπη – «Δώσαμε μία υπόσχεση»

Οριοθετημένο και περιφρουρημένο αίτημα. Οι μαθητές ανά την Ελλάδα το εξέφρασαν, διαδηλώνοντας για την τραγωδία των Τεμπών. Η αθρόα συμμετοχή τους στις ογκώδεις συγκεντρώσεις ανά τη χώρα έστειλαν ξεκάθαρο και «αχρωμάτιστο« μήνυμα.

Απαντήσεις. Δικαιοσύνη. Δικαίωση. «Στις 6 Μαρτίου του 2023, λίγες μέρες μετά τη φονική σιδηροδρομική σύγκρουση, συμμετείχα στη διαδήλωση για τα Τέμπη.

Ήταν πραγματικά η πρώτη φορά που ένιωσα τόση μεγάλη ανάγκη να βγω στους δρόμους να μιλήσω, να διαδηλώσω, να γίνω η φωνή των νεκρών. Το υποσυνείδητό μου φώναζε για δικαιοσύνη, δικαιοσύνη που έπρεπε να αποδοθεί στα θύματα και στις οικογένειές τους που τα στερήθηκαν.

Photo Credits: Konstantinos Tsakalidis / SOOC

Μέχρι οι ευθύνες να αποδοθούν, εμείς θα συνεχίσουμε να δίνουμε αγώνα. Είναι χρέος μας ως γενιά να είμαστε συνειδητοποιημένοι και σε απόλυτη επαγρύπνηση, εφόσον ζούμε ως πολίτες του ελληνικού κράτους. Είναι τρομακτικό να ξέρεις πως θα ζεις σε ένα κράτος που ‘’υπογράφει’’ ψεύτικους ισχυρισμούς.

Ως μελλοντική ηγετική γενιά, πρέπει να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον και για εμάς αλλά και για τους διαδόχους μας. Ένα μέλλον που δεν θα φοβόμαστε να μπούμε σε τρένο, μην τυχόν και δεν βγούμε τελικά από αυτό», επισημαίνει στο ΒΗΜΑ η 14χρονη Σοφηλία Γιαΐτση, μαθήτρια στο 1ο Πειραματικό Γυμνάσιο Χανίων.

«Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να διαδηλώνω»

Διαρκώς ανανεούμενο το ραντεβού στους δρόμους. Ήταν εκεί δύο χρόνια πίσω, ήταν εκεί στις 26 Ιανουαρίου του 2025, θα είναι όλες κι όλοι εκεί έξω στις 28 Φεβρουαρίου.

«Διαδήλωσα και θα συνεχίσω να διαδηλώνω γιατί η φωνή μας είναι η δύναμή μας. Η συμμετοχή μου είναι τόσο σημαντική όσο κάθε άλλου. Στις διαδηλώσεις ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι δεν είναι μόνος του απέναντι στην αδικία και διατηρείται η δύναμη του λαού», προσθέτει στο ΒΗΜΑ η 17χρονη Κωνστάνς Δ., μαθήτρια στο Μουσικό Σχολείο Αθήνας.

Και συμπληρώνει η 16χρονη Κατερίνα Π., αναφέροντας στο ΒΗΜΑ: «Διαδήλωσα και θα συνεχίσω να διαδηλώνω, γιατί ζούμε σε μία χώρα που οι φωνές μας θα ακουστούν μόνο όταν είναι ενωμένες. Η κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει μια παράνομη ενέργεια, ένα έγκλημα και μόνο οι μαζικές διαμαρτυρίες του κόσμου θα βοηθήσουν να αποκαλυφθεί η αλήθεια».

Photo Credits: Nick Paleologos / SOOC

Τα παιδιά νιώθουν καθήκον τους να διαμαρτυρηθούν. Εκατοντάδες σχολεία σε όλη την Ελλάδα έχουν πάρει αποφάσεις συμμετοχής στα συλλαλητήρια μνήμης στην επέτειο των δύο χρόνων από την τραγωδία.

«Διαδήλωσα και θα συνεχίσω να διαδηλώνω γιατί απαιτείται κινητοποίηση και συμμετοχή για να έχει αντίκτυπο αυτος ο αγώνας. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να διαδηλώνω.

Νιώθω την ανάγκη να συμμετέχω σε αυτές τις συγκεντρώσεις γιατί όταν τέτοια σημαντικά ζητήματα που αφορούν όλους μας ως κοινωνία προκύπτουν, το θεωρώ καθήκον μου να διαμαρτυρηθώ, να απαιτήσω αλλαγή και σε αυτή τη περίπτωση δικαιοσύνη για όλα αυτά τα θύματα», αναφέρει στο ΒΗΜΑ η 14χρονη Έλλη Βακάλη, μαθήτρια της Γ’ Γυμνασίου στο 1ο Γυμνάσιο Χανίων.

Οργή; Θυμός; Αγανάκτηση; Θλίψη; Φόβος; Πώς νιώθουν τα παιδιά;

«Δεν έχω οξυγόνο». Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια ενός εκ των θυμάτων της τραγωδίας. «Δεν έχουμε οξυγόνο». Η τελευταία λέξη δεν έχει ειπωθεί. Το έχω έγινε έχουμε.

Μαθητές και μαθήτριες με πλακάτ στα χέρια παλεύουν ενάντια στη λήθη, ζητώντας δικαιοσύνη. Τι νιώθουν; Ποια είναι τα δικά τους συναισθήματα; Οργή; Θυμός; Αγανάκτηση; Θλίψη; Φόβος;

Πολύ βίαια μπήκαν στις ζωές τους λέξεις και φράσεις όπως συγκάλυψη ή μας στερείτε το οξυγόνο. Μικρά παιδιά που καλούνται να κατανοήσουν όσα διαδραματίζονται γύρω τους.

Η Μαρίνα απαντά: «Οργή έχω. Γιατί; Γιατί φάνηκε ότι η σημερινή αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και οι εταιρείες βάζουν το κέρδος τους πάνω από την ανθρώπινη ζωή.

Τα τρένα και γενικά όλα τα ΜΜΜ δεν συντηρούνται, όπως θα έπρεπε, με αποτέλεσμα 57 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους. Επιπλέον, νιώθω στεναχώρια γιατί όλοι οι άνθρωποι που χάθηκαν είχαν όνειρα για το μέλλον, οι περισσότεροι σπούδαζαν, είχαν οικογένειες και παιδιά.

Photo Credits: Nick Paleologos / SOOC

Δεν μπορώ να φανταστώ τι περνάνε οι οικογένειές τους και όλοι οι μαθητές εκφράζουμε την αλληλεγγύη και τη στήριξή μας προς αυτούς. Αυτά τα συναισθήματα που νιώθω εγώ, όπως και οι συμμαθητές μου καταφέραμε και θα συνεχίσουμε να τα κάνουμε ελπίδα μέσα από τους αγώνες μας.

Οι κινητοποιήσεις μας με κάνουν να νιώθω αισιοδοξία ότι είμαστε ενωμένοι στον αγώνα για να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα αλλά και ότι μόνο έτσι μπορούμε να εξασφαλίσουμε να μην ξανασυμβούν τέτοια εγκλήματα. Οι λέξεις αυτές δεν μπήκαν βίαια στη ζωή μας, γιατί ο κάθε ένας από εμάς αντιμετώπιζε προβλήματα και πριν τα Τέμπη.

Οι λέξεις αυτές δεν μπήκαν βίαια στη ζωή μας, γιατί ο κάθε ένας από εμάς αντιμετώπιζε προβλήματα και πριν το έγκλημα στα Τέμπη. Σίγουρα το έγκλημα αυτό μας συγκλόνισε και μας έκανε να σκεφτούμε πιο συνολικά για το ποιοι φταίνε για αυτά που ζούμε.

Μέσα από τα καθημερινά μας βιώματα συνειδητοποιήσαμε ότι αυτά τα προβλήματα έχουν ως αφετηρία τη λογική “το κέρδος πάνω από τις ζωές μας” πράγμα που ισχύει και για τα Τέμπη. Μου προκαλεί οργή ότι η ζωή μας θεωρείται κόστος, η ασφάλειά μας δεν είναι δεδομένη.

Με αφορμή τα Τέμπη, μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι θα πρέπει να παλέψουμε για να αποκαλύψουμε αυτές τις αιτίες γι’ αυτό και φωνάζουμε και θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε “Αυτό το έγκλημά τους μας γέμισε οργή, είτε με τα κέρδη τους ή με τη ζωή”».

«Κάθε φορά που ακούω τη λέξη Τέμπη μουδιάζω και νιώθω κάτι να με παγώνει»

«Ένα παιδί που ακούει φράσεις όπως ”μας στερείτε το οξυγόνο”, ουσιαστικά πρέπει να κάνει μία δικιά του έρευνα για να σχηματίσει άποψη για το θέμα. Προφανώς, ως παιδιά συμπονούμε και εξοργιζόμαστε.

Ταυτόχρονα, φοβόμαστε γιατί ξέρουμε πως θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε κι εμείς σε αυτό το τρένο. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να έχει επιβιβαστεί σε αυτό το τρένο.

Η σύγκρουση στα Τέμπη δεν ήταν δυστύχημα, όπως πολλοί θέλουν να το αποκαλούν. Ήταν ένα κρατικό έγκλημα που συγκαλύπτεται ενεργά απο τους εξουσιαστές μέχρι και σήμερα. Όλοι γνωρίζουμε για το τι είναι κάποιοι ικανοί να κάνουν για να μην αποκαλυφθούν πληροφορίες που μπορούν να βλάψουν την εξουσιαστική τους θέση.

Βέβαια, αυτό μου γεννάει δυσφορία και φόβο, διότι ξέρω πως θα μεγαλώσω μέσα σε μια χώρα όπου το μέλλον μου, η ασφάλειά μου και το βασικότερο, η ζωή μου, θα είναι στα χέρια των θυτών αυτού του εγκλήματος.

Και δυστυχώς, γνωρίζω πως δεν θα αλλάξει κάτι περί κυβερνητικής όψης, εφόσον υπάρχει κερδοφορία από όλη αυτή την ιστορία και τους συμφέρει η κατάσταση του παρόντος πολιτικού συστήματος»», σημειώνει η Σοφηλία.

Ο θυμός και ο φόβος κυριαρχούν. Τα παιδιά νιώθουν μπερδεμένα. Πασχίζουν να καταλάβουν. «Από την πρώτη στιγμή που διάβασα για το τι συνέβη, ένιωσα οργή, θλίψη και τρόμο. Προσπαθούσα να καταλάβω πόσο πονάει να περιμένεις το παιδί σου και να το βρίσκεις πεθαμένο.

Ήθελα να βρω έναν τρόπο να δώσω μια αγκαλιά σε αυτές τις μητέρες, ακόμα και αν δεν τις ήξερα. Ήταν το πιο συνταρακτικό γεγονός που άκουσα ποτέ και δεν πρόκειται ποτέ να το ξεχάσω. Κάθε φορά που ακούω τη λέξη Τέμπη μουδιάζω και νιώθω κάτι να με παγώνει. Ζούμε από τύχη.

Θα μπορούσε να είναι κάποιος δικός μας άνθρωπος ή κι εμείς μέσα στο τρένο», λέει η Κατερίνα. Πιστωνόμαστε την αποτυχία. Τα παιδιά αντί να γεμίζουν ελπίδες, τις στερούνται. Αγωνίζονται για το αντίθετο, όμως οι αφορμές για παλινδρόμηση δίνονται σε χρόνο ανύποπτο.

Photo Credits: Nick Paleologos / SOOC

«Πιστεύω πως ζούμε τη μια απογοήτευση μετά την άλλη από τον κόσμο γύρω μας ως γενιά, χωρίς να θέλω να υπονομεύσω τους αγώνες και τα καλά που έχουν διεκδικήσει οι προηγούμενες γενιές.

Το δυστύχημα των Τεμπών ήταν ένα από τα μάλλον πιο σοκαριστικά συμβάντα της ζωής μου. Μέσα σε μια μέρα από εκεί που άκουγα “Τέμπη” και σκεφτόμουν τις στάσεις που είχαμε κάνει στην κοιλάδα των Τεμπών στον δρόμο μας για ταξίδια στη βόρεια Ελλάδα ξαφνικά το όνομα και το μέρος αυτό άλλαξε τελείως στο κεφάλι μου.

Η λέξη έγινε συνώνυμο με τον φόβο που νιώθω ζώντας κάθε μέρα σε αυτή τη χώρα. Γιατί ομολογώ το βασικό συναίσθημα που με έκανε να νιώσω είναι ο φόβος. Ορκίστηκα στον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή που άκουσα πρώτη φορά τι έγινε, μες στο σοκ, ότι δεn θα μπω σε ελληνικό τρένο γιατί “κι αν ήμουν εγώ εκεί μέσα;”.

Μετά ήρθε ο θυμός και δεν έχει φύγει ακόμα ούτε και θα φύγει. Με καταπνίγει αυτό το αίσθημα της αδικίας που έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Με πνίγει η αηδία κάθε φορά που σκέφτομαι το πώς τυφλώνει κάποιους ανθρώπους και μεταλλάσσει το ήθος τους η αχόρταγη θέλησή τους για το κέρδος.

Δε χρειαζόταν να ακούσω οποιαδήποτε κατηγορία, συνωμοσία, στοιχεία ή αποδείξεις για να καταλάβω ότι πρόκειται για 57 ακόμα ζωές που χάθηκαν άδικα στον βωμό του προσωπικού κέρδους του εκάστοτε δυνατού. Καθημερινά σε όλον τον κόσμο και στη χώρα μας άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους για να βολευτούν υπερ-άνετα και αφύσικα κάποιοι λίγοι “τυχεροί” ή “ικανοί”. Αυτό το γνώριζα ήδη αλλά το συγκεκριμένο έγκλημα έφερε ξαφνικά αυτήν την πραγματικότητα πολύ πιο κοντά μου.

Θεωρώ πως πια η παιδική ηλικία έχει διαβρωθεί σε βαθμό απερίγραπτο. Ίσως αυτό που να “πέτυχε” το έγκλημα στα Τέμπη ήταν να μας αναγκάσει να αποδεχτούμε ότι η παιδική ηλικία που θέλησαν να μας δώσουν οι γονείς μας και που περιμέναμε να ζήσουμε ήταν εξαρχής ένα σενάριο φανταστικό που δεν βρήκε τις κατάλληλες συνθήκες να υλοποιηθεί.

Έχουμε μάθει για συμβάντα συγκάλυψης σε όλο τον κόσμο και προσωπικά ένιωσα πως μου στερείται το οξυγόνο πολύ λίγο αφού απέκτησα πρόσβαση στα social media (Α’ Γυμνασίου). Δεν θυμάμαι να υπάρχει περίοδος στη ζωή μου που να μην ανησυχώ για το περιβάλλον και το μέλλον μου.

Είναι καιρός να ξυπνήσουμε ως κοινωνία και να δείξουμε ότι το μέλλον μας μάς αφορά και να διεκδικήσουμε την αξία κάθε ανθρώπινης ζωής όσο ακόμα προλαβαίνουμε. Είναι καιρός να ενωθούμε εναντίον των λίγων. Ειναι τελευταία ευκαιρία να τους δείξουμε ότι είμαστε πολλοί», επισημαίνει η Κωνστάνς.

«Η γενιά μου έχει πολλά να χάσει αν τα πράγματα δεν αλλάξουν ριζικά στην Ελλάδα»

Η Έλλη συμπληρώνει: «Είμαι πολύ θυμωμένη. Πέθαναν 57 άνθρωποι επειδή έτυχε και βρίσκονταν στο λάθος τρένο, στο λάθος βαγόνι, στη λάθος χώρα.

Εν έτει 2023 και υπήρχε σαν πιθανότητα δύο τρένα ξαφνικά να συγκρουστούν. Μου φαίνεται αδιανόητο. Αδιανόητο ότι έχουν περάσει δύο χρόνια και ακόμα δεν έχει καθοριστεί καν ημερομηνία για τη δίκη. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς νιώθουν οι οικογένειες των θυμάτων ενώ παρακολουθούν τη συγκάλυψη των θανάτων των αγαπημένων τους.

Κανένας σεβασμός προς αυτά τα θύματα που ήθελαν μονάχα να γυρίσουν σπίτι τους. Εντέλει αυτή είναι η χώρα στην οποία θα έπρεπε να νιώθω ασφαλής.

Photo Credits: Nick Paleologos / SOOC

Η γενιά μου έχει πολλά να χάσει αν τα πράγματα δεν αλλάξουν ριζικά στην Ελλάδα. Για αυτό οφείλουμε να παλέψουμε, όχι μόνο για τη δικαιοσύνη προς τα θύματα, αλλα και για το δικό μας μέλλον. Δεν θα ήθελα να ενηλικιωθώ και να κατοικώ σε μια χώρα που δεν αποδίδει δικαιοσύνη και που θα φοβάμαι να πάρω το τρένο.

Δεν χάνω την ελπίδα μου, για αυτό και κατεβαίνω σε διαδηλώσεις. Φέτος έχω δει τεράστια κινητοποίηση όχι μόνο σε πορείες αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι συγγενείς των θυμάτων καταβάλλουν υπεράνθρωπη προσπάθεια και είμαι σίγουρη ότι θα συνεχίσουν.

Χωρίς ελπίδα αυτός θα ήταν ένας χαμένος αγώνας και παρότι φαίνεται λογικό να απογοητεύεται ο κόσμος μετά από δύο χρόνια νομίζω ότι η γενιά μου συνεχίζει να κινητοποιείται όλο και περισσότερο».

«Τέμπη» γύρω μας

Τα παιδιά μιλούν για «Τέμπη» στην καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν εντός και εκτός των σχολείων τους. Ακατάλληλα κτίρια, απροστάτευτες διαβάσεις, ακρίβεια, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που δεν συντηρούνται.

Προβλήματα που παραμένουν στο προσκήνιο και δυσχεραίνουν τις ζωές τους. Τα εντοπίζουν, τα καυτηριάζουν, αγωνίζονται για να επέλθει η αλλαγή.

«”Τέμπη” αντιμετωπίζουμε και εμείς και οι γονείς μας στην καθημερινότητά μας, όπως οι ακατάλληλες υποδομές στα σχολεία μας με αποτέλεσμα να πέφτουν σοβάδες στα κεφάλια μας, η ακρίβεια, η κατάσταση στα ΜΜΜ που δεν ελέγχονται και δεν συντηρούνται, όπως επίσης και στον τομέα της υγείας, στα νοσοκομεία η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη.

Έτσι συμβαίνει και στις δουλειές των γονιών μας, που δεν υπάρχουν μέτρα ασφάλειας σε περίπτωση ατυχήματος, δεν υπάρχει μέριμνα», σχολιάζει η Μαρίνα.

Photo Credits: Konstantinos Tsakalidis / SOOC

«Η Ελλάδα του ‘25 θα έπρεπε να είναι πολύ περισσότερα υποσχόμενη από ό,τι είναι τώρα. Καθημερινά αντιμετωπίζουμε “Τέμπη” ως κοινωνία. Φερ´ειπείν οι εγκαταστάσεις των σχολείων στα Χανιά (και όχι μόνο) βρίσκονται σε άθλια, σχεδόν ντροπιαστική κατάσταση• από σπασμένους σωλήνες μέχρι και τοίχους έτοιμους να καταρρεύσουν.

Εκτός σχολείου, τα ατυχήματα είναι εξαιρετικά συνήθη. Οι δρόμοι στον νομό, και σε όλη τη Κρήτη βέβαια, είναι μια ακροσφαλής περίπτωση. Όλα αυτά, αποτρέπουν ένα μαθητή να νιώσει πλήρως ασφαλής στην πόλη του, επισημαίνει η Σοφηλία.

«Πιστεύω πως όσα και να πω θα φανούν λίγα σε σχέση με την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε. Η διάβαση που χρειάζεται να χρησιμοποιήσω για να διασχίσω τη Λεωφόρο Αθηνών για να πάω στο σχολείο είναι οριακά άχρηστη.

Με το που ανοίξει για λίγα δευτερόλεπτα το πράσινο για τους πεζούς, στρίβουν ταυτόχρονα (έχοντας πορτοκαλί φανάρι) νταλίκες, πούλμαν και φορτηγά από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις και έρχονται προς την κατεύθυνσή μου. Έχουν φτάσει κοντά στο να χτυπήσουν εμένα ή συμμαθητές μου πολλές φορές.

Οι δρόμοι γύρω από το σχολείο μου, στην Ακαδημία Πλάτωνος, είναι γεμάτοι λακκούβες που κάνουν τη διαδρομή προς αυτό -ακόμη και με λίγη βροχή- εξαιρετικά δύσκολη. Πέρα από τη συγκεκριμένη περιοχή, πιστεύω πως οι μαθητές παντού βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ανεπαρκή, αναξιόπιστη θα λέγαμε σε αρκετές περιπτώσεις, συγκοινωνία.

Πρόσφατα έτυχε να κλείσει η πόρτα του βαγονιού τη στιγμή που έβγαινα, ενώ είχε μόλις ανοίξει, και να σφηνώσει το κεφάλι μου ανάμεσα στις πόρτες.

Κανένας δεν με βοήθησε, δεν υπήρχε προσωπικό του σταθμού στην αποβάθρα και χρειάστηκε να ασκήσω πίεση με τα χέρια μου για να ανοίξω τις πόρτες. Εννοείται πως ανέφερα το περιστατικό στην ιστοσελίδα του ΟΑΣΑ αλλά δεν πήρα καμία απάντηση», σημειώνει η Κωνστάνς.

«Έλλειψη καθηγητών, ακατάλληλα κτίρια, ανύπαρκτη υποστήριξη για αναπήρους, απαίσια δρομολόγια λεωφορείων, καθηγητές που αδιαφορούν για τη σωστή διδασκαλία των μαθημάτων, κακά πεζοδρόμια και άλλα τόσα που είμαι τυχερή και δεν έχει τύχει να συναντήσω», συμπληρώνει η Έλλη.

«Στην Ελλάδα του 2025, οι δρόμοι είναι ακόμη πολύ επικίνδυνοι και πολλές φορές δεν λειτουργούν τα φανάρια. Κάποιες φορές φοβάσαι να μπεις και στο μετρό. Στην Ελλάδα είναι όλα πιθανά», προσθέτει με τη σειρά της η Κατερίνα.

Υπάρχει ελπίδα;

Αλίμονο κι αν χανόταν η ελπίδα. Ακόμα και τα παιδιά που νιώθουν πιο απογοητευμένα, ακόμα κι εκείνα κάπου στο βάθος κρατούν το φως αναμμένο.

Όπως η Κωνστάνς που αναφέρει ότι «αισθανόμαστε ανίκανοι και λίγοι μπροστά στα προβλήματα και τι συνθήκες των καιρών και για αυτό τείνουμε να επικεντρωνόμαστε στο τώρα παίρνοντας την τραγική κατάσταση του σήμερα ως δυσάρεστα δεδομένη.

Ελπίζουμε πως κάπως μέσα σε όλο αυτό θα καταφέρουμε να ζήσουμε έστω μέχρι τα πενήντα. Δεν αισθανόμαστε υπεύθυνοι να λύσουμε τα προβλήματα που αφορούν στο μέλλον μας γιατί δεν είχαμε σχέση με τη δημιουργία τους. Νιώθουμε αδικημένοι σαν να γεννηθήκαμε σε έναν κόσμο που δεν μας χωράει καιι για αυτό, ναι, πιστεύω πως μας έχουν στερήσει την ελπίδα.

Δεν ελπίζουμε στους εαυτούς μας όσο ελπίζουμε πως θα μας λυπηθείτε έστω και την τελευταία στιγμή. Επίσης πιστεύω πως υπάρχει συχνά η απογοήτευση και προς την δικιά μας τη γενιά καθώς πολλά παιδιά δεν είναι συνειδητοποιημένα και ακολουθούν τους ίδιους δρόμους που έφεραν την κοινωνία σε αυτό το σημείο το οποίο είναι δυστυχώς αναπόφευκτο αλλά συνεισφέρει στη μετρίαση της ελπίδας για μια ριζική αλλαγή.

Πιστεύω πως αν και συχνά λέμε πως δεν υπάρχει ελπίδα, δεν έχουμε καταφέρει να το πιστέψουμε βαθιά μέσα μας και αυτό είναι καλό».

Ή όπως επισημαίνει η Κατερίνα «ένα παιδί σε μία τέτοια χώρα μαθαίνει να φοβάται τη ζωή. Νιώθει απροστάτευτο, τρομαγμένο και ότι απειλείται από παντού. Το παιδί εγκλωβίζεται στη χώρα που τα βράδια ονειρεύεται και το πρωί του κόβουν τα φτερά.

Η νέα γενιά νιώθει πως η ελπίδα έχει πεθάνει προ πολλού. Πως όσο και αν παλεύουν, δεν καταφέρνουν κάτι, αλλά υποσυνείδητα, μέσα από τους αγώνες της δίνει ελπίδα στο ότι μπορεί να αλλάξουν τελικά τα πράγματα προς το καλό».

Photo Credits: Nick Paleologos / SOOC

Η ελπίδα και οι αγώνες ταυτίζονται. «Ελπίδα θα υπάρχει όσο υπάρχει ο αγώνας για να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας στερούν. Όσο παλεύουμε για το δίκαιο και τα δικαιώματά μας την ελπίδα δεν μπορεί κανείς να μας τη στερήσει», αναφέρει η Μαρίνα.

«Με τους αγώνες μας προσπαθούμε να διατηρούμε μια σπίθα αναμμένη, μία σπίθα ελπίδας που θα μας οδηγήσει στη δικαιοσύνη. Ενίοτε ξεχνάμε πως είμαστε απλώς παιδιά που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Αυτό όμως μας φουντώνει ακόμα περισσότερο. Ο δρόμος είναι δύσβατος, ειδικά για εμάς.

Όμως, τα πράγματα δεν στρώνουν ποτέ όπως θα τα θέλαμε. Γι’ αυτό, συχνά δεν μας απευθύνεται ο λόγος όταν αναζητούμε ένα “βάθρο” για να μιλήσουμε. Είμαστε αναγκασμένοι λοιπόν να παίρνουμε από μόνοι μας τον λόγο, βγαίνοντας στους δρόμους.

Σας διαβεβαιώνω ότι ελπίδα από τη νέα γενιά υπάρχει, απλά όχι από τους μεγάλους. Οι μεγάλοι μας έχουν απογοητεύσει πολύ», καταλήγει η Σοφηλία.