«Πρέπει ίσως, από εδώ, να αναλάβουμε την ΄’εποχή’, τη φαινομενολογική εποχή και την ιστορική εποχή που ενώνεται μ’
αυτήν», έγραφε κλείνοντας το δοκίμιό του για τον Husserl, o Derrida και δίνοντας στον ίδιο τον Husserl την τελευταία λέξη: «μόλις τώρα που έφθασα στο τέλος και όλα έχουν τελειώσει για μένα, γνωρίζω ότι πρέπει όλα να τα ξαναρχίσω».
Ανάμεσα στα δύο αυτά σπαρακτικά αποσπάσματα εγγράφω και αντιλαμβάνομαι την γενναιόδωρη κίνηση του «Βήματος», να μας ξαναδώσει τις «Εποχές», αδιαφορώντας για την απεύθυνση και το κόστος.
«Εποχή», τι «χρόνους» και τι «ήθη»….
Όταν τον Δεκέμβριο του 1997 ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Derrida, τράβηξα από την πολύτιμη «σειρά» των «Εποχών» στη βιβλιοθήκη μου το τεύχος του Φεβρουαρίου 1966, αριθμός 34, και του το χάρισα.
Περιλάμβανε (αδιανόητο για την Ελλάδα και τον Derrida) τη μετάφραση αυτού του νεανικού κειμένου του, για πρώτη φορά διεθνώς.
Η «σειρά» έμεινε λειψή.
Κι όταν αργότερα θέλησα να τη συμπληρώσω, δεν εύρισκα το τεύχος.
Πώς να φανταστώ, τώρα που έχουν τελειώσει όλα, ότι το «Βήμα» θα μου το πρόσφερε αυτή την Κυριακή και πώς
να εκτιμήσω τη γενναία προσφορά του, τέτοιες εποχές, με τέτοια ήθη;
