Ο Δημήτρης Μαρωνίτης που έφυγε χθες για το τελευταίο του ταξίδι, ήταν ίσως ο τελευταίος εμβληματικός διανοούμενος, με όλη τη σημασία της λέξης, μιας γενιάς που άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη της στη νεοελληνική μας πραγματικότητα.
Χαρισματικός δάσκαλος, αλλά και από τους ελάχιστους υπερασπιστές της ακαδημαϊκής αξιοπρέπειας στον καιρό της χούντας, οραματιστής για την αναγέννηση της παιδείας μετά τη μεταπολίτευση.Μαχητικός και αταλάντευτος υπερασπιστής των ιδεών του ,χωρίς παραχωρήσεις και εναγκαλισμούς με τις εκάστοτε εξουσίες.
Σημάδεψε με τις παρεμβάσεις του, τα δοκίμια του, τις μεταφράσεις του,το δημόσιο λόγο του, τη διδασκαλία του, την πνευματική μας ζωή για πέντε και πλέον δεκαετίες. Με βαθιά γνώση,τόλμη και ευαισθησία, έσπασε τα στεγανά ανάμεσα σε αρχαιοελληνική και νεοελληνική γραμματεία. Με τη διορατικότητα που την διέκρινε κατόρθωνε να συλλαμβάνει εγκαίρως ότι νέο και αξιόλογο κυκλοφορούσε στο χώρο της σύγχρονης δημιουργίας, χωρίς να εγκαταλείπει το μεγάλο του πάθος,την αρχαία ελληνική γραμματεία και ιδιαίτερα τα ομηρικά έπη, στα οποία αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του.
Χαρισματικός, παθιασμένος αλλά και ιδιαίτερα απαιτητικός δάσκαλος, διαμόρφωσε μια γενιά φιλολόγων με κριτικό πνεύμα και στέρεες γνώσεις. Καθήλωνε ακροατές και αναγνώστες του, μοίραζε αφειδώλευτα τις γνώσεις και τις κρίσεις του αλλά και δεν δίσταζε να συγκρουστεί, υπερβολικά ίσως μερικές φορές, με ότι θεωρούσε κατώτερο των προσδοκιών του.
Από το ιστορικό τελευταίο του μάθημα την περίοδο της χούντας μέχρι και πρόσφατα ήταν πάντα παρών, χωρίς να λογαριάζει κινδύνους και μεμψιμοιρίες στις φιλολογικές, κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες της εποχής του. Με ανοιχτούς πάντα τους ορίζοντες του, χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές παρωπίδες εξέφραζε με παρρησία τη γνώμη του, αδιαφορώντας αν κάποιοι ενοχλούνταν.
Το «Βήμα» είχε την τιμή να είναι βασικός συνεργάτης της εφημερίδας επί 45 χρόνια, άξιος συνεχιστής μιας μεγάλης παράδοσης κορυφαίων δημιουργών και διανοουμένων που έγραψαν ιστορία με τις επιφυλλίδες τους. Μπορεί η απουσία του να είναι οδυνηρή για τους οικείους πρώτα από όλα, τους μαθητές, τους αναγνώστες του, αλλά η πνευματική του παρακαταθήκη θα είναι πάντα εδώ ζωντανή για να μας θυμίζει την αυθεντικότητα,τη γενναιοδωρία, τη μοναδικότητα της παρουσίας του.
ΤΟ ΒΗΜΑ
