Γιατί τα παιδιά πασχίζουν να περάσουν τους δρόμους με ασφάλεια

Για τους ενηλίκους το να διασχίσουν πεζοί τον δρόμο φαίνεται μάλλον εύκολη δουλειά –υπολογίζουν την κίνηση και τον χρόνο που χρειάζονται για να περάσουν από τη μια μεριά του δρόμου στην άλλη χωρίς να παρασυρθούν από κάποιο όχημα.

Και όμως, αυτή η εύκολη διαδικασία αποδεικνύεται δύσκολη ακόμη και για παιδιά που βρίσκονται στην αρχή της εφηβείας αφού ο άνθρωπος στις μικρές ηλικίες δεν διαθέτει στον βαθμό που χρειάζεται την κατάλληλη κρίση και τις κινητικές δεξιότητες για να διασχίσει τον δρόμο με ασφάλεια.

Αυτό δείχνει μια νέα μελέτη του Πανεπιστημίου της Αϊόβα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Journal of Experimental Psychology: Human Perception and Performance» της Αμερικανικής Ενωσης Ψυχολόγων και η οποία εφιστά την προσοχή των γονέων ώστε να λαμβάνουν περισσότερες προφυλάξεις στον δρόμο σώζοντας τα παιδιά τους από πιθανά ατυχήματα.

Οι ερευνητές τοποθέτησαν παιδιά ηλικίας 6 ως 14 ετών σε ένα περιβάλλον που αποτελούσε προσομοίωση ενός πολυσύχναστου δρόμου και τους ζήτησαν να περάσουν αυτόν τον δρόμο πολλές φορές.

Οπως προέκυψε, τα παιδιά ως την ηλικία των 12 ετών είχαν δυσκολία στο να διασχίσουν τον δρόμο με ασφάλεια –μάλιστα τα ποσοστά ατυχημάτων στους εξάχρονους εθελοντές έφθαναν το 8%. Μόνο στην ηλικία των 14 ετών τα παιδιά ήταν σε θέση να περάσουν τον δρόμο χωρίς προβλήματα.

«Ορισμένοι άνθρωποι πιστεύουν ότι τα μικρότερα παιδιά μπορούν να διασχίσουν τον δρόμο εξίσου καλά με έναν ενήλικο» σημειώνει η Τζόντι Πλάμερτ, καθηγήτρια του Τμήματος Ψυχολογικών Επιστημών και Επιστημών του Εγκεφάλου στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα. «Η μελέτη μας όμως δείχνει ότι αυτό δεν ισχύει στους πολυσύχναστους δρόμους όπου η κίνηση δεν σταματά».

Για τους γονείς αυτό μεταφράζεται σε επιπλέον μέτρα προφύλαξης. Είναι καλό να γνωρίζουν ότι το παιδί τους βρίσκει άκρως δύσκολο το να εντοπίσει τα κενά στην κίνηση των αυτοκινήτων ώστε να τα εκμεταλλευθεί για να περάσει με ασφάλεια τον δρόμο. Επίσης τα μικρά παιδιά είναι πιθανό να μην έχουν αναπτύξει τις λεπτές κινητικές δεξιότητες ώστε να περνούν τον δρόμο την κατάλληλη στιγμή, κάτι που έχουν κατακτήσει οι ενήλικοι. Οι γονείς δεν πρέπει επίσης να ξεχνούν ότι στα παιδιά πολλές φορές η παρορμητικότητα νικά τη λογική όταν πρέπει να κρίνουν πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να περάσουν έναν… φορτωμένο από κίνηση δρόμο.

«Είναι ένας συνδυασμός μη θέλησης να περιμένουν και ανώριμων ικανοτήτων» σημειώνει η δρ Πλάμερτ και προσθέτει: «Αυτό ακριβώς καθιστά την κατάσταση επικίνδυνη».

Η ερευνήτρια και η ομάδα της θέλησαν να κατανοήσουν τα αίτια πίσω από τα υψηλά ποσοστά ατυχημάτων στα μικρά παιδιά –σημειώνεται ότι μόνο στις ΗΠΑ κατεγράφησαν το 2014 8.000 τραυματισμοί και 207 θάνατοι παιδιών ως 14 ετών που παρασύρθηκαν από όχημα ενώ περνούσαν τον δρόμο. Μελέτησαν λοιπόν παιδιά ηλικίας 6, 8, 10, 12 και 14 ετών καθώς και μια ομάδα ελέγχου ενηλίκων. Κάθε συμμετέχων προσπάθησε να περάσει έναν εικονικό δρόμο με πλάτος περίπου 2,7 μέτρα. Σε αυτόν τον εικονικό δρόμο τα οχήματα έτρεχαν με περίπου 40 χιλιόμετρα την ώρα –απείχαν χρονικά μεταξύ τους από δύο ως πέντε δευτερόλεπτα. Από τον κάθε εθελοντή ζητήθηκε να περάσει τον εικονικό δρόμο 20 φορές.

Οπως προέκυψε, εικονικά οχήματα χτύπησαν εξάχρονα παιδιά στο 8% των φορών. Στα οκτάχρονα παιδιά το ποσοστό «ψεύτικων» ατυχημάτων ήταν 6%, στα 10χρονα 5% ενώ στα δωδεκάχρονα 2%. Στα παιδιά 14 ετών δεν κατεγράφη κανένα ατύχημα.

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα αυτής της μελέτης; Οτι οι γονείς πρέπει να μάθουν στα παιδιά τους να είναι υπομονετικά όταν καλούνται να διασχίσουν έναν δρόμο και να επιλέγουν μεγαλύτερα «κενά» στην κίνηση των οχημάτων από αυτά που θα επέλεγαν οι ίδιοι, σημειώνουν οι ερευνητές. Συγχρόνως ότι μέσα στην πόλη πρέπει να λαμβάνονται τα κατάλληλα μέτρα σε σημεία όπου περνούν συχνά τον δρόμο μικρά παιδιά. «Εάν υπάρχουν σημεία από τα οποία διασχίζουν συχνά τον δρόμο παιδιά –όπως π.χ. απέναντι από ένα σχολείο –πρέπει να λαμβάνονται κατάλληλα μέτρα για την κίνηση των οχημάτων, όπως ένας φωτεινός σηματοδότης ή μια διάβαση» καταλήγει η δρ Πλάμερτ.