Εν όψει της αυριανής επανόδου στις σχολικές αίθουσες των μαθητών Γυμνασίου και των μαθητών των δύο πρώτων τάξεων του Λυκείου (προηγήθηκε η Γ΄ Λυκείου την περασμένη Δευτέρα), το θέμα «σχολείο» κυριάρχησε στις συζητήσεις των γονέων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Φαίνεται πως κάποιοι γονείς διστάζουν να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο από φόβο για τον ιό, ενώ μια μεγάλη μερίδα γονέων αμφισβητεί την εκπαιδευτική χρησιμότητα των «λίγων ημερών που απομένουν» μέχρι τη λήξη της σχολικής χρονιάς, πολλώ δε μάλλον όταν το παιδί μπορεί να παρακολουθήσει το μάθημα διαδικτυακά από την ασφάλεια του σπιτιού του.

Ασφαλώς, ο κάθε γονέας διατηρεί το δικαίωμα να γνωρίζει ποιο είναι το καλύτερο για το παιδί του και όλες οι απόψεις είναι σεβαστές. Χωρίς καμιά διάθεση να κάνουμε υποδείξεις λοιπόν θα θέλαμε να συμβάλλουμε στη συζήτηση σημειώνοντας εδώ ορισμένες σκέψεις.

Ως προς τον κίνδυνο να μολυνθεί το παιδί μας από τον ιό, αυτός σύμφωνα με τα επιδημιολογικά δεδομένα της χώρας μας είναι μάλλον πολύ μικρός. Φυσικά, αν το παιδί ανήκει σε ομάδα υψηλού κινδύνου ή αν στο σπίτι υπάρχει άτομο που ανήκει σε ομάδα υψηλού κινδύνου, τότε πιθανότατα η παραμονή του παιδιού στο σπίτι είναι θεμιτή.

Αν όμως δεν συντρέχουν λόγοι υγείας που εμποδίζουν ένα παιδί να πάει στο σχολείο, τότε η εκτίμησή μας είναι ότι τα παιδιά μας θα πρέπει αύριο να βρεθούν στην τάξη τους, ακόμη και αν δεχθούμε ότι όντως δεν χάνουν τίποτε από εκπαιδευτικής απόψεως παρακολουθώντας το μάθημα διαδικτυακά. Και τούτο επειδή ο φυσικός κοινωνικός χώρος του μαθητή είναι το σχολείο. Στο σύνολό του: με τους συμμαθητές και τους δασκάλους του, με τα μαθήματα και τα διαλείμματα, με τα καθήκοντα που αυτό συνεπάγεται αλλά και με τις ώρες χαλάρωσης, τις εκδρομές, τις σχολικές παραστάσεις, τις αθλητικές δραστηριότητες.

Πολλά από τα παραπάνω δεν θα μπορέσουν να γίνουν τώρα ή δεν θα γίνουν με τον τρόπο που γίνονταν πριν από την έλευση του ιού. Αν σκεφτούμε όμως ότι τα παιδιά πέρασαν δύο μήνες αποκλεισμένα, πιθανώς φοβισμένα και σχεδόν ιδρυματοποιημένα, η δική τους επάνοδος στην καθημερινότητα δεν μπορεί παρά να είναι το σχολείο. Μόνο στη σχολική τάξη τα παιδιά θα μπορέσουν να ενδυθούν και πάλι τον ρόλο του μαθητή, να ξανακερδίσουν τον κοινωνικό τους ρόλο. Και εν τέλει να λάβουν ένα πολύ σημαντικό μάθημα: ότι η πραγματική ζωή δεν βιώνεται μέσω Διαδικτύου.