Εγώ ειδικός στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας δεν είμαι. Ούτε και δηλώνω. Πολλώ δε μάλλον, όταν τα θέματα είναι περίπλοκα και απαιτούν γνώση του διεθνούς δικαίου, γνώση διεθνών συμφωνιών και γνώση και των διμερών συμφωνιών που ενίοτε ισχύουν μεταξύ των κρατών. Υπό την έννοια αυτή, δυσκολεύομαι να σχολιάσω την απειλή που συνιστά η τουρκική προειδοποίηση ότι τυχόν απόπειρα να επεκταθούν στα 12 μίλια τα θαλάσσια σύνορα της χώρας θα αποτελούσε αιτία πολέμου. Είναι πραγματική; Είναι ψεύτικη; Είναι συνήθης;
Γνωρίζω τι σημαίνει φυσικά casus belli, διότι εμείς κάναμε Λατινικά στο σχολείο μας και δεν περιμέναμε πότε θα έρθει ο κύριος Γαβρόγλου να τα καταργήσει.
Οπως προείπα, δεν είμαι ειδικός. Είμαι όμως δημοσιογράφος. Και στο πλαίσιο του ρεπορτάζ πληροφορήθηκα το εξής απίθανο, το οποίο από χθες, με το που έγινε γνωστή η απειλή του υπουργού Τσαβούσογλου, κάνει τον γύρο της Αθήνας: η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια από την πλευρά του Ιονίου ήταν ένα θέμα εντελώς άγνωστο για τον Πρωθυπουργό Τσίπρα. Το ανέφερε ο αποχωρών υπουργός Κοτζιάς μπροστά του, το Σάββατο το μεσημέρι, κατά την τελετή παράδοσης – παραλαβής. Ο Τσίπρας με εμφανή την κακοδιάθεση και τη βαρεμάρα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του (καθόταν με τα πόδια ανοιχτά, χωμένος μέσα στην πολυθρόνα και με το κεφάλι ακουμπισμένο στο χέρι) ούτε άκουσε ούτε κατάλαβε τι εξήγγειλε ο άλλος εκείνη την ώρα. Και σύμφωνα με έναν φίλο μου διπλωμάτη, «ούτε και γνώριζε τι σημαίνει μερική επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό στις σχέσεις με την Τουρκία».
Ακουσε, δεν ήξερε, δεν κατάλαβε, κι έγινε ό,τι έγινε. Εκεί που νόμιζε ότι καταλαγιάζει η φωτιά που άναψε στην κυβέρνησή του η παραίτηση Κοτζιά, τώρα αντιλαμβάνεται ότι η φωτιά γιγαντώνεται…
Βαριέται θανάσιμα
Χθες, για να τον «φτιάξουν» κάπως τα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου, έδωσαν προς τα έξω την «πληροφορία» ότι με το που επισκέφθηκε το υπουργείο Εξωτερικών έκανε την πρώτη κίνηση – ματ: έδωσε εντολή στον εκπρόσωπο Τύπου του υπουργείου να απαντήσει στον Τσαβούσογλου περί του casus belli. Κολοκύθια. Με τη ρίγανη. Ο εκπρόσωπος δεν είπε τίποτα περισσότερο απ» ό,τι παγίως δηλώνει σε ανάλογες περιπτώσεις, όπως αντιστοίχως δήλωναν και οι προκάτοχοί του. Δεν χρειαζόταν δηλαδή καμία καθοδήγηση.
Ο Τσίπρας πήγε, είδε και απήλθε. Θα αποκαλύψω δε ότι βαριέται εντελώς το υπουργείο Εξωτερικών. Και όπως θα φανεί τις επόμενες ημέρες ή και εβδομάδες, χρέη υπουργού Εξωτερικών θα κάνει ο τεράστιος Κατρούγκαλος, ο οποίος έχει μαγέψει κόσμο και κοσμάκη ανά τον κόσμο με το σικάτο ντύσιμό του, γραβάτα και μαντιλάκι απαραιτήτως.
Τα τραγούδια τα λένε όλα…
Μέσα στις πολλές συζητήσεις που ανοίγουν τις τελευταίες ημέρες εκεί στα πέριξ της γνωστής πλατείας (Κολωνακίου) καφέ είναι και το αν ο Κοτζιάς, εξαγγέλλοντας, ως μη όφειλε, την επέκταση των χωρικών υδάτων της χώρας στα 12 μίλια κατά την αποχώρησή του από το υπουργείο Εξωτερικών, ήθελε να μιμηθεί το τραγούδι του Νότη Σφακιανάκη υπό τον τίτλο «Δώσε ένα τέλος» ή το έκανε για να φορτώσει με ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημα τον διάδοχό του στο υπουργείο Τσίπρα. Θυμίζω το τραγούδι:
«Δώσε ένα τέλος να αρμόζει / κάνε μια έξοδο μεγάλη / να σε χειροκροτήσουμε όλοι / τα πλήθη μάγεψε και πάλι».
Εξ όσων κατάλαβα, δεν τον χειροκρότησαν πολλοί – για να μην πω κανένας. Ο άνθρωπος δημιούργησε εκ του μη όντος και σε αυτήν τη φάση ένα σοβαρότατο πολιτικό πρόβλημα, και τώρα ο άλλος, ο Τσίπρας, δεν ξέρει τι να το κάνει. Τόσο καυτή είναι η πατάτα που του έλαχε. Οσο για τον κύριο Κοτζιά, τον ενημερώνω ότι στο ίδιο τραγούδι Σφακιανάκη υπάρχει ένα κουπλέ που λέει:
«Φύγε και τίποτα μην πεις / είναι η ώρα της σιωπής / κρύβω τα λόγια της οργής / κι ας ξέρω πως σε χάνω».
Ας το μελετήσει κι ας βγάλει συμπέρασμα. Αλλωστε τα τραγούδια τα λένε όλα…
Τι απέγινε η επιστολή Κοτζιά;
Ευκαιρίας δοθείσης, τι έχει γίνει η περίφημη επιστολή Κοτζιά; Ο Πρωθυπουργός δήλωσε την περασμένη Παρασκευή από τις Βρυξέλλες ότι τον περιμένει εντός κλειστού φακέλου στο γραφείο του και πως θα τη διαβάσει άμα τη επιστροφή του στην Αθήνα (σιγά, λέω εγώ, αλλά δεν έχει την παραμικρή σημασία το γεγονός…).
Εχουν περάσει έξι μέρες έκτοτε. Τη διάβασε; Και αφού τη διάβασε, τι την έκανε ακριβώς; Την πέταξε; Την αρχειοθέτησε; Την έστειλε, όπερ και το πλέον θεμιτό, στον εισαγγελέα για να εξετάσει τις καταγγελίες του Κοτζιά για τα μυστικά κονδύλια άλλων υπουργείων;
Δεν διαθέτουμε, έχω να πω, την παραμικρή πληροφόρηση επ» αυτού. Πάντως, όσο κι αν πιστεύει ότι θα την κρατήσει μυστική, τον ενημερώνω ότι δεν θα μείνει. Και θα με θυμηθεί λίαν συντόμως…
Και κάτι ακόμη, επειδή ο ίδιος το ανέφερε στους δημοσιογράφους στις Βρυξέλλες: καμιά επιστολή στον πρωθυπουργό δεν είναι προσωπικού χαρακτήρα. Ολες, μηδεμιάς εξαιρουμένης, παίρνουν αριθμό πρωτοκόλλου. Εγώ πάντως μια φορά, τον Απρίλιο 2017, που έστειλα επιστολή στον Πρωθυπουργό με αφορμή την ανατίναξη του αυτοκινήτου μου από μια οργάνωση πέριξ των Πυρήνων, μου την πρωτοκόλλησαν κανονικά – έχει αριθμό 1531/20-4-2017 συγκεκριμένα, για όποιον ενδιαφέρεται…
Ανακεφαλαιώνω: προσωπικές επιστολές στέλνουμε στους γονείς μας, στα αδέρφια μας, στους συνεργάτες μας ενδεχομένως, στην γκόμενά μας, στους φίλους μας. Οταν υπουργός στέλνει επιστολή στον πρωθυπουργό, ακόμη και αν είναι – που είναι – εμπιστευτική, πρόκειται για δημόσιο έγγραφο και τα αναφερόμενα σε αυτήν αποτελούν κρατική υπόθεση. Αντιληπτό;
Ο Αϊνστάιν και ο Γαβρόγλου
Θέλω να το πιστεύω. Γιατί εδώ σε αυτήν τη χώρα και σε αυτήν τη φάση μού φαίνεται ότι έχουμε χάσει την μπάλα. Εντελώς. Νέο παράδειγμα, χθεσινό. Η Αννα Διαμαντοπούλου, η πρώην υπουργός Παιδείας, όπως και χιλιάδες άλλοι χρήστες των social media, σχολιάζει το απίθανο τουρλουμπούκι στο γραφείο Γαβρόγλου, και ειδικότερα την εικόνα του υπουργού πίσω από βουνά χαρτιών. Δεν απαντάει ο Γαβρόγλου – τι να πει άλλωστε, η εικόνα μίλαγε από μόνη της. Ηταν της κατηγορίας «μια εικόνα, χίλιες λέξεις». Και πετάγεται (δεν θέλω να περιγράψω πώς…) ο Μήτσος ο Παπαδημούλης. Αυτή η τρομερή μορφή της πολιτικής ζωής της χώρας, ο οποίος – προσέξτε με, παρακαλώ – αναρτά στο Twitter φωτογραφία του Αϊνστάιν στο γραφείο του, με χαρτιά και βιβλία μπροστά του, και από κάτω γράφει το ακόλουθο:
«Δείτε τη θλιβερή εικόνα του γραφείου αυτού του τύπου, Αϊνσταϊν νομίζω τον έλεγαν. Με τέτοια ακαταστασία, σίγουρα θα ήταν αποτυχημένος. Χειρότερος και από τον Γαβρόγλου! Καμία σχέση με «αριστεία»!»!!!
Αφωνη η κοινότητα των social media από την ασεβή παρομοίωση, δεν ξέρει τι να πρωτοθαυμάσει. Το θράσος Παπαδημούλη, την ελεεινή καραμέλα περί «αριστείας» ή το για… κρυοπαγήματα «χιούμορ» του. Πάλι καλά να λέμε που δεν χρησιμοποίησε καμιά εικόνα του Ντα Βίντσι στο εργαστήριό του!
Δεν παλεύονται οι τύποι. Τραβάνε τη χώρα στον πάτο και επαίρονται για την «επιτυχία» τους…
Συλλυπητήρια
Στο μεταξύ, δεν αντέχω να μην υποβάλω τα «συλλυπητήριά» μου στο ακάματο δίδυμο του υπουργείου Υγείας, το οποίο συνέβαλε αποφασιστικά στο να συντριβεί η παράταξη ΣΥΡΙΖΑ στον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών και να κερδίσει «αέρα πατέρα» ο Γιώργος Πατούλης.
Η ανακοίνωση που εξέδωσαν οι δύο επικεφαλής της παράταξης τα χώνει κανονικά στους Ξανθό – Πολάκη, ότι είναι αυτοί που με τις πολιτικές τους έκαναν τους γιατρούς να εκμανούν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στέκονται μόνο σε αυτό: το τι έχουν κάνει αυτοί οι δύο στο ΕΣΥ φαίνεται να μην τους απασχολεί.
Η πλάκα είναι ότι ο Πολάκης έχει καταπιεί αμάσητη τη συντριβή και ασχολείται με την Αννα Διαμαντοπούλου και την ανάρτησή της στο Facebook. Ελα, ρε Παυλή, πες μας κάτι και για την «επιιτυχία» της παράταξης να συγκεντρώσει 8%. Πώς το εξηγείς; Οσο να πεις πάντως, καλομελέτα κι έρχεται όπου να «ναι και το 4%…
