Τοπία, φιγούρες, συνθέσεις, όψεις της ελληνικής παραστατικής ζωγραφικής που συμβαίνει τώρα θα βρίσκονται για έναν μήνα εκτεθειμένες στο Μέιφερ του Λονδίνου, στην Belgravia Gallery. Τέσσερις ελληνίδες ζωγράφοι που δουλεύουν πίσω από τη βιτρίνα της ελληνικής ζωγραφικής, η Εύα Αποστολάτου, η Κάτια Βαρβάκη, η Λήδα Κοντογιαννοπούλου και η Βίκυ Σταματοπούλου, βγαίνουν μπροστά για να δώσουν τη δική τους απάντηση στον τίτλο της έκθεσης «Greek art today». Την πρωτοβουλία και την όλη επιμέλεια της έκθεσης είχε ο Γιώργος Σταθόπουλος, ο οποίος νοιάζεται και μοχθεί για την εξωστρέφεια της ελληνικής τέχνης: «Η αρχαία μας κληρονομιά είναι πασίγνωστη. Ομως η σύγχρονη τέχνη είναι και η σύγχρονη ζωή. Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να δει κάτι σημερινό. Για αυτό κι εγώ βγάζω προς τα έξω όψεις της ελληνικής σύγχρονης τέχνης. Εκανα μια επιλογή από ζωγράφους που πιστεύω ότι ταιριάζουν και θα μας εκπροσωπήσουν πάρα πολύ καλά. Δουλεύουμε αυτοδύναμα, αφού οι επίσημοι φορείς δεν βοηθούν την τέχνη».
Βίκυ Σταματοπούλου
«Για εμένα ελληνική ζωγραφική σημαίνει χάος, λίγο απ’ όλα. Δεν υπερισχύει μια τάση έναντι μιας άλλης, αλλά υπάρχουν τα πάντα πια και το κοινό δέχεται τα πάντα και αυτό είναι ωραίο. Πιστεύω ότι η οικονομική και η κοινωνική πραγματικότητα παγκοσμίως δημιουργούν αυτή την κατάσταση. Ο καθένας πιάνεται από όπου μπορεί και κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει και δεν υπάρχει ένας σκοπός για να τρέξουν όλοι από πίσω του. Ολοι τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις.
Στη ζωγραφική με ελκύει φοβερά το χρώμα. Προκειμένου να βάλω ένα χρώμα δίπλα στο άλλο και να δημιουργήσω μιαν αρμονία, το θέμα μού είναι λιγάκι αδιάφορο. Συνήθως έχω μια γκάμα χρωμάτων στο μυαλό μου και βρίσκω ένα θέμα για να τη βγάλω. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η χρωματική σύνθεση, η ζωγραφιά. Το χρώμα και οι πινελιές για εμένα έχουν φοβερή ενέργεια».
Εύα Αποστολάτου
«Αυτό που συμβαίνει τώρα στη ζωγραφική είναι ότι συνυπάρχουν όλα ειρηνικά και μακάρι αυτό το παράδειγμα της τέχνης να το ακολουθούσε και η κοινωνία και να συνυπάρχουν ειρηνικά οι διαφορετικές πεποιθήσεις και να μην υπήρχε μισαλλοδοξία. Και επειδή η τέχνη στην Ελλάδα δεν χρειάζεται υλικοτεχνική υποδομή, δεν χρειάζεται τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα, μπορεί να αναπτύσσεται παράλληλα με τις προηγμένες χώρες στο ίδιο επίπεδο. Αλλά είμαστε και στην ίδια αφετηρία με τις προηγμένες κοινωνίες του εξωτερικού του δρόμου που πρόκειται να ακολουθήσει η τέχνη. Δηλαδή, όλοι ήμαστε στο μηδέν. Θεωρώ ότι το σύγχρονο είναι στην ουσία και παλιό, ό,τι έχει περάσει στην ιστορία της τέχνης έχει τις ίδιες αρχές με τις βραχογραφίες στα σπήλαια, την ίδια απλότητα, τις ίδιες φόρμες, απλώς εκφράζονται διαφορετικά, ανάλογα με το κίνημα και την εποχή. Ομως αυτό που μένει είναι ένα, και έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον αρχαιοελληνικό 5ο αιώνα, κάτι το απέριττο στο έργο τέχνης που δεν μπορείς να προσθέσεις τίποτα ή να αφαιρέσεις τίποτα χωρίς να χαθεί η ισορροπία του».
Κάτια Βαρβάκη
«Για να είμαστε ειλικρινείς, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι η τέχνη έχει εποχή. Πιστεύω ότι ο δημιουργός είναι ένας αγωγός που ούτως ή άλλως, και να μην το θέλει, περνούν από μέσα του όλα όσα συμβαίνουν γύρω του και τα εκφράζει με τα μέσα που έχει επιλέξει. Αλλος εκφράζει άμεσα αυτό που βλέπει και αισθάνεται και άλλος έμμεσα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ κάνω αυτό που με ενδιαφέρει, ζω απογοητεύσεις, ζω χαρές μέσα από τη δουλειά μου και δεν σκέφτηκα ποτέ ότι κάποτε θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Δουλεύω σε μια εποχή δύσκολη από οικονομική άποψη, αλλά λέω ότι είμαι τυχερή γιατί κάνω αυτό που θέλω και επιβιώνω.
Τη δημιουργία δεν μπορεί να σου την ανακόψει οποιαδήποτε κρίση. Κανένα οικονομικό μέγεθος δεν θα με κάνει να τροποποιήσω το υπαρξιακό μου όραμα, που είναι η τέχνη. Δηλαδή, θα φύγω από τη ζωή και δεν θα έχω κάνει αυτό που πιστεύω ότι ήμουν προορισμένη να κάνω επειδή έτυχα σε μια εποχή οικονομικής κρίσης στη χώρα μου; Οι δημιουργοί έχουν μάθει να συνδιαλέγονται με το χάος και είναι μαθημένοι στην ανασφάλεια. Αυτό το χάος προσπαθούν από το πρωί μέχρι το βράδυ να οργανώσουν. Το αφύσικο θα ήταν για έναν δημιουργό να ήταν όλα στρωμένα γύρω του».
Λήδα Κοντογιαννοπούλου
«Αισθάνομαι κάθε φορά που μπαίνω στο εργαστήριο πολύ ωραία, εντελώς αποκομμένη από οτιδήποτε γίνεται έξω, και μερικές φορές έχω τη χαρά να βρίσκομαι σε έναν άλλον χρόνο και έναν άλλον τόπο εδώ μέσα. Αυτό εμένα μου αρέσει πολύ όταν συμβαίνει και θέλω να συμβαίνει και στον θεατή. Η ζωγραφική είναι πολύ ήσυχη και όλη τη βαβούρα την κάνεις μόνος σου. Και εκθέτοντας επιτρέπεις σε κάτι προσωπικό δικό σου να δεχτεί κριτική από οποιονδήποτε. Και ακόμα πιο έξω, εκπροσωπείς και τη χώρα σου κατά κάποιον τρόπο. Μου δίνει μεγάλη χαρά που τα έργα μου θα βρίσκονται επί έναν μήνα σε μια ευρωπαϊκή μητρόπολη και θα τα βλέπουν τόσο πολλοί άνθρωποι. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα είχα αυτή την ευκαιρία. Είναι μια υπενθύμιση ότι υπάρχουμε και εμείς. Δεν έχει υπάρξει πολιτική ηγεσία που να αντιληφθεί ότι ο πολιτισμός είναι όπλο και πλούτος. Οι προχωρημένες κοινωνίες της Ευρώπης και της Αμερικής κάπου έχουν χάσει την επαφή τους με τη ζωγραφική, ενώ εμείς οι «καθυστερημένοι», με το να μείνουμε πίσω, πιστεύω ότι ξέρουμε να ζωγραφίζουμε καλύτερα».
πότε & πού:
Η έκθεση «Greek art today» στην Belgravia Gallery (22 Maddox Street, Mayfair) στο Λονδίνο, με τη χορηγία της Mars Hellas, θα διαρκέσει από τις 5 έως τις 31 Οκτωβρίου (www.belgraviagallery.com).
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ