Και ξαφνικά η Αθήνα έγινε… Μπρόντγουεϊ. «Μπίλι Ελιοτ», «Nine», «Οικογένεια Ανταμς», «Victor Victoria», «’80 –The Musical» αλλά και «Η όπερα της πεντάρας» ή η μουσική παράσταση βασισμένη στην ποίηση του Νίκου Καββαδία. Παλλάς, Badminton και Πάνθεον πρωτοστατούν, μαζί με το Βέμπο και το Πειραιώς 131. Και αυτές είναι παραστάσεις της τρέχουσας θεατρικής σεζόν. Τα τελευταία χρόνια οι μεγάλες παραγωγές δεν αποτελούν εξαίρεση στο ντόπιο θεατρικό τοπίο. Μήπως όμως δεν αποτελούν πραγματικές επιλογές αλλά είναι αναγκαστικές και επιβεβλημένες από τους αχανείς χώρους;

«Είναι αλήθεια» λέει ο Διονύσης Παναγιωτάκης, παραγωγός των Αθηναϊκών Θεάτρων, «ότι ένας μεγάλος χώρος επιβάλλει το αντίστοιχο θέαμα, αν και εμείς στο Παλλάς των περίπου 1.500 θέσεων προσπαθούμε να διαφοροποιούνται οι παραγωγές μας από επιλογές άλλων μεγάλων χώρων». Αντιστοίχως «στο Badminton των 2.500 θέσεων τα μεγάλα θεάματα είναι πάνω από αυτονόητα» επιβεβαιώνει ο σκηνοθέτης Θέμης Μουμουλίδης, που γίνεται και παραγωγός, όπως συνέβη στην πρόσφατη παράσταση με την ποίηση του Νίκου Καββαδία σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου. «Προφανώς κι ένα τέτοιο θέατρο απαιτεί μια μεγάλη παραγωγή». «Αυτό δεν σημαίνει όμως» όπως εξηγεί ο Απόλλων Παπαθεοχάρης του Πάνθεον «ότι πρέπει να ανεβαίνουν μόνο μιούζικαλ. Εμείς του χρόνου θα παρουσιάσουμε το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Λιγνάδη». Και προσθέτει: «Συγκεκριμένα το Πάνθεον έχει πολύ καλή ακουστική, ένα know how στο θέμα του ήχου, οπότε είναι λογικό να ανεβάζει και μιούζικαλ».
Πόσα μιούζικαλ μπορεί να παρακολουθήσει κανείς; Πόσες ακόμη από τις μεγάλες παραγωγές του εξωτερικού δεν έχουμε δει στην Αθήνα; «Προσωπικά πιστεύω ότι ο κόσμος και το είδος έχουν κορεστεί και ότι αυτό πρέπει πια να αλλάξει» λέει ο κ. Παναγιωτάκης. «Οφείλουμε να αναζητήσουμε εναλλακτικά πράγματα, παραστάσεις άλλου τύπου, όχι μόνο μιούζικαλ. Είναι μια μόδα που ξεκίνησε την εποχή που τα θέατρα πήγαιναν καλά. Να θυμίσω ότι τα μιούζικαλ είναι ένα είδος που πρέπει να το προγραμματίσεις εγκαίρως και από τη στιγμή που μπήκαμε σε αυτά ξεκίνησε και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους χώρους. Το ένα έφερε το άλλο».

«Οχι, δεν πιστεύω ότι έχουν κουράσει» επανέρχεται ο κ. Παπαθεοχάρης που τώρα σκηνοθετεί το «Victor Victoria». «Οποιαδήποτε παραγωγή που σέβεται τον εαυτό της και το είδος που υπηρετεί ικανοποιεί το κοινό». Μαζί του συμφωνεί και ο Θέμης Μουμουλίδης: «Προσωπικά πιστεύω ότι τα είχαμε και τα έχουμε ανάγκη αυτά τα θεάματα. Μου θυμίζουν αντίστοιχα που γίνονταν στο ΚΘΒΕ τη δεκαετία του ’70. Αν αναζητήσουμε την αφετηρία, θα έλεγα ότι τις τελευταίες δεκαετίες καθοριστικός ήταν ο ρόλος του Μεγάρου Μουσικής. Ανοιξαν τα μεγέθη».
Το γεγονός ότι κάθε χρόνο αυτές οι μεγάλες σκηνές φιλοξενούν μουσικές παραστάσεις και μιούζικαλ σημαίνει ότι έχουν και επιτυχία. Οπως αναφέρει σχετικά ο κ. Παναγιωτάκης, «συνολικά το είδος δεν πήγε άσχημα, αλλά νομίζω ότι σαφώς είναι πολύς κόπος χωρίς ουσιαστικά μεγάλα οφέλη. Επιπλέον η εποχή της κρίσης δεν σηκώνει μεγάλα ρίσκα» και αναφέρει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την οικονομική πολιτική που μέσα στην τελευταία πενταετία αναπροσαρμόστηκε προς τα κάτω: «Παλαιότερα τα ακριβά εισιτήρια, γύρω στις 200 θέσεις στο Παλλάς, κόστιζαν 80 ευρώ. Τώρα τα αντίστοιχα στην “Oπερα της πεντάρας” είναι 34 ευρώ. Ανάλογα βέβαια και με το θέαμα: στον “Mπίλι Ελιοτ” ήταν 48 ευρώ».

«Το θέατρο αλλάζει, γίνεται κάτι άλλο, μπαίνει σε μια άλλη κατηγορία, γίνεται μεικτό καθώς αναπτύσσει διάλογο και με άλλες μορφές τέχνης» επισημαίνει ο Θέμης Μουμουλίδης, ο οποίος πιστεύει ότι η Αθήνα μπορεί να «σηκώσει» άνετα μια σειρά τέτοιων παραγωγών γιατί με τον τρόπο αυτόν δίνεται η δυνατότητα σε μεγάλα ονόματα να συνυπάρξουν επί σκηνής, «κάτι που δεν μπορεί να συμβεί σε μικρά θέατρα. Στους μεγάλους χώρους αξιοποιείς και την τεχνολογία, έχεις πολλά μέσα, σύγχρονα, για να δώσεις μια πιο κινηματογραφική δομή. Είναι μια απαραίτητη και φυσιολογική εξέλιξη για την Ελλάδα οι μεγάλοι χώροι με τα θεάματά τους, κάτι που στην Ευρώπη συμβαίνει εδώ και περισσότερο καιρό» καταλήγει.

Η τελευταία πρεμιέρα της σεζόν
Η Σμαράγδα Καρύδη πρωταγωνιστεί στο μιούζικαλ «Sweet Charity» και μιλάει για το είδος αυτό, λίγο πριν από την πρεμιέρα: «Από την εμπειρία μου έχω καταλάβει ότι ο κόσμος προτιμά αυτά τα θεάματα. Από τη στιγμή που φτιάχτηκαν οι χώροι, που οι παραστάσεις έχουν ζωντανή ορχήστρα, που όλα, σκηνικά, κοστούμια, γίνονται με προδιαγραφές εξωτερικού, ναι, αρέσουν στο κοινό. Αλλωστε, σε περιόδους ένδειας θέλουν να δουν κάτι πλούσιο».

«Είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει στο θέατρο» λέει και εξηγεί: «Κάνουμε την παράσταση του Μπομπ Φόσι, με τις χορογραφίες του Μπομπ Φόσι και τη σκηνοθεσία του Μπομπ Φόσι. Γι’ αυτό και δουλεύουμε με τον συνεργάτη του, τον Chet Walker. Η προετοιμασία σε κάνει να ξεπερνάς τον εαυτό σου και όλη η διαδικασία σε μετατρέπει σε αθλητή. Αλλά παρά την καταπόνηση νιώθεις μεγάλη χαρά. Ο ρόλος μου έχει δυσκολία στα χορευτικά ενώ παράλληλα είμαι διαρκώς στη σκηνή, χορεύω και τραγουδάω. Η Charity είναι γοητευτική, αγαπησιάρικη, αισιόδοξη, καλοπροαίρετη. Μια γυναίκα που ελπίζει». Και παραδέχεται ότι με τον καιρό το επίπεδο των παραστάσεων βελτιώνεται: «Μακάρι να μπορέσουμε να γίνουμε Μπρόντγουεϊ».

info:

  • Βadminton 2.500 θέσεις, 17-20 ευρώ
  • Παλλάς 1.480 θέσεις, 22-35 ευρώ
  • Πάνθεον 1.800 θέσεις, 20 ευρώ

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ