Την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017 έφυγε από τη ζωή ο ζωγράφος του βυθού, σπουδαίος γλύπτης και εκπαιδευτικός Γιάννης Μανιατάκος.
Γεννήθηκε στο Φλωμοχώρι της Μάνης το 1935. Σπούδασε γλυπτική με κρατική υποτροφία στην Α.Σ.Κ.Τ.. Από το 1971 που διορίστηκε Διευθυντής του Προπαρασκευαστικού Επαγγελματικού Σχολείου Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου, έως το 2001 που συνταξιοδοτήθηκε, εκπαίδευσε περισσότερους από 300 μαθητές.
Δείτε τη συνέντευξη που είχε δώσει στο in.gr o Γιάννης Μανιατάκος
Σήμερα μαθητές του απασχολούνται στα μεγαλύτερα αναστηλωτικά έργα του Υπουργείου Πολιτισμού ή εργάζονται σαν μαρμαρογλύπτες σε ιδιωτικά εργαστήρια, περίπου 60 συνέχισαν τις σπουδές τους στην Α.Σ.Κ.Τ. και 3 είναι δάσκαλοι τέχνης σε Α.Ε.Ι..
Από το 1967 μέχρι σήμερα, κατάφερε να συνδυάζει τη ζωγραφική και τη γλυπτική με την αγάπη του για τη θάλασσα και τον ήλιο της Τήνου, «του ιερού νησιού, που είναι το πρώτο και μεγαλύτερο λίκνο της νεότερης Ελλάδας στην Τέχνη».
Με αφορμή την τελευταία του αναδρομική έκθεση στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών τον Απρίλιο του 2016 είχε δηλώσει μεταξύ άλλων άλλων στο in.gr για τα έργα ζωγραφικής που φιλοτεχνούσε στο βυθό της θάλασσας και το έκανε για μισό αιώνα. «Δεν το κάνω για να πρωτοτυπήσω. Η τέχνη είναι τροφή της ψυχής και όσο ζούμε πεινάμε».
Η τελευταία φορά που κατέβηκε στο βυθό για να τον αποτυπώσει ήταν το καλοκαίρι του 2015.
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί στον τόπο καταγωγής του, το Φλωμοχώρι Μάνης, όπως ο ίδιος επιθυμούσε, το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου στη 13:00.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στο Φλωμοχώρι της Μάνης το 1935. Ήταν το πέμπτο από τα δέκα παιδιά της οικογένειάς του. Με τη μοίρα γραμμένη στο κύτταρο σπούδασε με κρατική υποτροφία στην Α.Σ.Κ.Τ. Τελείωσε το 1965.
Ο Μανιατάκος υποστήριζε ότι: «Θρησκεία μόνο η Αξιοκρατία και η Δουλειά. Έτσι όταν το 1968 είδα να προδίδονται, εγκατέλειψα τα εγκόσμια και κράτησα ως προσευχή μόνο τη δουλειά.
Χιλιάδες ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο του Αιγαίου έπλαθα τα αγάλματά μου.
Εκατοντάδες ώρες στο βυθό ζωγράφιζα τοπία από το 1967 ως το 2010. Δεν χρησιμοποίησα για ευκολία φωτογραφικές μηχανές. Και δεν το έκανα γιατί πίστευα ότι «το πιο δυνατό είναι το έργο, που έχει ταυτιστεί ο δημιουργός του».
Το 1971 διoρίστηκε διευθυντής του Π.Ε.Σ.Κ.Τ.Π.Τ. όπου έμεινε ως το 2001 που συνταξιοδοτήθηκε. Από τη σχολή πέρασαν περισσότερα από 300 παιδιά, που είναι το τεχνικό δυναμικό των αρχαιοτήτων μας ή είναι ελεύθεροι επαγγελματίες μαρμαρογλυπτικής, που εξακολουθούν την παράδοση του ιερού νησιού της Τήνου, που είναι το πρώτο και μεγαλύτερο λίκνο της νεότερης Ελλάδας στην Τέχνη. Περίπου εξήντα από τους μαθητές του τελείωσαν την Α.Σ.Κ.Τ. και τρεις είναι Δάσκαλοι Τέχνης σε Α.Ε.Ι.
Ο Μανιατάκος υποστήριζε ότι «η Τέχνη είναι εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου ανέκαθεν και θα είναι ως το επέκεινα. Γιατί ο άνθρωπος ψυχανεμιζόμενος τα θεϊκά, θέλει μέσω των ορατών προσωρινών να κοινωνεί με τα αόρατα και αιώνια που κυβερνούν τον κόσμο, από τον άνθρωπο των σπηλαίων ως τους κοσμοναύτες, από τα μικρόβια ως το σύμπαν, μέρος του οποίου είμαστε όλοι».
Δύο καΐκια, ο Θόδωρος και ο Κυναίγειρος επί 43 χρόνια ήταν οι βοηθοί του σ΄ αυτή τη μοναδική δουλειά της ζωγραφικής στο βυθό για να αποδοθεί «η θάλασσά του».
Τη Γλυπτική τη θεωρούσε ανθρωποκεντρική και έφηβη.
«Το γυμνό ανθρώπινο σώμα είναι ό,τι πολυπλοκότερο υπάρχει για τον καλλιτέχνη, γιατί πέραν του αυστηρού σχεδίου της αμφίπλευρης ισοτιμίας της Φύσης είναι και το ξεχωριστό πνεύμα του κάθε ανθρώπου, που πρέπει να ερμηνευτεί εικαστικά πάνω στην ύλη που δεν είναι η σάρκα» είχε δηλώσει. «Είναι το πάντρεμα της ψυχής του καλλιτέχνη με το σώμα κα το πνεύμα του μοντέλου, που θα δώσουν ένα καινούριο ψυχοσωματικό γράφημα με το DNA και των δύο».
Μαρία Παπουτσή
video: Αλεξάνδρα Γρυπάρη
