Τα συγκλονιστικά γεγονότα των τελευταίων ημερών με απολογισμό εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες έχουν γεμίσει με φόβο τις ανθρώπινες κοινωνίες και αγωνία για το μέλλον. Ετσι πέρασε σχεδόν απαρατήρητο ένα ιστορικής ίσως σημασίας γεγονός, που συνέβη προ ημερών στην Ελλάδα. Ενας φανατικός αριστερός παραμέρισε τις ουτοπικές ιδεοληψίες του περί αταξικών κοινωνιών με κατάργηση του καπιταλισμού και παραδέχθηκε ξαφνικά ως ευλογία για την Ελλάδα αυτό που ο ίδιος απέρριπτε μετά βδελυγμίας. Τον αντιγράφω: «Αριστερή πολιτική σήμερα είναι δουλειές, επενδύσεις, αύξηση ΑΕΠ και δίκαιη μοιρασιά του. Αυτό είναι αριστερή πολιτική. Εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι διαφορετικό. Αν κάποιος έχει να μου φέρει πιο αριστερή πρόταση από αυτήν, να μου τη φέρει».
Αυτή τη δήθεν αριστερή πρόταση, όπως ξέρουμε όλοι και ιδιαίτερα εκείνοι που τον στηρίζουν, την καταδίκαζε με φανατισμό νεοφώτιστου τζιχαντιστή έως και πριν από λίγες εβδομάδες ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Και μάλιστα την κατακεραύνωνε ως αδίστακτη επιδίωξη των κερδοσκοπικών κέντρων και του απάνθρωπου καπιταλισμού. Αυτού που την κατάρρευσή του μάταια ανήγγελλαν οι λατρευτοί Μαρξ και Λένιν και επιδίωξε να εξοντώσει με φωτιά και τσεκούρι ο αγιοποιημένος από τους υπουργούς του Αρης Βελουχιώτης.
Τι συνέβη ξαφνικά στον απηνή εχθρό του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου;
Είδε όραμα και μεταλλάχθηκε στιγμιαία από διώκτης Σαούλ σε Απόστολο Παύλο;
Αφυπνίστηκε από μια ακόμα αυταπάτη ή κατέφυγε σε ένα ακόμα ψέμα προκειμένου να ξεφύγει από τις πιεστικές ερωτήσεις του Αλέξη Παπαχελά στον ΣΚΑΪ;
Και αν ο κ. Τσίπρας δεν έχει πει ποτέ ψέματα, όπως βεβαιώνει ανερυθρίαστα η κυβερνητική εκπρόσωπος, τότε πώς θα πειστούν οι ξένοι κεφαλαιούχοι μη λησμονούντες την απειλή ότι θα χάσουν τα λεφτά τους αν επενδύσουν σε αποκρατικοποιήσεις;
Και πώς μπορούν εν μιά νυκτί να εγκαταλείψουν οι βασικοί υπουργοί του Σκουρλέτης, Σπίρτζης, Δρίτσας και Φίλης το μένος τους κατά των ξένων επενδυτών, έστω και αν υπογράφουν κλαίγοντας αλλά εν συνεχεία υπονομεύοντας; Θα μου παρατηρήσετε ότι μετά την κατάκτηση της εξουσίας λησμονούνται ως αχρείαστες οι ιδεολογίες, όπως είχε διαπιστώσει απογοητευμένος και ο πρόσφατα αποθανών γάλλος σοσιαλιστής Μισέλ Ροκάρ. Η καρέκλα υπεράνω όλων.
Τολμώ εν τούτοις να αποδεχθώ ότι ο Πρωθυπουργός είναι για πρώτη φορά ειλικρινής. Οτι η αναμφισβήτητη ευφυΐα του τον προσγείωσε. Είδε καθαρά ότι χωρίς επενδύσεις δεν έρχονται ανάπτυξη και θέσεις εργασίας και ότι οι αριστερές ιδεοληψίες του, που έθρεψαν τρεις γενιές νεοελλήνων, είναι κούφια λόγια. Φαίνεται ότι όπως η Δαμασκός για τον Παύλο, έτσι και η Κίνα άνοιξε τα μάτια στον Πρωθυπουργό. Είδε πώς την αέναη φτώχεια της υπό τον Μάο εξάλειψε ταχύτατα ο άκρατος καπιταλισμός του Ντενγκ. Και την ανέδειξε στη δεύτερη παγκόσμια οικονομική δύναμη. Και το σημαντικότερο: Η συνύπαρξη κομμουνιστικής δικτατορίας και άκρατου καπιταλισμού αποδεικνύεται για τον Πρωθυπουργό ο ιδανικός συνδυασμός. Η πρόκληση που διαπίστωσε με τα μάτια του είναι συναρπαστική και φαίνεται ότι φιλοδοξεί να την επιδιώξει. Αλωση κράτους και Δικαιοσύνης, φίμωση ΜΜΕ και ελευθέρας στις ιδιωτικές ντόπιες και ξένες παραγωγικές, και φυσικά κερδοσκοπικές, επενδύσεις.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
